من مرد افغانستانم

افغانستان در آستانه آزمونی دیگر برای آینده خود، انتخاباتی را پشت سر می‌گذارد که از اهمیت ویژه‌ای هم برای افغان‌ها و هم برای سایر کشورهای جهان برخوردار است. این انتخابات با حضور بیش از 30 کاندیدا برگزار می‌شود، اما برخی در آن حضور پررنگ‌تری دارند. گفت‌وگوی اختصاصی دیپلماسی ایرانی با رمضان بشردوست، کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری افغانستان.

آقای بشر دوست اگر به عنوان رئیس جمهور افغانستان انتخاب شوید، در سیاست خارجی خود نسبت به همسایه‌های افغانستان، به خصوص ایران چه برنامه‌هایی را در نظر دارید؟
در مورد کشورهای منطقه به خصوص ایران، پاکستان، تاجیکستان، ازبکستان و افغانستان، ما نیرو، توان و انرژی مادی و معنوی را باید یکی کنیم و مانند کشورهای اروپایی مانند یک کشور واحد حرکت کنیم. باید به نکات مثبتی که ایران دارد و افغانستان ندارد و یا افغانستان دارد و ایران ندارد، توجه کنیم. یعنی نقاط مثبت خود را توجه کنیم و نقاط منفی را از بین ببریم تا بتوانیم تا هم مردم ما و هم مردم ایران، تاجیکستان، پاکستان و ازبکستان روزی دارای یک زندگی آرام و مرفه و آباد باشند. ما هیچ کمبودی نسبت به اروپا نداریم، اما آنها زندگی می‌کنند و مردم ما فقط زنده می‌مانند. حتی ایران که یکی از پیشرفته‌ترین کشورهای منطقه است، طبق ارقام و آمار کار و امور اجتماعی که به مجلس تقدیم کرده است، 8 میلیون ایرانی زیر خط فقر زندگی می‌کنند. این یک فاجعه است در حالی که افغانستان امکانات زیادی دارد، ایران امکانات فراوانی دارد، سایر کشورهای منطقه امکانات دارند و به همین دلایل زندگی ما باید از اروپا وامریکا بهتر باشد. اما متاسفانه ما این انرژی و توان خود را در تخریب یکدیگر به‌کار می‌بریم.

اولین هدف من این است که ما مسوولین بنشینیم تا از کشورهای منطقه یک کشور واحد به وجود آوریم. این یک روند 1 ساله و 10 ساله نیست بلکه مانند کشورهای دیگر باید این را به تدریج پیش ببریم. این اولین سیاستی است که من به عنوان سیاست دست اول می‌گویم که افغانستان با کشورهای منطقه خواهد داشت. اما اگر خدایی نخواسته یکی از کشورهای منطقه بخواهد که در افغانستان مداخله کند و یا تخریبی به وجود آورد و یا تروریسم را سازماندهی کند، در آن لحظه، فورا و در هرجایی که لازم باشد باید به هر قیمتی که باشد پاسخ آن داده شود.

سیاست خارجی ایران را در افغانستان در این چند سال اخیر و بعد از حضور نیروهای غربی در افغانستان چگونه ارزیابی می‌کنید؟
سیاست خارجی ایران در رابطه با افغانستان مانند سیاست خارجی کشورهای دیگر بر اساس حاکمیت رهبران افغانستان است. بدین معنا که اگر در افغانستان یک رهبری حاکم بوده که او غلامی امریکا را برعهده دارد، سیاست ایران یک سیاست بوده است که باید از خود دفاع کند، چراکه خود را در خطر می‌بیند. بنابراین این سیاست بر اساس این معیار بنا شده است. مانند اینکه پاکستان وقتی در افغانستان می‌بیند که یک رهبر افغان نزدیک به هندوستان است یا نزدیک به روسیه است، آنها تمام نیروی خود را به‌کار می‌برند تا آن رهبر را به هر نوع ممکن متزلزل بسازند. من معتقد هستم که سیاست پاکستان، ایران، روسیه و عربستان در افغانستان یک سیاست عکس‌العملی بوده است و به این دلیل است که افرادی در افغانستان روی کار آمدند و کشورهای دیگر احساس خطر کردند که افغانستان وسیله‌ای برای متزلزل کردن ایران و یا پاکستان است. من امیدوار هستم که وقتی من به قدرت برسم این مسئله به طور کلی از بین برود، چراکه من فقط و فقط مرد افغانستانم و با هیچ کشور دیگری رابطه ندارم و من معتقدم که در چنین شرایطی هم سیاست ایران درقبال افغانستان تغییر می‌کند و هم سیاست پاکستان، روسیه و هندوستان و همه اینها روال عادی کار خود را می‌گیرند.

