مردم سوریه به شدت از ایرانی‌ها ستایش می‌کنند

دیپلماسی ایرانی: هفته پیش از سوریه دیدن کردم، از شمال خیابان های لاذقیه تا جنوب دمشق را گشتم، دیدم چه حول و ولا و تعجبی بر فضا حاکم است، از آن چه دیدم به وحشت افتادم و فریاد زدم. این جا بهشتی در وسط جهنم است، مرگ و زندگی در این سرزمین به سرعت ذوب می شوند. چهار سال گذشت و این سرزمین چیزی جز خون ندید. سر «یحیی پیامبر» بدون جسد مانده است. زیر گنبد مسجد اموی، بر روی سنگی از قبر صلاح الدین ایوبی در حالی که فاتحه می خوانم و برای میهن هایمان طلب رحمت می کنم، نجواهایی می شنوم.

این جا سوریه است، جنگی جهانی برای تصاحب آن به شدیدترین شکل ممکن جریان دارد، در چارچوب «بازی حکومت ها» نتیجه این شده است: نزدیک به 300 هزار کشته، چند برابر آن زخمی و مفقود الاثر، 14 میلیون شاید هم بیشتر، یعنی بیش از نیمی از جمعیت سوریه، پناهنده و آواره، 300 میلیارد دلار خسارت اقتصادی و داعش همه آثار تاریخی را ویران کرده به گونه ای که تعجب همه مهاجمان حتی تاتارها را برانگیخته است. دیدم که چگونه شهرها خالی از هر گونه بنی بشری شده است و چگونه در محله ها سر فرد فرد افراد بریده می شود. ترکیه اردوغان 1500 کارگاه و کارخانه صنعتی را از حلب، پایتخت فرهنگی و تجاری سوریه دزدید و به اراضی خود منتقل کرد، آن هم جلوی چشم و گوش سازمان ملل.

حتما مصیبت های این مردم عظیم با تمدن قدیمی و امکانات بزرگ که صاحب موقعیتی استراتژیک و بسیار مهم و تاثیرگذار است را در گزارش های تلویزیونی دیده اید. اما آن چه نمی دانید – در حالی که من به عینه دیدم – این است که مردم سوریه در تمامی مناطقی که از آنها دیدن کردم، زندگی طبیعی خود را می کنند، علی رغم این که حملات بی هدف به آنها می شود و افراد بسیاری قربانی می شوند. دیگر کسی از مرگ نمی ترسد برای این که به این درک رسیده که سرنوشت هر آدم زنده ای است، حالا چه با جنگ چه به هر طریق دیگری، برای همین تلاش می کند به زندگی خود ادامه دهد و از آن استفاده کند. بازارها شلوغ هستند، رستوران ها پر از انسانند، استراحتگاه ها و اماکن تفریحی، مدارس، دانشگاه ها، بیمارستان ها، ابزارهای ارتباط جمعی، خدمات عمومی همه آنها کار می کنند. اقتصاد متنوع است، ایران سوخت مورد نیاز آنها را تامین می کند، سوریه غذای مورد نیاز خود را خود تامین می کند، طبیعتش سحرآمیز است که زیبایی آن هر کسی را به سمت خود جلب می کند، از زیبای طبیعت همین بس که 80 میلیون اصله درخت زیتون دارد. درگیری وحشتناک فرقه ای علی رغم ارتباط موزائیکی قومیت ها و فرقه ای که به 17 فرقه می رسد، نتوانسته است آنها را شکست دهد. مردم در این جا اشک هایشان را پاک می کنند و با خون خود را می شویند و آن قدر دنبال شادی می دوند تا بتوانند با دشمنان زندگی شان بجنگند.

در حالی که سوری ها به رابطه با مصر افتخار می کنند و از آن به نیکی یاد می کنند و آن را مایه مباهات عرب می دانند و از آن دفاع می کنند و به پیروزی ها و تاریخ و تمدن آن احترام می گذارند، از عربستان به شدت خشمگین هستند. اگر چه به یاد می آورند تا همین چند سال پیش روابط دمشق و ریاض عمیق بود، معادله «س – س» برای لبنان را به یاد می آورند. می گویند ای کاش این رابطه نزدیک و صمیمانه ادامه می یافت. در سایه این رابطه می توانست محور مذهبی مصری عربستانی سوری به وجود آید، همان طور که در دهه نود، دروازه قدرتمندی برای حفاظت از امنیت قومیت عربی در برابر طوفان های خطرناک  بود. جنگ آزادسازی کویت را دلیلی روشن برای این ادعای خود می دانند و می گویند همچنان معتقدند که کیمیایی وجود دارد که بتواند روابط ریاض و دمشق را متحول کند، می گویند دشمنی ها ادامه نخواهد یافت، علی مملوک، رئیس سازمان امنیت سوریه اخیرا از عربستان دیدن کرد و با امیر محمد بن سلمان، جانشین ولیعهد دیدار کرد.

سوری ها به شدت از روسیه و ایران ستایش می کنند، در حالی که به هیچ وجه نامی از ترکیه و قطر نمی آورند، می گویند رهبران ایران و روسیه دو طرف شمشیر برنده در برابر «توطئه » علیه کشورشان و جهان عرب هستند. توطئه ای که یک طرف آن اخوانی ها به رهبری رجب طیب اردوغان است که او را «مرشد حقیقی» اخوانی ها می دانند و طرف دیگر آن گروه های تروریستی است که کشورهای منطقه را از هم فروپاشیدند و ویرانی و خون ریزی و وحشت را برای خوش خدمتی به اسرائیل و متحدان غربی اش در همه جا پراکندند.

سوری ها این روزها بیش از هر زمانی امیدوار به پایان بحران کشورشان هستند، می گویند به ویژه بعد از تایید توافق هسته ای ایران در کنگره و آغاز گفت وگوهای کشورهای عربی خلیج فارس با ایران و افزایش تلاش های مصر با همکاری امارات و اردن امیدها به حل بحران سوریه قبل از این که این بحران همه منطقه را به آتش بکشد، بیشتر شده است.

آن چه در سوریه اتفاق افتاده است دل هر انسانی را به درد می آورد. مسئولیت ارتکاب این «اشتباه بزرگ عربی» را باید همه بدون استثنا چه در داخل سوریه چه در خارج از آن به عهده بگیرند. تنها راه حل مورد قبول رفع مصیبت های سوریه راه حلی است که وحدت و سلامت اراضی و نهادهای آن را تضمین کند. راه حلی که گروه های تروریستی را از بین ببرد، برای این که اگر سوریه امروز به دست گروه های تروریستی سقوط کند، آنها فردا در جایی دیگر در دل کشور مهم دیگری در همین منطقه خواهیم دید که همین سناریو را تکرار خواهند کرد. سوری ها به این که بتوانند با ایجاد یک اتحاد ملی تروریسم را ریشه کن کنند، بسیار امیدوارند.

منبع: الاهرام / ترجمه: سید علی موسوی خلخالی