مجمع عمومی سازمان ملل، جایی برای طرح مسائل عینی

۰۷ مهر ۱۳۸۷ | ۰۲:۰۵ کد : ۲۷۷۱ گفتگو
گفت و گو با دکتر یوسف مولایی، استاد دانشگاه تهران
مجمع عمومی سازمان ملل، جایی برای طرح مسائل عینی
سخنرانی محمود احمدی نژاد، رئیس جمهور ایران در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، واکنش هایی را از سوی مقامات امریکایی، اسرائیلی و نامزد دموکرات انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده امریکا بدنبال داشت.
 
محمود احمدی نژاد طی فرصت نیم ساعته برای سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل، از پایان دوره امپراطوری امریکا و قرار گرفتن اسرائیل در سراشیبی سقوط و اضمحلال سخن به میان آورده و مواردی را که در سخنرانی های سال های پیش مطرح کرده بود، در چهارمین سال حضور در این سازمان بین المللی، مورد تاکید قرار داد.
 
گفت و گو با دکتر یوسف مولایی استاد دانشگاه تهران و متخصص حقوق و روابط بین الملل:
 
-          ارزیابی شما از سخنان رئیس جمهور در مجمع عمومی سازمان ملل متحد که با واکنش های تندی مواجه شد، چیست؟
بخش اعظم سخنرانی رئیس جمهور به مسائل دینی، ایدئولوژیک، فلسفی و جهان بینی و نوع نگاه ایشان به دنیا اختصاص داشت. آقای احمدی نژاد طی سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، حاضرین را دعوت کردند که با دیدگاه ایشان به اطاعت از خدا روی آورده و در مسیر حق گام بردارند.
 
این بخش از سخنان محمود احمدی نژاد بیش از اینکه جنبه سیاسی و دیپلماتیک داشته باشد، جنبه اعلام نظر و دیدگاه شخصی داشت و بحث های کلامی محض بود، این بحث ها غلط نیستند اما جایگاه طرح آنها، مجمع عمومی سازمان ملل متحد نیست.
 
باید از فرصت سخنرانی در این مجمع، حداکثر استفاده را کرد و مسائل عینی کشور را که دنیا منتظر روشنگری جمهوری اسلامی در خصوص آنهاست؛ اولویت داد، مسائلی چون فعالیت های هسته ای ایران، امنیت منطقه ای، حضور امریکا در عراق و تبعات ناشی از آن، مشکلات موجود در منطقه و نقشی که ایران می تواند در حل این مشکلات داشته باشد؛ موضوعاتی عینی هستند که دنیا بسیار علاقمند است با دیدگاه ها و نظرات فنی ایران در خصوص آنها آشنا شود.
 
طرح دیدگاه ها بصورت کلی، چندان جواب نمی دهد و فاقد کارایی است، باید مسائل را بصورت عینی و همراه با جزییات و راهکارها، مطرح کرد. متاسفانه طرح مباحث عینی که افکار عمومی جهان را بسود ایران تغییر دهد و موجی مثبت را به نفع کشور ایجاد کند، در سخنان رئیس جمهور مشاهده نشد.
 
-          به اعتقاد شما چه مواردی بیشتر قابلیت طرح در سخنرانی رئیس جمهور داشت؟
متاسفانه در سخنرانی رئیس جمهور، زمان کمی به مسائل عینی و مبتلا به ایران اختصاص یافت چراکه یک بحث محوری در خصوص نزدیکی زمان فروپاشی صهیونیسم و پایان دوران امپراطوری امریکا، مطرح شد. به این ترتیب به مسائل مورد بحث و تاثیر گذار بر جامعه ایران چندان پرداخته نشد و شاید رئیس جمهور با ظرفیت ها و الزامات سخنرانی درمجمع عمومی سازمان ملل، چندان آشنایی ندارند. آقای احمدی نژاد در سازمان ملل به همان صورتی سخنرانی کردند که در داخل ایران سخن می گویند و چندان تفاوت ها را مد نظر قرار ندادند.
 
-          بر اساس عرف بین المللی رهبران جهان از فرصت سخنرانی در اجلاس سالیانه مجمع عمومی سازمان ملل، برای طرح چه مسائلی بهره می گیرند؟
سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد فرصتی برای تبادل نظر است، بطور مشخص حوزه کار سازمان ملل، همکاری در جهت صلح و امنیت بین المللی است، کشورها در اجلاس سالیانه مجمع عمومی سازمان ملل، مواردی را که ناقض صلح و امنیت جهانی است مطرح و برای رفع آن، راهکارهایی ارائه می دهند، بعضا مسائل اساسی که دامن گیر کلیه کشورهاست همچون محیط زیست و مانند آن، اولویت دارد.
 
مقامات هر کشور تلاش می کنند در قالب سخنرانی در اجلاس سالیانه مجمع عمومی سازمان ملل متحد، دیگر کشورها را با نگاه کشورشان به امور جهان و راهکارهای ارائه شده، آشنا و با طرح نظرات جدید، جایگاه کشور خود را در عرصه تصمیم گیری های جهانی، ارتقا دهند.
 
طرح بسیاری از مسائل در این سخنرانی ها ممکن است کاملا منطقی باشد اما جامعه جهانی چنین ارزیابی نداشته باشد، ما باید با توجه به روانشناسی و شناختی که از دیدگاه های مختلف داریم، در فضای مورد نظر به طرح دیدگاه های خود بپردازیم.
 
ایران در مسائل منطقه ای به واقع یک قدرت است و می تواند با ارائه راهکار در این موارد، توجه جهانیان را بسوی خود جلب کند، تنها باید مباحث خود را عینی تر مطرح کنیم.
 
-          آیا سخنرانان مجمع عمومی امکان توهین، تهدید، اتهام و ... را در قالب سخنرانی خود در جمع سایر مدعوین و خطاب به برخی از آنها دارند یا خیر؟
در تریبون سازمان ملل برای طرح مسائل مختلف، هیچ محدودیتی وجود ندارد، با این وجود یکسری حساسیت های جهانی وجود دارد که باید در سخنرانی ها مورد توجه قرار گیرد، نمی توان در این سخنرانی ها از نسل کشی و یا برده داری سخن گفت.
 
بطور معمول کشورها با اشاره و کنایه نظر خود را نسبت به کشوری دیگر برای رعایت اصول فنی دیپلماتیک، اعلام می کنند و توهین یا اهانت بصورت مستقیم، غیر دیپلماتیک محسوب می شود.

نظر شما :