فاجعه هسته‌ای رقم می‌خورد
شکى نيست که پاکستان به کابوسى براى غرب تبديل شده است. البته اگر خطر به اندازه‌اى که گفته مى‌شود جدى باشد اين تنها غرب نيست که بايد احساس خطر کند، جهان در تيرس فاجعه‌اى بزرگ قرار دارد.
دکتر احمد قريب متخصص سوخت‌های هسته‌ای در گفت‌وگو با ديپماسى ايرانى در باره برنامه‌هاى هسته‌اى پاکستان و احتمال نفوذ افراط‌گرايان به زرادخانه‌هاى هسته‌اى اين کشور مى‌گويد.
دکتر قريب مى‌گويد: "در خلال جنگ دوم جهانى دانشمندان آمريکا شاغل در پروژه مانهتان، کشف کردند که اورانيوم و پلوتونيوم کليد ساخت سلاح‌هاى هسته‌اى هستند. لذا در ادامه تلاش خود، نخستين آزمايش انفجار هسته‌اى به‌وسيله آمريکا در تاريخ 16 ژوئيه 1945 در آلاموگوردو مکزيک (جزاير مارشال) انجام شد و با رها کردن بمب هسته‌اى توليد شده از اورانيوم موسوم به Little Boy بر روى شهر هيروشيما در 6 آگوست 1945 و سپس بمب هسته‌اى ساخته شده از پلوتونيوم موسوم بهFat Man بر روى شهر ناکازاکى در 9 آگوست 1945 قدرت هسته‌اى خود را نمايان کرد. درست است که اين مسئله به لحاظ علمی حاصل دستاورد بزرگى بود ولی به لحاظ انسانی بدترين فاجعه نه قرن بلکه فاجعه تاريخ را به همراه داشت. اما آنچه مسلم است اين است که امريکايى‌ها در آن زمان قابليت و فرهنگ لازم براى استفاده از آنچه به دست آورده بودند، نداشتند. حتی جنگ و مسائل دیگری که در این دوره وجود داشت، نمى تواند توجيهى باشد براى آنچه در اين سال اتفاق افتاد. برخى توجيه مى‌کنند که اگر بمب‌هاى هسته‌اى در اين سال استفاده نمى‌شد، حوادث بدتری اتفاق مى افتاد.
مى‌خواهم بگويم هر کسى متناسب فرهنگ خودش رفتارهايش شکل پيدا مى‌کند. يک فرد،يک خانواده، يک جامعه،يک کشور و يا جهان نیز رفتارهایشان متناسب با فرهنگشان شکل می‌گیرد. بنابراين درست است که امريکا در آن زمان به يک قابليت بزرگ علمى دست پيدا کرده بود، اما شايستگى و فرهنگ استفاده از آن را نداشت و شاهد بودیم که نتوانست اين را درون خود نگه دارد و هضم کند. بنابراین آن را به صورت يک نوع قدرت‌نمايى به رخ تمام مردم جهان کشيد.
پس از امریکا هم کشورهاى ديگر یعنی شوروى سابق، بريتانيا، فرانسه و چين و در سالهاى بعد از آن یعنی 1974 هندوستان و درآخر در سال 1998 ظاهرا پاکستان بمب هاى اتمى خود را منفجر کردند. با توجه به تضادهايى که بين این کشورها وجود دارد، بخصوص کشورها و گروه هایی که افراط‌گرایی در آنها دیده می‌شود، وجود بمبهای اتمی خطرناک است. چراکه آنها فرهنگ و شايستگى استفاده از این تکنولوژی را ندارند و قابليت هاى لازم فرهنگى آنها به درجه کمال نرسيده است. هرچه قابليت فرهنگی پايين‌تر باشد، دسترسى به وسايل خطرناک، حتى يک شيء برنده مى تواند خطرناک تر باشد، چه برسد به بمب هسته‌ای.
به همين دليل اگر قرار باشد امکاناتى که پاکستان دارد به دست کسانى مانند طالبان بيفتد خطر بسیار بزرگی محسوب می‌شود. طالبان در حال حاضر بدون داشتن دسترسی به سلاح‌های هسته‌ای نیز تهديدى برای مردم منطقه به حساب می‌آید.
امروز موضوعى مانند آنفلانزاى خوکى مشکل بزرگى ايجاد کرده است حال تصور کنید که چنین مسائله ای که مى تواند اثرات چند صد ساله در جامعه بگذارد، چه خطرات و مشکلاتی را ایجاد خواهد کرد. در حال حاضر هنوز هم اثرات اين مسائل(بمبهای اتمی) در هيروشيما و ناکازاکى همچنان پابرجاست و انسان‌هايى که تحت تاثير اين مسائل قرار گرفتند همچنان با مشکل رو‌به‌رو هستند. مسئله چرنوبيل نیز مثال دیگری است که به صورت خود به خودى يا ندانم کارى گروهى که بايد کنترل رآکتور را در دست می‌داشتند که انجام ندادند يا مسايل تکنولوژيکی باعث بروز مسائل بسیار بغرنجی شد در سطح منطقه شد".
از سوی دیگرسفر آصف‌على زردارى، رئيس جمهورى پاکستان به امريکا همراه با گمانه زنى‌هايى درباره اسلام‌آباد و درميان گذاشتن اسرار هسته‌اى خود با غربى‌ها است.
عبدالباسط، سخنگوى وزارت امورخارجه پاکستان اين گزارش‌ها را کاملا بى‌پايه و اساس خواند.
وى با اشاره به نگرانى‌هاى جامعه بين‌المللى از افتادن زرادخانه‌هسته‌اى پاکستان به دست طالبان و ديگر گروه‌هاى افراطى گفت: «تاسيسات هسته‌اى پاکستان کاملا امن هستند و اين نگرانى‌ها بى‌مورد است.»
دکتر احمد قريب درباره اسرار هسته‌اى مى‌گويد: "فعاليت‌هاى علمى پيشرفته معمولا داراى کدهايى هستند که اين کدها هم به لحاظ علمى و هم به لحاظ رمزى مى‌تواند، اطلاعاتى را در اختيار فرد بگذارد که زودتر بتواند از آن اطلاعات استفاده کند. مسلما تجهيزات انفجارى و ساير تجهيرات هسته‌اى در پاکستان نیز از چنين کدهايى برخوردار هستند. اما اين که بگوييم زردارى به اين سفر مى‌رود تا اين مسائل را با آمريکايى‌ها در ميان بگذارد بيشتر تعارفات سياسى است، براى اطمينان سازى ميان خودشان و طولانى‌تر کردن مدت حکومتشان است. اين مسئله را از اين ديد مى‌توان نگاه کرد تا اين که بخواهیم فکر کنیم پاکستان درصدد دادن اختياراتى به امريکاست که بتواند اين بازدارندگى را به وجود آورد. مهم اين است که اين وسايل و اين مکان‌ها در اختيار افراط‌گرايان قرار نگيرد. اگر چنين شود، آنها دير يا زود ممکن است استفاده‌هاى غير انسانى و غير منطقى از آنها به عمل بياورند".
نظر شما :