بازی‌های دوگانه و افغانستان

بعد از گذشت بیش از 8 سال از حضور جامعه بین­الملل و ائتلاف در افغانستان در یک ارزیابی کوتاه نتیجه حضور ناتو و کشورهای غربی و آمریکا در افغانستان چیزی جز توسعه و پایداری جریان افراط نبوده است.

بعد از اضمحلال جریان افراط و تسلط مجدد دولت قانونی درکابل و استقرار خانواده جهاد و جبهه متحد در جای جای افغانستان شرایطی به وجود آمد که به سرعت در همه حوزه­های اقتصادی، امنیتی، فرهنگی و نظامی وضعیت افغانستان رو به بهبود گذاشت، به طوریکه بازسازی در نقاط مختلف افغانستان خصوصاً ولایات همجوار با ایران از سرعت بیشتری برخوردار شد؛ به طوریکه صدها پروژه بزرگ و کوچک توسط جمهوری اسلامی ایران در افغانستان به مورد اجرا گذاشت و بعد از پايان پروژه جهت استفاده تحویل دولت کابل شد.

شاهراه اسلام قلعه – هرات با بالاترین استاندارد جهانی ساخته و تحویل دولت در ملت افغانستان شد. پل ابریشم (دوستی) ولایت نیمروز افغانستان را به زابل ایران متصل نمودو تأسیسات زیربنايی در چابهار تکمیل و برای بهره برداری در اختیار نجار و بازرگانان افغانی قرار گرفت تا افغانستان به عنوان کشوری در خشکی بتواند از دسترسی به آبهای گرم از طریق ایران (بندرعباس و چابهار) بهره­ ببرد و خیلی از اقدامات زیربنايی دیگر که توسط حمهوری اسلامی ایران با حمایت دولت و ملت در افغانستان به مورد اجرا گذاشته شد.

همه این اقدامات در شرایطی انجام شد که به طور متوسط طبق برخی از آمار رسمی و غیررسمی چند میلیون شهروند افغانی به طور ثبت شده و یا غیرمجاز در ایران حضور داشته و دارند و با توجه به امکانات و شرایط از وضعیت موجود بهره­مند شدند.

ولی آنچه در کارنامه غرب ثبت شده ایجاد زندان های گوناگون (تگرام و غیره)، بمباران­ها و موشک­پرانی­ها و ایجاد فضای امنیتی و دستگیری­های شبانه و اقدامات فراوان از این دست و این رفتار به نوعی خدمات متقابل به افراطیون است تا با آن بتوانند اقدامات خود را توجیه و حوزه نفوذ خود را توسعه دهند.

حالا افکار عمومی و وجدان های بیدار افغانستان و منطقه قضاوت کنند که حرف و عمل کشورها چقدر با هم فاصله دارند و کدام کشورها هستند که بازی دوگانه و چندگانه را در افغانستان و منطقه اجرا می­کنند.