اهميت فروش گاز ايران به اروپا
تحليل يکى از خوانندگان ديپلماسى ايرانى در مورد مساله فروش گاز ايران به اروپا
خوشحالم که فرصتی دست داد تا بتوانم در سایت شما در مورد موضوع مطرحه احتمال فروش گاز طبیعی ایران به اروپا از طریق خط لوله نابوکو اظهار نظر نمایم. پیش از هرچیز از اینکه این فرصت را در اختیار خوانندگان قرار دادید سپاسگزارم. بدون شک سفر آقایان شرودر و فیشر به ایران برای گفتگو در مورد فروش گاز ایران به اروپا، نمایانگر اهمیت این جریان از دید اروپائیها میباشد و اینکه اروپا با در نظر گرفتن کلیه امکانات ممکنه و با منظور تنها به گاز ارسالی روسیه وابسته نبودن، اقدام به این عمل نموده است.
اینکه آیا ایران نیز علیرغم تمامی ضعفها و قدرتهایش از موقعیت خویش آگاه میباشد یا نه، حد اقل برای من جالب و پرسش انگیز است. کشیدن خط لوله گاز در داخل ایران امری پر قیمت میباشد که مخارج آن با اتمام کشیدن خط لوله پایان نمیابد. در مملکت زلزله خیز ایران و با نگرش به این امر که خط لوله از مناطقی گسترده عبور مینماید که در ادوار گذشته مورد سوءقصدهای سیاسی و عملیات خرابکارانه قرار گرفته، هزینه سنگینی را برای نگاهداری و مراقبت خط لوله متوجه ما ایرانیها مینماید.
از آن گذشته چون مقصد خط لوله مشخص میباشد، پس حق انتخاب ایران جهت جستجوی تنوع در مشتری یابی کاملا محدود میگردد بصورتیکه همین عدم تنوع در تاکتیک فروش میتواند مشتری را به تعیین قیمت گاز برای ما نیز تحریک نماید.
سرمایه گذاری در تهیه و تولید سوخت هسته ای در فرانسه توسط ایران و فروش سوخت برای نیروگاه بوشهر را فراموش نکنیم. از طرف دیگر خط لوله ارزانترین و آسانترین شیوه انتقال گاز میباشد بخصوص که اگر درنظر گیریم که گاز آسیای مرکزی نیز میتواند که از ایران عبور نماید ( هم سود دارد و هم مسئولیت ).
بنظر من بهتر است که اگر مذاکراتی نیز در این زمینه انجام میگیرد، طرف ایرانی در کنار تمایل به احداث خط لوله گازی و پیوستن به نابوکو، همچنین علاقه و تمایل خویش را برای دریافت تکنولوژی از سوی اروپا و همکاری و مشارکت اروپا جهت تولید پالایشگاهها و کارخانجات تبدیل گاز به گاز مایع در خاک ایران نیز اعلام نماید و برآن پافشاری نماید. اینگونه کارخانجات ایران را قادر میسازند تا بتواند همانند قطر در صورت امکان مشتریانی را خارج از حوزه خط لوله نیز مخاطب قرار دهد و همین امر این امکان را به ایران میدهد تا وابسته به مشتری خاصی نبوده و از رقابتهای مشتریان بر سر پیشنهاد دادن برای قیمت گاز نیز بهره برد.
از آن گذشته این روش تولید گاز و فروش آن امروزه در شمال آفریقا و نیز قطر مرسوم و متداول است. در ضمن فراموش نکنیم که تاخیر در رساندن گاز به مقصد مجازاتها و خسارتهای مالی نیز میتواند بهمراه آورد. کشور ترکیه که با ایران قرارداد خرید گاز دارد و در گذشته بعللی نتوانست که گاز ایران را در زمان تعیین شده بدست آورد، با مراجعه به مراجع بین المللی ادعای خسارت نمود و آنرا نیز دریافت نمود. کشوری مانند ترکمنستان نیز با مشاهده نیاز ایران به گاز خود، موقیعت را درک کرده و قیمتهای مناسبتری را برای خویش مطرح و آنرا نیز دریافت نمود آنهم نه یکبار و نه یکسال.
فروش گاز از طریق خط لوله به اروپا الزاما قراردادهای طولانی را به صحنه بازی میکشد و این میتواند هم برای ایران خوب باشد و هم بد. در 20 و یا 25 سال آینده بسیاری از ما دیگر در قید حیات نخواهیم بود ولی دریافت دعا و یا نفرین فرزندانمان در گروی همت والا، غیرت و کارآیی خرد امروز ما میباشد. آیندگان بهیج وجه از ما نخواهند پذیرفت که ما از یکسو توان علمی و فکری فرستادن ماهواره به فضا را داشته باشیم و از سوی دیگر علیرغم تجربیات و حساب احتمالات، چشم خود را نگشائیم و آگاهانه حساب سود حال و آینده ایران را ننمائیم. یکبار دیگر متذکر میگردم که موقعیت ممتاز و خوبی است که بسود هر دو طرف میتواند پایان یابد.
