دلیل سکوت تاریخی امریکا در قبال تسلیحات اتمی اسرائیل

اینکه آمریکا در مقابل برنامه تسلیحات هسته ای اسرائیل سکوت می کند و در عوض، برنامه صلح آمیز هسته ای ایران را تهدید می داند، ریشه در توافق مخفیانه ای دارد که ریچارد نیکسون با نخست وزیر وقت اسرائیل داشته است.

به گزارش خبرگزاری فارس، برای نخستین بار یک روزنامه آمریکایی با نام «واشنگتن پست» به «رویکرد دوگانه آمریکا» در قبال برنامه تسلیحات هسته ای اسرائیل و برنامه هسته ای ایران اذعان کرد و در گزارشی تحت عنوان «چرا آمریکا با برنامه سلاح های هسته ای اسرائیل مشکل ندارد اما در قبال ایران چنین نیست» به تشریح این موضع پرداخت و نوشت: مقامات ایرانی گاهی اوقات به اتهامات مربوط به تلاش ایران برای دستیابی به تسلیحات هسته ای این گونه واکنش نشان می دهند که نه تنها به دنبال بمب نیستند بلکه مایلند شاهد خاورمیانه عاری از تسلیحات هسته ای باشند. البته مطمئنا این سخن برای منحرف کردن توجهات از نگرانی ها درباره فعالیت های هسته ای ایران به سمت تنها دارنده سلاح هسته ای در منطقه یعنی اسرائیل است.

این روزنامه آمریکایی افزود: آیا چیز ریاکارانه و مزورانه ای وجود دارد که جهان، زرادخانه هسته ای اسرائیل را که سال هاست مجهز به آن است و رسما به آن اذعان نمی کند، تحمل می کند اما ایران را به خاطر گام های «مشکوک» به سمت برنامه هسته ای، تحت تحریم های اقتصادی شدید قرار می دهد؟ حتی عربستان سعودی که ایران را دشمن سرسخت خود می داند و مدت ها پیش با اسرائیل سازش کرده است، اغلب به درخواست تهران برای «منطقه عاری از سلاح هسته ای» می پیوندد. کسی که از نزدیک در جریان مسائل خاورمیانه نیست، طبیعتا می خواهد بداند چرا آمریکا کلاهک های هسته ای اسرائیل را پذیرفته اما برنامه هسته ای ایران را نمی پذیرد.

جو سیرینسیون، رئیس یک بنیاد فکری مستقر در واشنگتن که خواهان حذف سلاح های اتمی در جهان است، در این باره گفته: غیر ممکن است که مذاکراتی درباره سیاست هسته ای در خاورمیانه برگزار کنیم بدون اینکه با سئوالاتی روبرو شویم که کاملا بر (برنامه تسلیحات هسته ای) اسرائیل متمرکز شده است.

توجیه غربی ها درباره برنامه تسلیحات هسته ای اسرائیل

واشنگتن پست افزود: البته بسیاری از غربی ها احتمالا خواهند گفت، تسلیحات اسرائیل از لحاظ اخلاقی و تاریخی، دفاعی هستند اما برنامه هسته ای ایران چنین نیست، که این استدلال ریشه در دو موضوع دارد؛ یکی ماجرای هولوکاست و دیگری به دلیل اینکه اسرائیل جنگ های «دفاعی» علیه همسایگانش داشته است. رابرت ساتلوف، مدیر اجرایی موسسه واشنگتن در سیاست خاورمیانه نیز در این باره می گوید: اسرائیل هرگز از ظرفیت های (هسته ای) خود برای نفوذ منطقه ای یا ترساندن و تهدید کردن همسایگانش استفاده نمی کند.

به نوشته این روزنامه آمریکایی، هر دو دیدگاه های فوق صحیح هستند. اما داستان برنامه هسته ای اسرائیل و اینکه آمریکا چگونه آن را پذیرفت، پیچیده تر و حیرت انگیزتر از چیزی است که فکر می کنید. در واقع، تنها عامل مهمی که نشان می دهد چگونه اسرائیل جهان را وادار ساخت تا برنامه هسته ای آن را بپذیرند، «زمان» بود. نخستین سلاح هسته ای را آمریکا در سال 1945 به کار گرفت. در سال 1970، بیشتر کشورهای جهان با پیمان منع اشاعه هسته ای موافقت کردند؛ پیمانی که مانع تولید تسلیحات هسته ای به دست کشورهای جدید می شد. در فاصله این 25 سال، همه کشورهای بزرگ جهان سلاح هسته ای تولید کردند؛ شوروی، انگلیس، فرانسه و چین. یکی دیگر نیز به آنها افزوده شد؛ اسرائیل.

