حراج نفت عراق برای کمک به اقتصاد امریکا

حمله به کشور عراق برای بسیاری از مردم جهان سوال بر انگیز بود. چرا امریکا به عراق حمله کرد و به چه منظور  این جنگ تا به امروز و به احتمال زیاد تا سالهای آینده ادامه خواهد داشت؟

تحلیل گران دلیل جنگ امریکا با کشور عراق را کاملا روشن می دانند . آنها بر این باورند که جنگ امریکا با عراق نه یک تصمیم یک روزه و یک ماهه که یک پروژه حداقل 5 ساله برای تصاحب نفت و درآمد نفتی عراق  بوده است.

 عراق از معدود کشورهای نفت خیزجهان است که فعالیتهای اکتشافی و استخراجی در آن  با جدیت پیگیری نشده است.این کشور با داشتن ذخایر نفتی کلان مالک  منابع انرژی آینده نام گرفته است و هم اکنون بسیاری از کشورهای غربی به دنبال دستیابی به منابع عظیم نفتی  آن هستند.

پژوهشها نشان می دهد تصمیم جنگ با عراق از دو سال پیش از حمله به برجهای دوقلوی امریکا اتخاذ شده بودو این تصمیم نه برای برقراری امنیت و دموکراسی در عراق و احقاق حقوق از دست رفته مردم این سرزمین که برای دست یابی بزرگترین مصرف کننده نفت جهان به ذخایر موجود در  سومین کشور مالک منابع  نفتی بود.

عراق سومین مالک ذخایر تایید شده نفتی در جهان است. این کشور 115 میلیارد بشکه ذخیره تایید شده نفتی دارد و طبق نظر محمد علی زینی  اقتصاددان صنعت نفت عراق  میزان ذخایر تایید نشده نفتی این کشور بین 215 تا 240 میلیارد بشکه است.

وی معتقد است تحریم در سالهای حضور صدام  و جنگهای پی در پی سبب شد تا عراق فرصت فعالیتهای اکتشافی را از دست بدهد و هم اکنون حجم زیادی از ذخایرنفتی این سرزمین کشف نشده باقی بماند.

مهمتر اینکه حوزه های نفتی  استخراج نشده در موقعیتهایی هستند که استخراج نفت موجود در آنها بسیار کم هزینه است. آمارها نشان می دهد هزینه استخراج سهم اعظم این نفتها 1 دلار است و این نشان از درآمد کلان نفت برای اقتصاد این کشورتحت ظلم  آسیایی دارد.

فلاح آل جیبوری مشاور صنعت نفت عراق در سالهای پایانی دهه 1990 در تایید این که جنگ با عراق جنگ برای غارت نفت این سرزمین بود  از شرکت  در یک اجلاس محرمانه  با عنوان واشنگتن و خاورمیانه در کالیفرنیا خبر داد .

 در این اجلاس  محرمانه که با حضور سران  اقتصادی امریکا و چند کشور هم پیمان با آن تشکیل شد روشهای دست یابی غرب به منابع عظیم نفتی این منطقه از جهان مورد بررسی قرار گرفت.

پس از آن پیش نویس طرحی در امریکا ارایه شد که حراج حوزه های  نفت عراق نام داشت ودر ظاهر هدفش تضعیف کارتل نفتی اوپک از طریق افزایش حجم نفت موجود در بازارهای مصرف بود.

چراغ سبز این حراج در جلسه بعدی کشورهای قدرتمند جهان که  با ریاست آقای چلبی در لندن برگزار شده بود روشن شد و پس از آن طرح حمله به عراق به طور جدی تر مورد بررسی قرار گرفت. در این جلسات صدام ،وضعیت بمبهای شیمیایی و هزاران مساله ای که در ظاهر دلیل جنگ امریکا با عراق بود اصلا عنوان نشد.

آل جیبوری که هم اکنون ساکن سان فرانسیسکو است می گوید : در آن زمان قرار بود بعد از جنگ صنعت نفت عراق به بخش خصوصی  و حامیان عراقی این جنگ یعنی من و دیگر عراقی های حاضر دراجلاس واگذار شود و طی این در گیری کمترین آسیب به حوزه ها و زیر ساختهای صنعت نفت عراق وارد شود ولی واقعیت چیز دیگری بود.

در جریان جنگ لوله های انتقال نفت و بسیاری دیگر از زیر ساختهای صنعت نفت این کشور تخریب شدندو به گفته پژوهشگران امریکایی میلیاردها دلار از نفت این سرزمین عربی از بین رفت. به گزارش دولت امریکا  طی 4 سال گذشته روزانه بین 100 هزار تا 300 هزار بشکه نفت از بین رفت. این نفتها یا از طریق قاچاق از مرزهای کشور خارج شد و یا اینکه در اثر ضعفهای زیر ساختی در انتقال نفت  هدر رفت.

طبق این گزارش اگر به طور متوسط قیمت هربشکه نفت هدر رفته طی این 4 سال را 50 دلار در نظر بگیریم  ،می توانیم ارزش نفت هدر رفته را بین 5 تا 15 میلیارد دلار برآورد کنیم که می تواند سهم کلانی در اقتصاد ضعیف عراق داشته باشد.

 اما این طرح نیز فریبی بیش نبود. فیلیپ کارول  که پس از جنگ کنترل  نفت عراق را بر عهده گرفت و نماینده دولت امریکا در این کشور بود می گوید :امریکا هیچ گاه هدف خصوصی سازی صنعت نفت را نداشت زیرا تجربه روسیه پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی  نشان داد که نباید خصوصی سازی  در صنعت نفت صورت بگیرد.

حال زمان بهره گیری امریکا از این جنگ است.شرکتهای نفتی بزرگ غرب از قبیل چورون،بریتیش پترولیوم،شل و چندین شرکت دیگر قرار داد همکاری در تولید را با دست اندر کاران صنعت نفت عراق امضا کردند. به موجب این قرار داد سی ساله این شرکتها در بازسازی زیر ساختها و استخراج نفت عراق سرمایه گذاری می کنند و سهم زیادی از سود حاصل از صنعت نفت را تصاحب می کنند.

شرکتهای نفتی تا چندین سال پس از آغاز تولید و استخراج نفت از حوزه های نفتی عراق 75 درصد از سود را تصاحب می کنند . این سهم کلان برای جبران هزینه های تحمیل شده به شرکتهای نفتی برای حفاری های اولیه و فعالیتهای اکتشافی و استخراجی است. پس از آن شرکتهای مذکور 30 درصداز سود را تصاحب خواهند کرد که بازهم سهم زیادی است.