در اسرائیل فکر کردم در کره ماه هستم

من جزئيات آن مقاله را يادم نيست فقط نظر اصلى‌اى که در آن مطرح کرده بود مسئله‌ شانس بود.

بله اين‌که الاهه‌ بخت با بطرس غالى همراه بود.

من با اين حرف‌ها مخالفم. چرا که وقتى من در مقام يک استاد و معلم يک نسل چنين حرفى بزنم ديگر براى جوانان چه مى‌ماند؟ هيچ شانسى در کار نبود. من زحمت کشيدم. کار کردم. الان که هشتاد و دو سالم است روزى ده ساعت کار مى‌کنم. تنها چيزى که انسان را کمک مى‌کند کار است.

يعنى شما با اين نظر که مى‌گويد مناصب بيشتر شانسى است تا ضوابطى و بر اساس شايستگى‌ها، مخالفيد؟

شايستگى 80 درصد کار است.

اما انسان‌هاى قدرتمند زيادى هستند که شايستگى ندارند اما تصميم‌ها بر عهده‌شان است.

اين دليل نمى‌شود.

شايد روزگار ما روزگارى است که در آن هيچ کس در جايش نيست.

اما ربط دادن شايستگى به منصب‌ها بحث ديگرى است. شايستگى نه لزوما در کار سياسى که در عرصه‌هاى ديگر مطرح است.

هرجا نگاه کنيم مى‌بينيم انسان نامناسب در منصب نامناسب جا دارد.

اصلا. اين نگاه خيلى بدبينانه است.