ایده سلاح هسته ای اسرائیل متعلق به بن گورین بود

در بخش دیگری از این گزارش آمده: برنامه هسته ای اسرائیل به خاطر ترس شدید دیوید بن گورین، نخستین نخست وزیر اسرائیل کلید خورد. بعد از جنگ اعراب-اسرائیل در سال 1948 که در آن این رژیم تازه تاسیس با نیروهای مسلح مصر و اردن می جنگید، بن گورین به این نتیجه رسید که اسرائیل تنها در صورتی به حیات خود ادامه خواهد داد که تسلیحات هسته ای کلانی داشته باشد. او در سال 1956 در این باره نوشت: آنچه «تلر»، «انیشتن» و «اوپنهایمر» (سازندگان سلاح هسته ای در آمریکا که هر سه یهودی بودند) برای آمریکا انجام دادند، دانشمندان در اسرائیل نیز می توانند برای مردمشان انجام دهند. «آونر کوهن»، تاریخ نگار برجسته برنامه هسته ای اسرائیل گفته، بن گورین بر این باور بود اسرائیل، به عنوان آخرین سلاح در شرایط اضطراری نظامی سخت و نیز برای رقابت تسلیحاتی با اعراب به سلاح هسته ای نیاز دارد. تسلیحات هسته ای همچنین می توانست اعراب را به پذیرش موجودیت اسرائیل ترغیب کند که به صلح در منطقه منجر شود.

فرانسه؛ بنیانگذار فناوری هسته ای در اراضی اشغالی

واشنگتن پست نوشت: اما اسرائیل دهه 50، فقیر بود و مثل امروز، متحد نزدیک سیاسی و نظامی آمریکا نبود. اسرائیل باید راهی می یافت تا با قدرت های جهانی پیشرفته تر و ثروتمند تر که رقابت تسلیحاتی را قبضه کرده بودند، ارتباط برقرار کند. بنابراین اسرائیلی ها به فرانسه روی آوردند که دارای برنامه سلاح هسته ای بود و در سال 1957 به طور مخفیانه موافقت کرد تا به تاسیس تاسیسات پلوتونیوم در شهر دیمونا کمک کند. وزارت خارجه فرانسه در آن زمان به شدت مستقل از آمریکا و انگلیس بود. شاید این یکی از گام های متعدد فرانسه بود که هدفش رسیدن به موقعیت یک کشور قدرتمند بود. یک سال قبل از آن، اسرائیل به فرانسه و انگلیس کمک کرد تا به مصر حمله کنند که «بحران سوئز» نام گرفت. شاید مقامات فرانسوی احساس می کردند که مدیون اسرائیل هستند. دلیل فرانسه هر چه بود، این دو، موضوع ساخت تاسیسات هسته ای را از آمریکا مخفی نگه داشتند.

تلاش های اولیه آمریکا برای ممانعت از سلاح هسته ای اسرائیل

در ادامه این مطلب آمده: زمانی که آژانس اطلاعاتی آمریکا در سال 1960، در نهایت این موضوع را متوجه شد، مقامات اسرائیلی تاکید کردند این برنامه برای اهداف مسالمت آمیز است و آنها مایل به دستیابی به سلاح هسته ای نیستند. به راحتی، آنها دروغ گفتند و سال ها مانع ورود بازرسان هسته ای مورد حمایت آمریکا به این تاسیسات شدند. شاید به همین دلیل باشد که آمریکا و اسرائیل، هر دو نسبت به راکتور آب سنگین اراک ظنین هستند. فعالیت در دیمونا ادامه یافت.

