حمله دوباره اسرائیل به عراق و سکوت عجیب دولت بغداد

دیپلماسی ایران: به فاصله حدود 10 روز اسرائیل دو حمله هوایی به خاک عراق انجام داد، یکی به پایگاه حشد الشعبی در آمرلی در استان صلاح الدین و دیگری به پایگاه "ابومنتظر المحمداوی" در استان دیالی در شمال بغداد که مدتی است به تحت کنترل حشد الشعبی عراق در آمده است.

پایگاه ابو منتظر المحمداوی همان پایگاه اشرف سابق است که در گذشته تحت کنترل منافقین بود و الآن به کنترل حشد الشعبی در آمده است.

ابعاد حمله به پایگاه المحمداوی روشن نیست. برخی منابع از کشته شدن دست کم 40 نفر و زخمی شدن ده ها نفر دیگر خبر می دهند در حالی که گفته می شود اکثر آنها ایرانی بوده اند. البته این خبر هنوز تایید نشده است.

مریم رجوی، سرکرده گروهک تروریستی منافقین هفته گذشته به اسرائیل رفت و این حمله به فاصله کمی بعد از آن انجام شد، برای همین این احتمال وجود دارد که میان سفر سرکرده منافقین به تلآویو با این حمله ارتباطی وجود داشته باشد. به ویژه که گفته شد آن چه میان دو طرف رد و بدل شد، مسائل امنیتی بود. از آن جا که از جزئیات این منطقه بیشتر از همه منافقین اطلاع دارند که حدود 30 سال در آن ساکن بوده اند، بنابراین این احتمال وجود دارد که آنها در این باره اطلاعاتی به طرف اسرائیلی داده باشند.

اما جدای از این مساله، حمله به پایگاه حشد الشعبی عراق را از ابعاد دیگری نیز می توان بررسی کرد. از جمله این که نشان می دهد دایره خصومت اسرائیل بیش از پیش به مرزهای ایران نزدیک شده است. فاصله اردوگاه المحمداوی (اشرف سابق) با ایران تنها 80 کیلومتر است. این بدان معناست که اسرائیل که پیش از این جرات حمله به مناطق هم مرز با ایران را نداشت و عمده حملاتش در خاک سوریه و مناطق هم مرز با اراضی اشغالی بود، این بار به خود جرات داده و دامنه حملات خود را به خاک عراق گسترش داده است. 

امریکایی ها در پیامی کتبی به اطلاع مقامات عراقی رسانده اند که در این حملات دست نداشته اند اما روشن است که اسرائیل بدون چراغ سبز امریکا امکان انجام چنین حمله ای را ندارد. اولا، چرا پیش از این اسرائیل جرات انجام چنین حملاتی را به خاک عراق به خود نداده بود. ثانیا، ایالات متحده در عراق پایگاه نظامی دارد و بر حریم هوایی این کشور نیز نظارت می کند. بنابراین می توانست در صورت نقض حریم هوایی عراق دولت این کشور را در جریان بگذارد، اما چنین کاری نکرده است. 

در این جا این پرسش به وجود می آید که چرا ایالات متحده چنین اجازه ای را به اسرائیل داده است؟ اولا، ایالات متحده از هر گونه تشدید تنش مستقیم با ایران اجتناب می کند برای همین اقدامی را علیه حشد الشعبی که آن را متمایل به ایران می داند، انجام نمی دهد. ثانیا، ایالات متحده دیگر نمی خواهد هزینه امنیت دیگران را خود تقبل کند. و این مساله شامل همه از جمله اسرائیل هم می شود. سال گذشته دونالد ترامپ، رئیس جمهوری ایالات متحده در جایی گفته بود ما به اندازه کافی سلاح های پیشرفته به اسرائیل داده ایم، کمک های مالی مناسبی نیز در اختیار آن قرار داده ایم، حالا وقت آن رسیده که اسرائیل خود برای دفاع از امنیت خود اقدام کند و چشمداشتی از امریکا نداشته باشد. برای همین می توان گفت که امریکا چراغ سبز حمله را به اسرائیل نشان داده و از آن طرف به عراقی ها پیام داده که نقشی در آن ندارد تا به این ترتیب خود را از رویارویی احتمالی با ایران دور نگه دارد.

اما سوال آزاردهنده این است که چرا تا کنون مقامات عراقی اظهار نظر صریحی در این رابطه نکرده اند؟ چرا دولت عراق هیچ موضع خاصی در این باره اتخاذ نکرده است؟

در حالی که مقامات عراقی از سید عمار حکیم، رهبر جریان حکمت تا هادی عامری، رهبر سازمان بدر، عادل عبدالمهدی، نخست وزیر عراق و برهم صالح، رئیس جمهوری این کشور بر لزوم دور ماندن عراق از هر گونه تنش منطقه ای تاکید کرده اند و گفته اند اجازه نخواهند داد عراق جایی برای تسویه حساب های سیاسی قدرت های خارجی باشد و اجازه نمی دهند خاک عراق تهدیدی علیه همسایگانش باشد، چرا دولت عراق هیچ واکنشی در این زمینه نشان نمی دهد و حتی به نظر می رسد تلاش دارد این لقمه نه چندان آسان را قورت دهد و چیزی به روی خود نیاورد؟ حمله به پایگاه حشد الشعبی و احتمال کشته شدن مستشاران ایرانی اقدامی نیست که ایران بتواند به راحتی از کنار آن بگذارد و واکنشی از خود نشان ندهد. به ویژه که این حملات به نزدیکی مرزهای ایران رسیده و به نوعی تهدید مستقیم علیه تهران محسوب می شود. در حالی که دولت عراق سکوت اختیار کرده و تلویحا اجازه داده که اسرائیل به خاکش حمله کند، اگر ایران واکنش متقابل نشان دهد، این اقدام برای عراق قابل هضم خواهد بود؟ آیا این بدان معنا نیست که دولت عراق به حرفی که زده بود و گفته بود اجازه نمی دهد قدرتی خارجی از خاکمان علیه همسایگانمان استفاده کند، عمل نکرده و خود زمینه را برای رویارویی های قدرت های منطقه ای فراهم کرده است؟!/ایران فرونت پیج