دیدگاه شما نسبت به حضور کشورهای غربی در افغانستان چیست؟
اگر من رئیس‌جمهور شوم، در آن لحظه‌ای که اعلام کنند که بشر دوست به عنوان رئیس‌جمهور افغانستان انتخاب شد، معتقدم که هیات رهبری طالبان تشکیل جلسه خواهند داد که آیا جنگ را ادامه بدهیم یا نه. من اعتماد دارم که 95درصد از طالبان سلاح‌های خود را زمین می‌گذارند چراکه دلیلی برای جنگ علیه من ندارند. وقتی دلیلی برای جنگ علیه من نداشته باشند، فقط مسئله القاعده باقی می ماند. ما گفتیم که خرج سفر رهبر القاعده، بن لادن را می‌دهیم. در هواپیما می‌نشانیم و در بیت‌المقدس پیاده می‌کنیم و به او می‌گوییم که تو آدرس جهاد را اشتباه کرده‌ای و به افغانستان آمده‌ای و ایجاد مشکل می‌کنی. در این صورت موجودیت نیروی خارجی در افغانستان به خودی خود از دست می‌رود، آنها به خاطر مبارزه با تروریسم به اینجا آمده‌اند. ما می‌توانیم بدون نیاز به یک نیروی خارجی در افغانستان کشور خودمان را بسازیم. اما من بازهم تاکید می‌کنم اگر برخی از کشورهای منطقه هدف خاصی در افغانستان دنبال کنند در آن صورت ما در سیاست خارجی خود با دنیای غرب نیز معیار دیگری را مد نظر می‌گیریم.

به طالبان اشاره کردید، برنامه شما در ارتباط با طالبان چیست؟ اشاره کردید که اگر شما پیروز شوید، طالبان سلاح‌های خود را زمین می‌گذارند، آیا می‌خواهید با طالبان مذاکره کنید و یا آنها را به رسمیت بشناسید؟
من یک سیاستمدار سوداگر یا معامله‌گر نیستم. من با هیچ گروه، قوم و یا نیرویی معامله نمی‌کنم. من در افغانستان نه گروهی را به رسمیت می‌شناسم و نه قومی و نه زبانی. سیاست من بر اساس یک سیاست علمی استوار است. اینکه گفتم که طالبان سلاح را زمین می‌گذارد به این دلیل بود که یکی از سیاست‌های من این است که ما باید دست کسانی را که دستشان به خون مردم آلوده است را از حکومت دور کنیم، همان طور که مجاهدین قاتل را دور می‌کنم و تمام کسانی را که مردم را به ناحق کشته است از حکومت دور می‌کنم.

جنگ علیه حکومت کرزای از اردوگاه شروع شد. من با مردم عادی که صحبت کردم آنها گفتند که طالبان در خانه‌های خود نشسته بودند. طالبان والی قبلی منطقه را شکست داده بود و والی جدید برای انتقام‌گیری، طالبان را دستگیر کرد و شکنجه داد. طالبان گفتند که ما را که در خانه‌های خود آرام نمی‌گذارند ما به کوه می‌ریم. من در سیاست اسلامی و عادلانه‌ای که در او حتی حضرت علی (ع) در مقابل قاضی برتری خاصی نداشتند، پیاده می‌کنم و در این سیاست هیچ کس طالب جنگ نخواهد بود و من معتقدم که ما می‌توانیم یک حکومت آرام و آباد را برای افغانستان بسازیم.

هرچه که به انتخابات نزدیک می‌شویم زمزمه‌هایی در ارتباط با تقلب در این انتخابات به گوش می‌رسد. آیا این اخبار صحت دارد؟
من تنها کاندیدی بودم که از 34 ولایت افغانستان، 24 ولایت را دیدم و تماس مستقیم با مردم داشتم و در 27 ولایت با اکثر افراد کمیسیون انتخابات از نزدیک نشستی داشتیم. دو صد هزار افغان را کمیسیون انتخاب کرده است. بچه‌های معلول و معیوب و یا یتیم هستند و بچه‌های گرسنگان هستند که من مطمئن هستم که آنها تا آخرین لحظه از انتخابات شفاف و پاک دفاع می‌کنند. اینکه می‌گویند که برگه‌های رای خرید و فروش می‌شود برای من قابل تشخیص نیست چراکه آن رنگی که استفاده می‌شود تنها یک نفر می‌تواند رای دهد و آن فرد نمی‌تواند کارت دومی داشته باشد.

