شاید بد نباشد غرب کمی در برابر ایران کوتاه بیاید

شاید واقعیت خطرناکی که می‌تواند موجودیت اسرائیل را به خطر بیندازد این باشد که یک سال دست بسته بنشینیم و ببینیم که ایران توانایی هسته‌ای خود را تکمیل کرده است. در آن موقع هیچ چیز قابل پیش‌بینی نیست. همان طور که کسی پیش‌بینی نمی‌کرد که پس از انتخابات سال 2009 آن وضعیت اعتراضی در ایران به وجود بیاید. بسیاری از تحلیلگران هم در اسرائیل و هم در ایالات متحده می‌گویند که مشخص نیست اگر ایران واقعا به توانایی غنی‌سازی بالای اورانیوم برسد نظام آن چه خواهد کرد. هستند کسانی که می‌گویند از گزینه نظامی در برابر ایران استفاده شود ولی همان‌ها هم می‌گویند که عواقب چنین حمله‌ای بسیار سنگین خواهد بود.

استراتژی احتمالی

جزئیات اطلاعات نشان می‌دهد که تهدید علیه اسرائیل جدی است ولی آنچه از همه مهم‌تر است این است که بر اساس اطلاعات دستگاه‌های امنیتی، تهدید واقعی ایران دقیقا چه زمانی خواهد بود. آیا واقعا ایران تا سال 2015 (به گفته داگان) یا 2013 (به گفته سازمان‌های امنیتی اسرائیل) به بمب هسته‌ای دست خواهد یافت. یا این که تظاهراتی که در سوریه، لبنان و مصر بر سر مرزهای اسرائیلی به راه افتاده و با گشایش گذرگاه رفح ابعاد تازه‌ای به خود گرفته به اسرائیل سرایت خواهد کرد و تظاهرات از طرف غزه و مرزهای لبنان به اسرائیل سرازیر خواهند شد یا با اعلام کشور مستقل فلسطینی در سازمان ملل در ماه سپتامبر تهدید علیه اسرائیل تکمیل خواهد شد؟

بعضی وقت‌ها به نظر می‌رسد که تهدید واقعی چیزی غیر از اینها است، آن گاه باید چه کنیم؟ مثلا باید با ایران چه کرد. از یک سو ایران تهدید اصلی برای اسرائیل است ولی از سوی دیگر، همانطور که داگان و باراک می‌گویند باید واقعا با ایران همکاری کرد تا تهدیدهای آن مهار شود.

بیش از 30 سال است که برای مهار ایران تلاش کرده‌ایم تا با تحریم دست و بالش را ببندیم اما دقیقا در همان زمانی که خیال می‌کنیم این تحریم‌ها اثر کرده‌اند ناگهان کشف می‌شود که صدها شرکت تحریم‌ها را دور زده‌اند و با ایران همکاری دارند، جالب آن که برخی سرمایه‌گذاران گمان می‌کنند با افزایش تحریم‌ها فرصت‌های سرمایه‌گذاری خوبی برای تجارت حاصل شده است. با زیر نظر گرفتن جزئیات همکاری‌ها با ایران در می‌یابیم که بسیاری از کشورها نظیر چین، روسیه، پاکستان، ترکیه، ونزوئلا و قطر فعالیت‌های خود را با ایران گسترش داده‌اند و مانع از تغییر سیاست‌های ایران شده‌اند.

شاید از یک سو ویروس‌های اینترنتی خللی در فعالیت‌های هسته‌ای ایران ایجاد کرده باشند ولی مسئله این است که تهران دانش لازم برای عبور از این مرحله را دارا است و توانسته حتی در سایه تحریم‌ها باز هم حرکت رو به جلوی خود را ادامه دهد.

در جایی دایان گفته بود: «گزینه نظامی می‌تواند آخرین آلترناتیو باشد اما گزینه مناسب و ممکنی نیست ولی آخرین گزینه است.» شاید لازم نباشد همیشه هم به دنبال آلترناتیو باشیم. کنگره امریکا اکنون در حال بررسی گزینه اعمال تحریم‌های بیشتر علیه ایران با تمرکز بر صنایع نفت و گاز است. اما این تنها یک اقدام امریکایی است نه یک اقدام بین‌المللی. گروه شش (آلمان به علاوه کشورهای عضو شورای امنیت سازمان ملل) بر این باورند که تلاش‌های دیپلماتیک تا کنون نتیجه نداده‌اند. در چنین شرایطی اگر اسرائیل بخواهد خارج از گزینه نظامی به دنبال گزینه‌ای برای مقابله با ایران باشد کار برایش بسیار سخت خواهد بود.