واشنگتن پست نوشت: به تدریج، زمانی که آمریکا میزان برنامه هسته ای اسرائیل را فهمید، دولت های آیزنهاور، کندی و حتی جانسون، همگی به شدت فشار آوردند تا مانع توسعه هسته ای اسرائیل شوند. پاسخ آنها به بمب اسرائیل »نه» بود. جو سیرینسیون در این باره گفت: »آمریکا کوشید مانع دستیابی اسرائیل به تسلیحات هسته ای شود و از اقدام فرانسه در دادن  مواد و فناوری تسلیحات هسته ای به اسرائیل جلوگیری کند. اما موفق نشد».

توافق مخفی نیکسون با اسرائیل برای سکوت در قبال سلاح هسته ای این رژیم

در بخش دیگری از این گزارش آمده: نقطه عطف (در روابط) اسرائیل و آمریکا، جنگ 1967 بود. دومین جنگ بزرگ اعراب و اسرائیل، 6 ماه بیشتر به طول نیانجامید اما همین کافی بود تا مقامات اسرائیل را متقاعد سازد که هر چند این بار پیروز شدند اما ممکن است دفعه بعد شکست بخورند. دو اتفاق مهم در پنج ماه بعدی رخ داد؛ اولی در سال 1968 بود که اسرائیل به طور مخفی سلاح هسته ای تولید کرد و دومی و احتمالا مهمترین اتفاق، برگزاری نشستی در کاخ سفید در سپتامبر 1969 میان رئیس جمهور ریچارد نیکسون و گولدا میر، نخست وزیر وقت اسرائیل بود. آنچه در آن دیدار رخ داد، سری بود. اما گزارش های دولت نیکسون نشان داد، هنری کسینجر، وزیر خارجه وقت آمریکا به نیکسون گفت، « طی مذاکرات خصوصی شما با گولدا میر، شما (نیکسون) تاکید کردی نگرانی اولیه ما این است که اسرائیل تسلیحات هسته ای خود را علنی نمی سازد یا اجازه آزمایش از برنامه هسته ای خود نمی دهد».

واشنگتن پست ادامه داد: نشست میان نیکسون و میر، سیاست غیررسمی اسرائیل را رقم زد که تاکنون ادامه یافته است. طبق این سیاست، اسرائیل علنا هیچ اقدامی انجام نمی دهد که درباره برنامه تسلیحات هسته ای خود اطلاع رسانی کند یا آن را نشان دهد و در عوض آمریکا این برنامه را می پذیرد. دولت نیکسون به این نتیجه رسیده بود که هر چند راضی به برنامه تسلیحات هسته ای اسرائیل نیست، اما آمادگی متوقف کردن آن را نیز ندارد. ساتلوف در این باره گفت: در واقع، معامله واشنگتن و تل آویو این بود که اسرائیل برنامه تسلیحات هسته ای خود را زیرزمینی نگه دارند و واشنگتن نیز انتقاد خود از این برنامه را بایگانی کند.

به نوشته این روزنامه، اما جهان طی 40 سال گذشته تغییر کرده است. از دید اسرائیل، تنها یک تهدید نظامی بالقوه باقی مانده؛ برنامه هسته ای ایران. اما این برنامه به تولید کلاهک منجر نشده و تهران اکنون به دنبال رسیدن به توافق بر سر برنامه هسته ای خود است. از این رو، برخی کارشناسان این سئوال را مطرح می کنند که آیا آن توافق قدیمی، منسوخ شده و اسرائیل باید برنامه زرادخانه تسلیحات هسته ای خود را علنا اعلام کند.

روزنامه واشنگتن پست نوشت: مسئله پیچیده این است که اگر ایران کلاهک هسته ای تولید کند، اسرائیل به رغم داشتن تسلیحات هسته ای، کمتر احساس امنیت می کند! اما نکته اینجاست، احتمال دارد که زرادخانه هسته ای اسرائیل، خود یکی از عواملی محرک برای برنامه هسته ای ایران باشد. در نهایت، در حالی که روسای جمهور آمریکا از نیکسون تا اوباما همگی تسلیحات هسته ای اسرائیل را پذیرفته اند، در برخی موارد آمریکا ترجیح می دهد خاورمیانه را عاری از تسلیحات کشتار جمعی ببیند.