توهمی از پیامدهای یک حادثه

نویسنده: آرش رضایی

دیپلماسی ایرانی: فاجعه بزرگ روزگار معاصر ما که آدمی را بیش از هر چیز رنج می دهد و به‌راستی از آن رنج می‌بریم اسارت ذهنی و روانی انسانها در یک سیستم توتالیتر و شیوه بهره‌گیری از آنها به سود ترور و کشتار هم‌نوعان است. 

اندیشه بسته و فرقه ای دارو دسته رجوی آبستن اعمال و رفتار خشونت آمیز و تروریستی در بیش از دو دهه بوده است. محیط قلعه اشرف و مناسبات جاری و ساری در آن در تکوین اندیشه و عمل ستیزه جویانه و پرورش تروریست های خشن و بی‌رحم نقشی اساسی و انکار ناپذیر دارد. 

شادی، پایکوبی و رقص عناصر و کادرهای مستقر در قرارگاه اشرف و باقرزاده در عراق به خاطر کشتار دهشتناک بی‌گناهان، کودکان، زنان و مردان بیشماری که در فاجعه غم انگیز یازده سپتامبر روی داد آن گونه که سیامک حاتمی از اعضای با سابقه گروه رجوی ترسیم می‌کند و خود نظاره‌گر آن بود، هیچ‌گونه توجیه اخلاقی، انسانی و دینی نداشته و نخواهد داشت. جز اینکه شیوع نوعی بیماری خطرناک روانی را تداعی کند و زنگ خطری برای همه جوامع توسعه یافته و ملل متمدن قلمداد شود. پایمردی و مقاومت انسان‌های اندیشمند، آگاه و مسئول سرانجام سیطره تروریست هایی چون القاعده، طالبان، داعش و دارودسته رجوی را در هم خواهد شکست و شرایطی انسانی که در آن از ستیزه جوئی، ترور افسار گسیخته، خشونت و تابوهای ایدئولوژیک فرقه ای، کوچکترین نشانی نیست، به‌وجود خواهد آورد. به امید آن روز. 

سیامک حاتمی (عضو سابق مجاهدین خلق و ارتش آزادیبخش): خاطرات 11 سپتامبر برای نشست های به اصطلاح رهبری رفته بودیم به قرارگاه باقرزاده. چند روزی آنجا بودیم. ساعت ۸ شب یکباره از طرف مسئولین گفته شد که جشن است و فرهنگی. نوارهای شاد و بندری گذاشند چند دقیقه بعد ازتریبون اعلام کردند که ساختمان تجارت جهانی (برج‌های دوقلو) در آمریکا منهدم شد و پنتاگون نیز مورد حمله یک هواپیمای انتحاری قرار گرفت همه نفرات (مجاهدین) چه مرد و چه زن دست افشان و پایکوبان می رقصیدند و خوشحالی می کردند. آخر ما هدف استراتژیک داشتیم و باید با ایدئولوژی خواهر مریم به جامعه بی‌طبقه می‌رسیدیم و مانع اصلی در درازمدت آمریکا و در کوتاه مدت رژیم جمهوری اسلامی بود و دو ساختمان چندین طبقه که فروریخت و آن ویرانی وحشتناک که همه طبقات پایین آمد ما را سریعتر به هدف می‌رساند! بنابراین جشن گرفتیم و شیرینی خوردیم حالا این همه افراد بی گناه و غیرنظامی هم کشته شده بودند که در سیاست نقشی نداشتند ولی رهبران سازمان خوشحال بودند. همه منتظر نشست و صحبت‌های آقای رجوی و خانم بزرگ احساساتی (مریم) بودیم. فردا به نشست رفتیم. در نشست مسعود رجوی که خیلی خوشحال بود به نفرات گفت: به نظر شما موضوع بحث چیست؟ همه گفتند بحث حمله به تجارت جهانی و پنتاگون. نوار و فیلم حادثه گذاشته شد و مسعود با دقت نگاه می‌کرد شادی در چهره‌اش موج می‌زد انگار او فرمان حمله را داده بود نه اسامه بن لادن. بعد از پایان فیلم مسعود شروع به صحبت کرد. خیلی‌ها هم پشت تریبون صحبت کردند. بعضی می‌گفتند به نفع ماست بعضی می‌گفتند به ضرر ماست و در نهایت مسعود بحث را جمع‌بندی کرد و گفت این عملیات انتحاری بوده است و از ما الگوبرداری کردند او اصلا ناراحت نبود. ناراحتی او از این بود که می ترسید آمریکا به طور نظامی و فیزیکی به خاورمیانه بیاید به دنبال تروریست ها. بعد هم حرفش این بود که ما باید بیشتر کار و تلاش کنیم و هرچه زودتر ارتش آماده باشد که در صورت آمدن آمریکا به سمت عراق ما یعنی ارتش آزادیبخش از عراق خارج و به سمت مرزهای ایران و سرنگونی حکومت ایران برویم! این صحبت اصلی مسعود بود و چند ساعتی هم نفرات تحلیل های خود را می گفتند. خلاصه در رابطه با رویداد ۱۱ سپتامبر همگی جشن گرفتیم و پلیکوبی کردیم.