آیا طالبان این قدر مهم است؟

ما و احمد مسعود؛ از زبان خودمان و بسیاری دیگر!

۱۵ شهریور ۱۴۰۰ | ۱۶:۰۰ کد : ۲۰۰۵۷۸۶ آسیا و آفریقا انتخاب سردبیر
نویسنده خبر: محمد صادق امینی
محمد صادق امینی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: پنجشیر با هجوم سنگین طالبان مواجه شده و همه چیز گواه بر آن است که ما ایرانی ها به نظاره نشسته ایم، البته توصیه هایی از سخنگوی وزارت امور خارجه کشورمان به گوش مان رسیده که لطفا برادر کشی نکنید، همین. آیا میزان نقش آفرینی دستگاه دیپلماسی کشورمان در همین سطح است، آیا احمد مسعود دیگر هیچ اعتباری نزد ما ایرانی ها ندارد، آیا طالبان را مشروط قبول کرده ایم بعد از آنکه پنجشیر را با خاک یکسان کردند، کمااینکه از تلفات زیاد طالبان در آن منطقه خبر داریم اما فردایش را نمی دانیم.
ما و احمد مسعود؛ از زبان خودمان و بسیاری دیگر!

نویسنده: محمد صادق امینی، کارشناس سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی

دیپلماسی ایرانی: ما مردمان عادی هستیم، متخصص مسائل جهان و خاورمیانه هم نیستیم، حتی خبرهای خیلی زیادی هم از مسائل داخل کشورمان نداریم، چه برسد به مسائل بین المللی. نگاهمان به صدا و سیمای کشورمان است و این تنها مرجع تحلیلی خبری است که هر روز و شب پیش روی ماست. مراقبیم که تلویزیون ملی ما چه می گوید و چه موضعی در ارتباط با رویدادهای ایران و جهان دارد و این برای ما بسی مهم است چون ما اول به خانه خود مراجعه می کنیم بعد دیگران را می بینیم. 

در گذشته همین صدا و سیمای خودمان، احمد شاه مسعود را شهید راه عدالت و آزادی افغانستان معرفی کرده است، تصاویر او را با سردار شهید سلیمانی دیده ایم، علاقه او را به رهبران و سران و متفکران ایران اسلامی دیده و شنیده ایم، این ها همه از راه صدا و سیمای کشورمان به دست ما رسیده بود نه از جای دیگر. 

حال فرزند خلفش را می بینیم که قدم در راه پدر گذاشته و علیرغم سن و سال کمش همچون یک جهادگر انقلابی، بهترین فرزندان افغانستان را علیه طالبان رهبری می کند.

از سویی می بینیم که این اخبار بیشتر از رسانه های غیر ملی به دست ما می رسد تا ملی. آری، ما مراقب رسانه ملی هستیم که تا چه میزان خبرهای مربوطه را بازتاب می دهد و چگونه بازتاب می دهد، این موضوع بماند.... همین مقدار می گویم نگارنده چه بسا اعتبار اخبار بیگانه را با رسانه ملی خود می سنجد، نه بر عکس. 

این روزها، محمد حسین جعفریان، کارشناس افغانستان، ساکن مشهد را می بینیم که عاشقانه و از سر احساس مشترک دینی و انقلابی از راه و مرام احمد مسعود حمایت می کند و ناگهان مخالفانی در داخل و خارج کشور علیه او ظهور می کنند، سخنان او را نه نقد منصفانه، بلکه مورد حمله قرار می دهند که چرا این کارشناسِ افغانستان شناس که سال هایی را در افغانستان زیست فرهنگی و سیاسی داشته، با احمد شاه مسعود نشست و برخاست کرده و با بسیاری از سران دیگر افغانستان هم، و حتی ملاعمر را هم دیده و با درد و رنج مردم این کشور همراه بوده، حالا چه شده است برخی حرف های او را در باره احمد مسعود این فرزند خلف پدر زیر سوال می برند با این بهانه که مسعود با برنارد لوی دیدار کرده و به دیدار سارکوزی به بهانه نام نهادن خیابانی در پاریس به نام پدرش رفته است، بنابراین احمد مسعود دیگر شایسته حمایت ایران اسلامی نبوده و نیست!

براستی چه شده است منِ ایرانی با چنان حافظه تاریخی در باره پدر احمد مسعود و این دیدارهای پیش گفته، یکباره باید ناچار شوم که همه معلومات گذشته خودم را به دور بریزم و به حرف های کسانی همچون امید دانا دل بدهم. به فرض اگر این دیدارها درست بوده باشد، اما آیا می توان همه اندیشه های احمد شاه مسعود فقید و فرزند مبارز زنده اش در چشم ما به یکباره به کنار رود. تازه مگر پدر مرده است!؟ 

در چنین شرایطی، مرجع تحلیل و خبر برای منِ ایرانی که دستی در پشت پرده های سیاسی و امنیتی ندارم چیست و کدام است و برای فهم مسائل باید به کدام منبع رجوع کنم، رجوع به یک کارشناس ایرانی مومن به اسلام و انقلاب اسلامی و رنج برده و همراه با ملت افغانستان، یا یک فردی که در آن سوی این مرزها نشسته و با تعدادی عکس و خبر می خواهد کل یک جریان با سابقه و با هویت را به زیر سوال ببرد و ذهن منِ ایرانی را مشوش سازد تا کل یک جریان با ارزش را نادیده بگیرم!

