جزییاتی از بمب‌افکن‌های روسی مستقر در همدان

وزارت دفاع روسیه به صورت رسمی استقرار بمب افکن های راهبردی خود در پایگاه همدان برای عملیات در سوریه را تائید کرده است. استقرار توپولف-۲۲ ام 3 اما چرا مهم است و این بمب افکن چه مشخصاتی دارد؟

 

به گزارش خبرآنلاین روسیه به صورت معمول پیش از این عملیات هوایی خود را به وسیله جنگنده های این کشور که در پایگاه حمیمیم در لاذقیه مستقر هستند انجام می داد اما استفاده از بمب افکن های راهبردی روسیه برای هدف قرار دادن دقیق مواضع داعش مرحله جدیدی از عملیات هوایی در سوریه به حساب می آید.

 

بمب افکن توپولف 22ام.3 از بمب افکن های راهبردی و مافوق صورت روسیه است که توان حمل 24 تن انواع بمب و موشک را در برد پروازی 7000 کیلومتر دارد. یکی از جنبه های خاص این بمب افکن بینابین بودن آن از رده بمب افکنهای استراتژیک و بمب افکنهای تاکتیکی است. این بمب افکن قادر است با بردی که دارد انواع بمب ها و موشکهای ضد کشتی و کروز هواپایه را حمل کند.

 

مقام های روسیه در تلاش هستند تا به زودی پایگاه حمیمیم در لاذقیه را به پایگاه دائمی خود در سوریه تبدیل کنند. اما به گزارش راشاتودی باند پروازی این پایگاه هنوز امکانات لازم برای پرواز بمب افکن های این کشور را ندارد. علاوه بر این استفاده از پایگاه هوایی همدان باعث کاهش 60 درصدی در زمان،مسافت طی شده و همچنین هزینه های عملیات علیه تروریست ها توسط این بمب افکن های راهبردی دارد. به صورت معمول بمب افکن های روسیه برای پرواز از خاک این کشور باید از پایگاه مزدوک استفاده کنند که بر این اساس مجبور به طی حداقل 2 هزار کیلومتر برای رسیدن به آسمان سوریه دارند. این مسافت با استفاده از پایگاه همدان به 700 کیلومتر کاهش پیدا می کند که باعث می شود امکان حملات سریع و حتی اضطراری در مواقع لازم در داخل خاک سوریه فراهم شود.

 

این بمب افکن یکی از مهم ترین و پیشرفته ترین بمب افکن های ساخت شوروی است که در واقع نمونه اصلاح شده بلایندر قدیمی به حساب می آید.

 

پس از آن که طرح T-4 شرکت سوخوی ناکام ماند، در سال 1967 توپولف رسماً مامور توسعه طرح 145 شد. نام هواپیمای جدید، همان Tu-22M بود. بیشتر گام هایی که در راه ساخت Tu-22M برداشته شد، نسبت به زمان خود بی نظیر بود. به خصوص که توجه ویژه ای هم به سیستم بال های متغیر که البته اساس همین طرح بود هم شده بود. بال های Tu-22M که در وسط بدنه قرار گرفته بودند، می توانستند زاویه خود را نسبت به خط عرضی هواپیما برای مطابقت با شرایط پروازی گوناگون تغییر دهند. نوک بال ها حالتی انحنایی و البته باریک و ریشه بال ها هم شکلی عریض و پهن داشت.

 

Tu-22M3پیشرفته ترین مدل بک فایر بود که نخستین پروازهای آزمایشی خود را در سال 1977 به انجام رساند. در پی انجام تغییراتی، دماغه هواپیما برای جا دادن برخی از سامانه های جدید طولانی تر شد و حداکثر زاویه برگشت بال های بک فایر تا 65 درجه افزایش پیدا کرد. همچنین با نصب موتورهای جدید، این نمونه از بک فایر یکی از نقص های اجداد خود که عدم توانایی پرواز سوپر سونیک در ارتفاع دریا بود را هم دیگر نداشت. حداکثر سرعت در مدل M3 به بیش از 2.300 کیلومتر بر ساعت و برد آن به بیش از 6.800 کیلومتر افزایش یافت. همچنین با افزایش باورنکردنی تسلیحات قابل حمل، M3 می توانست دوبرابر M2 تسلیحات حمل کند. در سال 1985 تست های مختلفی از پرواز در ارتفاع پایین انجام شد که همگی حاکی از موفقیت عملکرد هواپیما در ارتفاع پایین بودند.