اینکه آیا ایران نیز علیرغم تمامی ضعفها و قدرتهایش از موقعیت خویش آگاه میباشد یا نه، حد اقل برای من جالب و پرسش انگیز است. کشیدن خط لوله گاز در داخل ایران امری پر قیمت میباشد که مخارج آن با اتمام کشیدن خط لوله پایان نمیابد. در مملکت زلزله خیز ایران و با نگرش به این امر که خط لوله از مناطقی گسترده عبور مینماید که در ادوار گذشته مورد سوءقصدهای سیاسی و عملیات خرابکارانه قرار گرفته، هزینه سنگینی را برای نگاهداری و مراقبت خط لوله متوجه ما ایرانیها مینماید.
از آن گذشته چون مقصد خط لوله مشخص میباشد، پس حق انتخاب ایران جهت جستجوی تنوع در مشتری یابی کاملا محدود میگردد بصورتیکه همین عدم تنوع در تاکتیک فروش میتواند مشتری را به تعیین قیمت گاز برای ما نیز تحریک نماید.
سرمایه گذاری در تهیه و تولید سوخت هسته ای در فرانسه توسط ایران و فروش سوخت برای نیروگاه بوشهر را فراموش نکنیم. از طرف دیگر خط لوله ارزانترین و آسانترین شیوه انتقال گاز میباشد بخصوص که اگر درنظر گیریم که گاز آسیای مرکزی نیز میتواند که از ایران عبور نماید ( هم سود دارد و هم مسئولیت ).
بنظر من بهتر است که اگر مذاکراتی نیز در این زمینه انجام میگیرد، طرف ایرانی در کنار تمایل به احداث خط لوله گازی و پیوستن به نابوکو، همچنین علاقه و تمایل خویش را برای دریافت تکنولوژی از سوی اروپا و همکاری و مشارکت اروپا جهت تولید پالایشگاهها و کارخانجات تبدیل گاز به گاز مایع در خاک ایران نیز اعلام نماید و برآن پافشاری نماید. اینگونه کارخانجات ایران را قادر میسازند تا بتواند همانند قطر در صورت امکان مشتریانی را خارج از حوزه خط لوله نیز مخاطب قرار دهد و همین امر این امکان را به ایران میدهد تا وابسته به مشتری خاصی نبوده و از رقابتهای مشتریان بر سر پیشنهاد دادن برای قیمت گاز نیز بهره برد.
از آن گذشته این روش تولید گاز و فروش آن امروزه در شمال آفریقا و نیز قطر مرسوم و متداول است. در ضمن فراموش نکنیم که تاخیر در رساندن گاز به مقصد مجازاتها و خسارتهای مالی نیز میتواند بهمراه آورد. کشور ترکیه که با ایران قرارداد خرید گاز دارد و در گذشته بعللی نتوانست که گاز ایران را در زمان تعیین شده بدست آورد، با مراجعه به مراجع بین المللی ادعای خسارت نمود و آنرا نیز دریافت نمود. کشوری مانند ترکمنستان نیز با مشاهده نیاز ایران به گاز خود، موقیعت را درک کرده و قیمتهای مناسبتری را برای خویش مطرح و آنرا نیز دریافت نمود آنهم نه یکبار و نه یکسال.
فروش گاز از طریق خط لوله به اروپا الزاما قراردادهای طولانی را به صحنه بازی میکشد و این میتواند هم برای ایران خوب باشد و هم بد. در 20 و یا 25 سال آینده بسیاری از ما دیگر در قید حیات نخواهیم بود ولی دریافت دعا و یا نفرین فرزندانمان در گروی همت والا، غیرت و کارآیی خرد امروز ما میباشد. آیندگان بهیج وجه از ما نخواهند پذیرفت که ما از یکسو توان علمی و فکری فرستادن ماهواره به فضا را داشته باشیم و از سوی دیگر علیرغم تجربیات و حساب احتمالات، چشم خود را نگشائیم و آگاهانه حساب سود حال و آینده ایران را ننمائیم. یکبار دیگر متذکر میگردم که موقعیت ممتاز و خوبی است که بسود هر دو طرف میتواند پایان یابد.
نظر شما :