گفته آمد که ما مردم، متخصصان امور جهان و خصوصا خاورمیانه نیستیم، ما دنبال مرجع معتبر برای فهم رویدادها هستیم.

حالا مسئولان سیاسی کشورمان بگویند در این دنیای آشفته و رنگ و وارنگ در دریافت اخبار معتبر به کی و کجا مراجعه کنیم! وقتی یک شخص خود به تنهایی یک رسانه می شود، تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل؛ محمد حسین جعفریان را می گویم. 

پنجشیر با هجوم سنگین طالبان مواجه شده و همه چیز گواه بر آن است که ما ایرانی ها به نظاره نشسته ایم، البته توصیه هایی از سخنگوی وزارت امور خارجه کشورمان به گوش مان رسیده که لطفا برادر کشی نکنید، همین.

آیا میزان نقش آفرینی دستگاه دیپلماسی کشورمان در همین سطح است، آیا احمد مسعود دیگر هیچ اعتباری نزد ما ایرانی ها ندارد، آیا طالبان را مشروط قبول کرده ایم بعد از آنکه پنجشیر را با خاک یکسان کردند، کمااینکه از تلفات زیاد طالبان در آن منطقه خبر داریم اما فردایش را نمی دانیم.

شما بگویید با احمد مسعود چه باید کرد، آیا اعتبارش در نزد ما از طالبان کم تر شده است!؟

مسعود یک شخص نیست، او نماد یک راه است که همیشه در کنارش بوده ایم. آیا این راه در میانه سیاست منطقه ای گم شده است! و ما هم به راه دیگری می رویم!؟

محمد صادق امینی

نویسنده خبر

پیشتر وابسته فرهنگی در کشور کنیا، دبیر شورای کتاب و مسئول در امور ترجمه و نشر بین الملل بوده و مقالات و یادداشت هایی از او در زمینه ترجمه و ...

اطلاعات بیشتر

کلید واژه ها: احمد شاه مسعود پنجشیر افغانستان طالبان ایران و افغانستان


( ۵۵ )

نظر شما :

