انفجار نطنز پیامد میل به خودنمایی

نویسنده: غلامرضا مصدق، استاد دانشگاه و مدیرکل و رئیس سابق سازمان صنایع و معادن استان لرستان 

دیپلماسی ایرانی: نگارنده ساعت‌ها به دنبال پیدا کردن عکس هایی از تاسیسات اتمی دیگر کشورها ، گوگل را زیر و رو کرده اما چیز دندان گیری بدست نیامد. مثلاً تنها عکس از تاسیسات اتمی دیمونای اسرائیل، عکسی است که از فاصله بسیار دور گنبد تاسیسات را نشان می‌دهد. اما با یک سرچ کوتاه در گوگل می توانید صدها عکس و ساعت‌ها فیلم از تاسیسات اتمی ایران پیدا کنید .

با این حجم از اطلاعات تصویری و کلامی که مسئولین محترم ما گشاده دستانه از صنعت انرژی اتمی ایران در دسترس جهانیان قرار می‌دهند، یا نیاز دشمنان و رقبای ایران به این اطلاعات را کاملاً برآورده می‌کنند و یا اگر اطلاعات منتشر شده کفایت نکند، حداقل اطلاعات پایه ای را بدون هیچ هزینه و ریسکی برای آنها فراهم می کنند.

بهه عنوان مثال، در مستند "استاکس نت" ( ویروس کامپیوتری ساخت مشترک اسرائیل و آمریکا که منجر به آسیب زدن به بخشی از سانتریفیوژهای ایران شد) یکی از سازندگان ویروس روی عکسی در بازدید احمدی نژاد از سالن سانتریفیوژها نشان می داد که چطور با وجود اینکه عکس از پشت مانیتور کنترل سانتریفیوژها گرفته شده بود بوسیله انعکاس تصویر مانیتور در شیشه پنجره روبه روی مانیتور، آنها به راحتی متوجه آرایش سری ۶۴تائی سانتریفیوژها شده بودند، اطلاعاتی حیاتی برای ساخت ویروس که می بایست با خون دل آن را به دست بیاورند و یا در سکانسی دیگر نشان می داد که چطور با استفاده از عکس های دیگر دانشمندان هسته ای را مثل آب خوردن برای برنامه ترور آنها شناسایی کرده اند!

نگارنده قبلاً به احتمال خیلی ضعیف تصور می کردم شاید انتشار این حجم تعجب برانگیز از جزئی ترین اطلاعات صنعت اتمی ایران یک استراتژی حساب شده و با برنامه برای فریب دشمنان و رقبا باشد، اما ضربات پیاپی اسرائیل به این صنعت نشان می‌دهد که هیچ برنامه حساب شده و پیچیده ای پشت این انتشار گسترده اطلاعات فوق سری نیست، مگر ارضای نیاز شدید دیده شدن به هر قیمت، که نتیجه طبیعی آن لو رفتن بخش زیادی اطلاعات فوق سری است. 

کدام کشور اتمی دنیا چنین بی محابا و گشاده دستانه سری ترین اطلاعات خود را انتشار عمومی می‌دهد؟ اسرائیل که صنعت هسته‌ای خود را از سال ۱۹۵۸ بنیان گذاشته طی و نه تنها غنی سازی گسترده اورانیوم بلکه به اعتراف همه سرویس های اطلاعاتی مهم دنیا حداقل بین ۷۰ الی ۲۵۰ کلاهک اتمی آماده شلیک دارد، ولی تا بحال در ۶۲ سال گذشته هیچ مقام مسئولی در این کشور حتی وجود تاسیسات هسته ای صلح آمیز را هم نپذیرفته چه رسد به وجود سلاح هسته ای را. چرا هند و پاکستان دو رقیب تشنه به خون هم متقابلاً دست به خرابکاری در تاسیسات هسته‌ای همدیگر نمی زنند، نمی خواهند یا اینکه چنان دسترسی به آنها سخت است که نمی توانند؟ به عقل مسئولان کشورهای اتمی نرسیده که برای نشان دادن توانایی های کشور خود جزئی ترین اطلاعات هسته ای خود را روزانه و لحظه به لحظه در رادیو و تلویزیون نشان بدهند؟ چرا مثل ما هر ساله جشن هسته ای برگزار نمی کنند؟ گروه سرود با قرار گرفتن بین سانتریفیوژها سرود هسته ای نمی خوانند؟ آیا باید با این فرض ساده که بعضی از بازرسین سازمان بین المللی انرژی اتمی جاسوس آمریکا و اسرائیل هستند و چه بخواهیم و نخواهیم اطلاعات ما توسط این جاسوسان لو می‌رود، نباید از اطلاعات فوق سری اتمی کشور حفاظت کنیم؟

قطعاً آسیب پذیری صنعت هسته ای ایران صرفاً ناشی از مشکل ارضای نیاز دیده شدن که منجر به آسان گیری در حفاظت اطلاعات می‌شود نیست، اما بی تردید این عامل یکی از عوامل مهم آسیب پذیری این صنعت است که اگر فکری اساسی برای ترک این عادت پرهزینه نشود، باید منتظر ضربات مهلک تر بود!

انگار سعدی شیرازی هشت قرن پیش حال امروز ما را خطاب قرار داده و گفته است:

به اندازه ی بود باید نمود         خجالت نبرد آنکه ننمود و بود !

ای کاش مسئولان و نظام حکمرانی ما در تدوین استراتژی تبلیغاتی و اطلاع رسانی (دست کم در حوزه های حساسی مانند صنعت هسته ای و موشکی) پند حکیمانه سعدی را سرمشق خود قرار می دادند !