بزرگترین آمار حضور اتباع خارجی در کدام کشور است؟

جمهوری اسلامی ایران ظاهراً بزرگترین آمار حضور اتباع خارجی را دارا است. طبق اطلاعات و آمار ارائه شده در سال‌های اخیر حدود یک میلیون اتباع خارجی ثبت نام شده (بخوانید شناسائی شده) و حدود دو برابر همین رقم اتباع خارجی ثبت نام نشده (بخوانید شناسائی نشده) که احتمالاً همه از یک کشور هستند در ایران حضور دارند. اگر این آمار و ارقام با درصدی پایین یا بالا صحیح باشد بدین مفهوم است که ایران بالاترین آمار حضور اتباع خارجی را نسبت به جمعیت و دیگر عوامل دارا می‌باشد.

حضور این تعداد اتباع خارجی آن هم اکثر قریب به اتفاق از یک همسایه، طبعاً امری مهم و قابل مطالعه است و نباید نادیده گرفته شود و یا به آینده واگذار گردد و باید دائماً‌ مورد توجه تصمیم‌سازان و برنامه‌ریزان و مجریان در قوای مختلف قرار داشته باشد.

آنچه قطعی به نظر می‌رسد شکل‌گیری این پدیده و معضل، اتفاقی است که عمدتاً در چند دهه گذشته به دلایل سیاسی و امنیتی و فرهنگی و تاریخی در دو کشور همسایه بتدریج ولی با افت‌وخیزهائی افتاده است که شاید در کشور میزبان اساسی‌ترین آنها را بتوان پیروزی انقلاب اسلامی و شرایط کاملاً متفاوت اقتصادی و بیش از ده برابر بودن سرانه درآمد ملی و روحیه و خصوصیات مردم و هم فرهنگی را ذکر کرد.
 
در کشور فرستنده، اشغال شدن طولانی و متوالی توسط خارجی‌ها، بروز جنگ‌ها و درگیری داخلی مستمر، عدم تفاهم نخبگان و تمامیت‌خواهی جریان افراط و توسعه جغرافیایی و فیزیکی این جریان، نبود زیرساخت‌های اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی و عدم توسعه و فقر اقتصادی و رشد جمعیت بالای 3٪، دسترسی و نزدیکی و نبود مقررات و تأسیسات امنیتی جدی در مرزها، همه ‌و همه باعث شکل‌گیری وضع موجود شده است.

بنابراین پدیده حضور چند میلیونی اتباع خارجی در ایران ریشه‌ چند دهه‌ای دارد که به دلایل متعدد سیاسی،‌ اقتصادی، فرهنگی در دو کشور همسایه یکی به عنوان فرستنده و دیگری میزبان شکل‌ گرفته است. آیا برای سامان دهی به این وضع موجود راهکارهای کوتاه مدت فعلی (سلبی و ایجابی) پاسخگو است؟

از آنجائی که این پدیده تنها مربوط به ایران نیست ودیگر کشورهای جهان، این وضع کمتر یا بیشتر روبه‌رو هستند، راهکارهایی به لحاظ قانونی در جهت سامان‌دهی به این معضل انسانی در کوتاه‌مدت و بلندمدت را برنامه‌ریزی کرده‌اند.

در کشور ایران همین‌طور اقدامات و برنامه‌هائی در طول سه دهه گذشته به اجراء گذاشته شده که جوابگو نبوده است. ولی اکنون زمان آن فرا رسیده که بخش تصمیم ساز و نهادهای ذی‌ربط با استفاده از تجربه بومی و بین‌المللی و استفاده از ظرفیت کشور و مسئولیت نهادهای بین‌المللی و پاسخگو کردن دولت فرستنده و کشورهائی که در آنجا نیروی نظامی و غیره دارند نسبت به حضور اتباع خارجی درایران و احیای حقوق هر دو طرف موضوع برنامه ریزی کوتاه مدت و بلندمدت داشته باشند.