امریکا باید روسیه را فراموش کند

درحالی که ایران برای به دست آوردن آنچه محمد البرادعی، رئیس آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای آن را "ظرفیت فرار" در تلاش برای توسعه سلاح‌های هسته‌ای می‌خواند تلاش می‌کند، یکی از مقامات ارشد واشنگتن در تلاش است تا حمایت روسیه را برای دور جدیدی از تحریم‌ها علیه ایران جلب کند.

علی‌رغم نگرانی‌های خود روسیه در ارتباط با برنامه هسته‌ای ایران، روسیه همچنان در مقابل تحریم‌های سنگین‌تر علیه ایران مقاومت می‌کند. روز پنجشنبه هفته گذشته سرگی لاوروف، وزیر امور خارجه روسیه حمایت روسیه از تحریم‌های بیشتر در شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران را نپذیرفت. بنابراین تلاش طولانی مدت واشنگتن برای قانع کردن روسیه به بن بست رسید. دولت اوباما اکنون که زمان اندکی برای دستیابی ایران به توسعه سلاح‌های هسته‌ای وجود دارد باید توان خود را بر روی مسائل دیگر متمرکز کند تا بتواند از این مسئله جلوگیری کند.

برخلاف امریکا و هم‌پیمانان او، که تلاش‌های هسته‌ای ایران برایشان از اهمیت خاصی برخوردار است، روسیه برای این مسئله اهمیت چندانی قائل نیست. روسیه همچنان متحیر وسواس امریکا در ارتباط با ایران است و درحالی که رهبران روسی مرتبا تکرار می‌کنند که نمی‌خواهند ایران قابلیت سلاح‌های هسته‌ای خود را توسعه بدهد، اما هیچ اقدامی برای جلوگیری ایران از رسیدن به سلاح‌های هسته‌ای نیز انجام نمی‌دهند.

سکوت روسیه معانی مختلفی دارد. درحالی که کشورهای غربی برای همکاری‌های تجاری با ایران بی‌میلی نشان می‌دهند، شرکت‌های روسیه فرصت‌های سودآوری را در ایران پیدا می‌کنند. مراودات تجاری بین ایران و روسیه به شدت درحال افزایش است، این در حالی است که حجم معادلات این دو کشور در سال گذشته به 3 میلیارد دلار رسید و به نظر می‌رسد که در سال‌های آینده رشد بیشتری خواهد داشت.

 بیشتر تجارت ایران و روسیه در بخش‌هایی است که از نظر استراتژیکی برای کرملین از اهمیت بالایی برخوردار است. تهران یکی از مشتریان اصلی صنعت دفاعی روسیه است و گازپروم، شرکت انحصاری گاز روسیه در توسعه بخش گازی پارس جنوبی مشارکت دارد. همچنین روسیه عمیقا در برنامه هسته‌ای ایران مشارکت دارد و درحال ساخت نیروگاه هسته‌ای در بوشهر است.

با وجود عدم توافق طرفین در پی‌گیری برنامه هسته‌ای ایران، روسیه و ایران روابط دیپلماتیک نزدیکی نیز با یکدیگر دارند. روابط آنها ریشه در اواخر دهه 1990 دارد. زمانی که مسکو و تهران همکاری‌های نزدیکی برای پایان دادن به جنگ در تاجیکستان انجام دادند. پیشتر، روسیه ایران را متهم می‌کرد که در سال‌های 96-1994 از مسلمانان چچن حمایت می‌کند.

روسیه همچنین از تنش میان تهران و کشورهای غربی سود می‌برد. چراکه با وجود تحریم کشورهای غربی تهران نمی‌تواند گاز خود را در بازارهای اروپا به فروش برساند، در عوض گازپروم به عنوان تکتاز بازارهای گازی اروپا باقی می‌ماند.

اگر شرایط از وضعیت فعلی تغییر کند، دولت‌های اروپایی و شرکت‌های انرژی به سرعت به سمت ایران هجوم می‌آورند تا بتوانند وابستگی خود به مسکو را کاهش دهند.

کنسرسیومی که پشت پروژه خط لوله گاز ناباکو وجود دارد، و قرار است که 30 میلیارد متر مکعب گاز را بدون حضور روسیه سالانه به اروپا منتقل می‌کند هیاهویی است برای تجارت با ایران. روسیه نیز انگیزه چندانی برای استفاده از اهرم گازی خود برای مشتریان اروپایی‌اش ندارد.

به نظر نمی‌رسد که امریکا بتواند روسیه را برای انجام اقدامی علیه ایران قانع کند. چراکه حتی نتوانسته است با اهرم سپر دفاع موشکی خود روسیه را متقاعد کند.

در چنین شرایطی، به نظر نمی‌رسد تلاش‌های ادامه دار امریکا به نتیجه‌ای برسد. امریکا باید نیاز به همکاری روسیه را فراموش کند، و تمرکز خود را بر روی توسعه قابلیت‌های خود با هم‌پیمانان اروپایی و دوستانش در خاورمیانه متمرکز کند و به پیشنهاد خود برای مذاکره با ایران همچنان ادامه دهد. هرچند کمک روسیه می‌توانست در این مرحله قابل توجه باشد، اما واشنگتن باید به دنبال راهی باشد تا بتواند به تنهایی مسئله هسته‌ای ایران را حل کند.

منبع: Huffington Post