اما نگرانی بیشتر من از این است که حزب جمهوری‌خواه امریکا که در افغانستان یک دفتر دارد از سال 2002 به یک نوع سازماندهی یک توطئه علیه انتخابات شفاف را آغاز کرده است. چراکه گروه جورج بوش حکومت و دولت را در امریکا از دست داده‌اند تلاش دارند که در افغانستان قدرت را از دست ندهند و متاسفانه امروز اینها در سفارت امریکا حاکم هستند.

من در مناظره‌ با کرزای به ایشان هشدار دادم و به حزب جمهوری‌خواه هم هشدار دادم و در صحبت‌هایی هم که با خبرنگاران داشتم هشدار دادم اگر اینها این کار را بکنند افغانستان برای آقای اوباما از عراق هم بدتر خواهد شد. من امیدوارم که دست به این کار نزنند. حزب دموکرات امریکا در اینجا 2 سال است که دفتر ساخته است و از مسائل انتخاباتی افغانستان کاملا کناره‌گیری کرده است و هیچ گونه مداخله‌ای نکرده است. بنابراین ترس بیشتر از گروه‌های امریکایی جورج بوش است.

اگر بعد از انتخابات مشخص شود که تقلبی صورت گرفته است، آن زمان عکس العمل شما چه خواهد بود؟
من فکر می‌کنم که اگر چنین چیزی ثابت شود، کسانی که دست به این کار زده‌اند، باید بفهمند بشردوست سیاستمداری نیست که زهر می‌نوشد به هیچ قیمت و به هیچ دلیلی من زهر نمی‌نوشم. اما من می‌خواهم بدانند کسانی که می‌خواهند به مردم افغانستان زهر بدهند، باید خودشان زهر بخورند.

با یک نگاه کلی به دولت آقای کرزای، نقص‌های دولت وی را چه مواردی می‌بینید و برای برطرف کردن آنها چه برنامه‌هایی دارید؟
آقای کرزای متاسفانه دولت ندارد و حکومت وجود ندارد. دولت معمولا مجموعه‌ای از افرادی هستند که نسبتا ارزش‌های مشترک دارند و دید مشترکی از اقتصاد، جامعه، فرهنگ و سیاست خارجی دارند. برنامه‌هایی دارند. آقای کرزای 4 نفر را که فقط نقطه مشترکشان جیب پرکردنشان و منافع شخصی است جمع کرده است و آنها را اطراف یک میز نشانده است که آنها فقط و فقط دستشان به خون مردم آلوده است و جیب مردم و زمین مردم را برداشته‌اند. بنابراین اولین نقطه ضعف آقای کرزای این است که او دولت ندارد.

مسئله بزرگی مانند مواد مخدر افغانستان را تهدید می‌کند، برای مبارزه با مواد مخدر چه برنامه‌ای دارید؟
مواد مخدر نه تنها افغانستان، بلکه دنیا و منطقه را تهدید می‌کند. جوانان ایرانی و متاسفانه مانند جوانان افغانی امروز درگیر هستند. این یک فاجعه بسیار بزرگی است. در تحقیقاتی که سازمان ملل منتشر کرده است، امروز افغانستان اولین تولید کننده مواد مخدر است. بر طبق آمار سازمان ملل 1 درصد از منافع مواد مخدر به جیب دهقان افغان می‌رود، 3 درصد از آن به جیب قاچاقچیان منطقه می‌رود و 96 درصد از آن به جیب قاچاقچیان بین‌المللی می‌رود. بنابراین یکی از اولین کارهای من ان شاءالله این است که این مسئله را حل کنم. اگر به خاطر داشته باشید در وزارت داخلی افغانستان، آقای علی احمد جلالی در سال 2004 گفته بود که مقامات عالی دولت افغانستان در مواد مخدر دست دارند و گفته بود که من لیست دارم. معاون اول رئیس‌جمهور هم گفته بود که تعدادی از مقامات عالی افغانستان در این مسئله دست دارند اما از گفتن نام آنها خوداری کرده‌اند. اگر من به عنوان رئیس‌جمهور به خواست خداوند و مردم افغانستان انتخاب شوم، این دو نفر را می‌خواهم که اگر اسناد را دارند به ما تحویل دهند و اگر دروغ گفته‌اند به جزای خود برسند و اگر اسناد را دارند و به محکمه تحویل نمی‌دهند، طبق قانون افغانستان خودشان شریک جرم هستند. خبرنگار نیویورک تایمز هم درسال 1383 مقاله‌ای منتشر کرده بود که در آن برادر آقای کرزای متهم به قاچاق مواد مخدر می‌کرد. ما هم از این خبرنگار می‌خواهیم که این اسناد را در اختیار ما قرار بدهد. باید دولت افغانستان از تمام قاچاقچیان مواد مخدر به سرعت پاکسازی شود.