حامد ۱۵ شهریور ۱۴۰۰ | ۱۷:۰۷
این یک اشتباه بزرگ و خالی کردن میدان برای جولان تروریستی کشورهایی مانند پاکستان و ترکیه است. مسلم است که دخالت مستقیم درست نیست ولی باید توازن قوا در مقابل طالبان حفظ شود. وگرنه دولت یک طرفه طالبان به علت بیسوادی و عدم حضور افراد تکنوکرات، افغانستان را به سوی فروپاشی اقتصادی خواهد برد و بازار افغانستان از بین خواهد رفت و سیل مهاجرین به خصوص گروه های شیعه و هزاره به سمت ایران خواهد آمد. در ضمن مشخص نیست که طالبان تحت فشار کشورهایی مانند پاکستان و ترکیه و عربستان مواضع خود را عوض کند و برای ایران مشکلات امنیتی ایجاد کند. در صورتی که همه مخالفین طالبان تار و مار شده باشند، چه اهرم فشاری بر این گروه وجود خواهد داشت!؟
علی ۱۵ شهریور ۱۴۰۰ | ۲۰:۵۳
ممنونم که مشخصا به این موضوع در رابطه با اخبار پنجشیر پرداختید. درود بر شما.
صالحی ۱۵ شهریور ۱۴۰۰ | ۲۲:۲۵
به آقای احمد مسعود احترام می گذاریم اما وی علاوه بر از دیدار با لوی فرانسوی به جای ایران از انگلستان آمریکا و فرانسه درخواست کمک کرد. با این وجود این مقاله یک متن کاملا احساسی بود، شفاف بگوئید ایران در جنگ داخلی طالبان با احمد مسعود، چقدر و چگونه باید با فرزند خلف شهید احمد شاه مسعود کمک کند؟ آیا در صورت ورود ایران به جنگ با طالبان، در کمترین زمان آمریکا عربستان ترکیه پاکستان و اسرائیل با تسلیحات اهدایی و انواع پهپادها به کمک طالبان نخواهند آمد؟ و ایران رسما وارد جنگ نخواهد شد؟ طالبانی که امریکا و شوروی را فرسوده کرد؟ پیشنهاد می کنم پیشنهاد واقعی؛ اگر واقعا باید به احمد مسعود عزیز کمک شود این بار دوستداران دموکراسی از قبیل زیباکلام ها دهباشی ها و تاجزاده ها، به پنجشیر رفته، به کمک دموکراسی شتافته و نام خود را جادوانه کنند‌.
سهراب ۱۶ شهریور ۱۴۰۰ | ۰۲:۰۶
واقعا از جنبه برادری و همزبانی و هم فرهنگی که واقعا مایه افسوس بود. ولی از منظر منافع ملی نیز با توجه حضور پاکستان معلوم نیست چه توجیهی داشته این بی عملی. مداخله ایران الزاما به معنای کشت و کشتار بیشتر نبود. هر گونه ایجاد تعادل قوا به پایداری وضعیت کمک بیشتری میکرد. مسلما اکنون فارسی زبان و شیعیان افغانستان در وضعیت بسیار ضعیف تری قرار خواهند گرفت. بزرگترین حامی انها ایران بود.
suran ۱۶ شهریور ۱۴۰۰ | ۰۹:۳۰
ایران توان درگیر شدن در افغانستان را ندارد . و شخصی مانند سردار شهید هم نیست که سخنش نافذ باشد.
داود ۱۶ شهریور ۱۴۰۰ | ۱۱:۰۹
متاسفانه سخنان این نویسنده از نظر فهم به مسائل افغانستان ضعیف است.احمد شاه مسعود مبارز بود اما به صرف مبارز بودن احمد مسعود پسرش پرورده فرانسه میباشد و جهان و ایران نشان داده پرورش شدگان غرب فقط به دنبال منافع شخصی هستند و در پازل اجانب بازی میکنند.پسر احمد شاه مسعود بازیچه فرانسه است و اگر به قدرت برسد افغانستان جولانگاه فرانسه و انگلیس و اسراییل خواهد شد و مشکلات زیادی برای ایران دارد و برداشت بنده این است که این نویسنده خواسته و ناخواسته در پازل اجانب بازی میکند و هدفش درگیر شدن ایران در افغانستان است که امریکاییها بدنبال همین هستند تا یک رویارویی مستقیم با ایران داشته باشند و البته توسط طالبان.
فدوی ۱۶ شهریور ۱۴۰۰ | ۱۲:۳۱
اگر امروز طالبان برای ما نهایت تهدید است اگر وارد بازیشان شویم برایمان می شود دام . هر گونه ورود ایران ، تبلیغی ، نظامی و حتی صرفا رسانه ای باعث اتحاد اهل تسنن و جنگ سنی و شیعه می شود چون دست رسانه های عربی عبری انگلیسی فرانسوی و غیر روی ماشه است و منتظر سایه ایران هستند . سکوت ایران هر چند وجه ی ما را مانند سکوت قفقاز تخریب می کند اما چاره ی دیگری نداریم . متاسفانه ابزاری برای روزهای مبادا برای خودمان باقی نگذاشته ایم . احساسی سخن نگویید . هر گونه دخالت حتی کوچک ایران ، فی الفور جنگ داخلی افغانستان به جنگ ایران و افغانستان ختم می شود . از فاطمیون هم خرج نکنید که تعریف و دلیل ایجادش کاملا متفاوت است و ورودش به افغانستان یعنی خودکشی دسته جمعی فاطمیون چند هزار نفری در مقابل طالبان دهه ها هزار نفری البته با حمایت هوایی پاکستان و لجستیک آمریکا و رسانه ای عربستان و انگلیس . پس لطفا بنشینید سر جایتان و به دردسرهای ایران ، یکی دیگر اضافه نکنید . از طالبان هم خیالتان راحت تا سالیان سال متزلزلتر از آنست که بخواهد فکر درد سر برای ایران بیافتد .
خسرو ۱۶ شهریور ۱۴۰۰ | ۱۴:۲۷
مجاهدان و مرحوم احمد شاه مسعود بعد از اخراج شوروی و پیروزی نتوانستند حکومت مشترک تشکیل دهند و با جنگ قدرت و برادرکشی راه را برای ظهور و حاکمیت طالبان در سال 1996 هموار کردند - امروز ملت افغانستان با سابقه ذهنی دیروز از احمد مسعود حمایت نکردند ، هرگونه حمایت عملی ایران از احمدمسعود موجب عمیق شدن جنگ و برادر کشی در افغانستان شده و نوک پیکان همه جهان را متوجه ایران خواهد کرد منافع ملی ایران و به تبع آن اسلام - حفظ قدرت و توان ایران اسلامی را تبیین می کند ورود به هرگونه جنگ در افغانستان و درگیری با طالبان ، هدیه به دشمنان ایران است
طیب ۰۲ آذر ۱۴۰۱ | ۲۲:۵۸
درود بر شما انشاالله روزی خواهد رسید که انقلاب اسلامی ایران و آرمان های قهرمان ملی افغانستان به پیروزی کامل بیانجامد ودشمنانش خوار و زبون شوند.
مهدی عقرب ۱۸ شهریور ۱۴۰۳ | ۱۴:۰۷
سه سال بعد از اینکه بعضی از این تئوریسین های فازغ التحصیل دانشگاه امام صادق از لزوم دخالت نکردن در اوضاع افغانستان نوشتند فکر کنم خودشون دارند تو حاشیه شهرها دنبال یه پنجاه متری میگردند که با بودجه اشون جور باشه بچه هاشون هم با بچه های افغان پشت یه نیم کت میشینند