انتقاد امريکا از «صلح‌طلبى خطرناک» اروپا
دیپلماسی ایرانی: تعریف جدید از ناتو به موضوع اختلاف میان ایالات متحده امریکا و اروپا تبدیل شده است. به عقیده مریکایی‌ها، ذهنیتی که در پی جنگ جهانی دوم در اروپا شکل گرفته، مانعی بزرگ در راه مقابله با تهدیدهای موجود و دستیابی به صلح پایدار است.
در حالی که سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) سرگرم تهیه و تدوین استراتژی جدیدی است، امریکا بر شدت انتقادهای خود نسبت به سیاست‌های تسلیحاتی و دفاعی اروپا افزوده است.
حرف‌های تازه رابرت گیتس، وزیر دفاع امریکا در این رابطه یکی از صریحترین انتقادها در این زمینه است. او که روز سه‌شنبه ۲۳ فوریه درهمایشی با موضوع آینده ناتو در دانشگاه دفاع ملی در واشنگتن سخن می‌گفت، تاکید کرد، غیرنظامی‌شدن اروپا و ترس و نگرانی بخش بزرگی از افکار عمومی و نخبگان سیاسی این قاره از کاربرد قوای نظامی را نکته مثبت قرن بیستم می‌دانیم که در قرن بیست و یکم دست‌وپاگیر شده، زیرا مانع از آن است که بتوان به امنیت واقعی و صلح پایدار رسید.
تا کنون مقام‌های امریکایی گاه و بی‌گاه به کشورهای اروپایی انتقاد داشته‌اند که بودجه لازم را به امور نظامی اختصاص نمی‌دهند، هلی‌کوپتر و هواپیماهای بزرگ حمل و نقل تهیه نمی‌کنند، نیروی کافی برای افغانستان در اختیار نمی‌گذارند و ... اما اتهام "پاسیفیسم [صلح‌طلبی] خطرناک" مبحث تازه‌ای در انتقادهای یادشده است.
هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه امریکا در همایش یادشده به این نکته اشاره کرد که حل بسیاری از بحران‌هایی که ناتو در آینده با آنها روبه‌رو خواهد شد، می‌تواند به سرعت کاربرد قوای نظامی را ضروری کند. کلینتون مواردی چون مبارزه با راهزنی دریایی، تامین امنیت حمل و نقل انرژی، مبارزه با گسترش سلاح‌های کشتار جمعی و تروریسم و نیز ایجاد ثبات در کشورهایی که دولت‌هایی فروپاشیده و فاقد اقتدار دارند را از ماموریت‌های آینده ناتو دانست.
کلینتون گفت: «ما نمی‌توانیم در جهان به هم‌پیوسته کنونی با خزیدن به پشت مرزهای ملی خودمان از ملت‌هایمان دفاع کنیم. این واقعیت‌ها هستند که حوزه عمل و اقدام ما را تعریف خواهند کرد. ما باید به مصاف خطر برویم، هر کجا که باشد.»
آخرین طرح استراتژی ناتو به سال ۱۹۹۹ بر می‌گردد. در این استراتژی برای اولین بار ناتو اجازه یافته است که در محدوده‌هایی خارج از کشورهای عضو خود نیز وارد عمل شود. حضور در افغانستان یا سواحل سومالی برای مبارزه با تروریسم و راهزنی دریایی در چارچوب همین استراتژی ممکن شده است. با این همه امریکایی‌ها این درک و برداشت را دارند که اروپا تبدیل ناتو از یک اتحادیه دفاعی محدود به یک ائتلاف گلوبال را با تمام وجود پشتیبانی نمی‌کند.
کلینتون در اشاره‌ای ضمنی به همین موضوع گفت: «ما واقعا معتقدیم که اصلاحات در ناتو باید در دو سوی اقیانوس اطلس و از سوی همه اعضای آن پیگیری و حمایت شود.»
وزیر دفاع امریکا نیز در اظهاراتی در همین راستا، گفت که ناتو در برابر دشواری‌های سیستماتیک، بسیار جدی و درازمدت قرار گرفته است.
به نظر می‌رسد که تحولات سیاسی اخیر در هلند در تند شدن لحن مقام‌های امریکایی نسبت به متحدان اروپایی این کشور بی‌تاثیر نبوده است. هفته گذشته دولت هلند به سبب اختلاف بر سر نگهداری نیروهای این کشور در افغانستان یا فراخواندن آنان از هم پاشید. روبرت گیتس این ماجرا را یک نقطه عطف دانست و گفت: «اروپا به گونه‌ای گسترده در مسیر معکوس در حال حرکت است.»
برخی از کارشناسان امنیتی امریکا بعید می‌دانند که حتی تهدیدهای جدید هم بتواند اروپا را از ذهنیت خود دور کند. از همین رو آنان خواهان بیرون آمدن امریکا از ناتو هستند، رویکردی که در دوران جرج دبلیو بوش و در جریان جنگ عراق تا حدودی در عمل تجربه شد و امریکا تنها حمایت شماری از متحدان ناتویی خود را در این جنگ کسب کرد. ولی مقام‌های کنونی امریکا نه تنها خروج از ناتو را به صلاح نمی‌دانند، بلکه اصرار دارند که متحدان اروپایی تهدیدهای مورد اشاره آنها را جدی بگیرند و از جمله بر شمار نیروهای خود در افغانستان تا سطح ۵۰ هزار نفر بیفزایند. نوع پاسخ اروپا به این تقاضا که از نگاه امریکا تضمین‌کننده پیروزی در افغانستان است، تا حدودی سمت و سوی بحث‌های مربوط به آینده ناتو را هم تحت تاثیر قرار خواهد داد.
نظر شما :