سعد حریری کجاست و چه می کند؟

دیپلماسی ایرانی: پس از وقفه ای یک ساله، امسال با تماس هایی که با سرکیس نعوم، روزنامه نگار مشهور لبنانی داشتیم مجددا توانستیم یادداشت های او را دریافت کنیم. به دلیل پاندمی کرونا، وی سال گذشته به ایالات متحده سفر نکرد و برای همین سلسله یادداشت هایش در دیدار از امریکا را نیز منتشر نکرد. او گفت بعد از بیست سال سفر مداوم به امریکا برای نخستین بار وقفه ای در این سفر ایجاد شد که مسببش کرونا بود. وی در پیامی که سال گذشته به سردبیر دیپلماسی ایرانی داد گفت که کرونا به قدری دست و پا گیر بود که حتی امکان سفرهای بین ایالتی نیز وجود نداشت برای همین هیچ کدام از برنامه هایش برای این سفر تحقق نیافت و برای همین از اساس سفر را لغو کرد. اما امسال با فروکش کردن کرونا، او به ایالات متحده رفت و توانست با مقامات سابق و فعلی امریکایی گفت وگو کند. قبل و بعد از سفر با او در تماس بودیم و با توافقی که با هم داشتیم سلسله یادداشت های مربوط به ایالات متحده اش را در اختیار ما قرار داد.  

به این ترتیب این یازدهمین سال است که دیپلماسی ایرانی سلسله یادداشت های سرکیس نعوم را منتشر می کند. در ادامه بخش بیست و نهم آن را می خوانید:

در ابتدای دیدارم با مقام عالی رتبه و مهمی که پست های گوناگون مهم و حساسی را در وزارتخانه های داخلی و خارجه امریکا و امور خاورمیانه امریکا بر عهده داشته و از دوستانم است، گفت: «سعد حریری را اخیرا در واشنگتن دیدم، جایی که پسرش در یکی از دانشگاه های معتبر آن، جورجتاون درس می خواند و هنوز مشغول به تحصیل است. احساس کردم که کاملا آسوده و راحت است و اصلا به او نمی آمد که تحت فشار از طرف های مختلفی باشد که برای همه روشن است. به نظر می رسد در زندگی جدیدش "سادگی" پیشه کرده، به ویژه بعد از این که فعالیت سیاسی خود را به حالت تعلیق در آورده است. نتایج انتخابات اخیر در لبنان یا بهتر است بگوییم درگیری های انتخاباتی که در بیروت، پایتخت، و در شمال پایتخت در طرابلس و کلا شمال کشور و حتی در بقاع به دست آمده باعث شده است که بیشتر احساس آسودگی کند. نمی دانم به لبنان بازخواهد گشت یا نه. اما فعلا آسوده است.»

نظر دادم: «در لبنان مردم گمان می کنند که قهر کرده و عصبانی است و به طور دائمی مورد تهدید است، و همیشه تحت فشار از جمله از طرف عربستان سعودی است. همچنین این گمان وجود دارد که ولیعهد که رئیس فعلی کشور امارات متحده عربی شده و او را در خاک خود میزبانی کرده "مجبورش کرده" که کشورش را ترک کند و در عین حال سازمان امنیتش او را زیر نظر دارد.»

جواب داد: «بعید است چنین چیزی باشد. البته صحبت از شخصیت همیشه کسل و تنبل اوست که هیچ کاری چه سیاسی چه غیرسیاسی که لازم باشد نمی کند، بر خلاف پدر راحلش رفیق حریری که خیلی کار می کرد و فعال بود.»

از او درباره دوره ای که در لبنان سفیر بود پرسیدم، دوره ای که به شدت فعالیت می کرد تا انتخابات ریاست جمهوری برگزار شود و جلوی خلاء متوالی نبود رئیس جمهور را بگیرد، و او نقش مهمی در آن داشت. 

جواب داد و گفت: «به وقتش ترجیح می دادم سلیمان فرنجیه رهبر «جریان المرده» که به وقتش به لحاظ قانونی باید او، اول از همه، این منصب را می گرفت، رئیس جمهور شود. اما این موضوع به چالش خورد. و بعد باز هم این اتفاق در لبنان تکرار شد، همان طور که می بینی الآن هم در آستانه انتخابات ریاست جمهوری، طی ماه های سپتامبر و اکتبر بعدی هستیم، و چون دوران ریاست جمهوری رئیس جمهوری فعلی، میشل عون، تا پایان ماه فعلی به پایان می رسد، این چالش باز هم به وجود آمده، و ممکن است ایالات متحده این وضعیت را قبول نکند. وضعیت فرق کرده است. نه شانس زیادی برای رئیس "جریان ملی آزاد" جبران باسیل است، نه کسی دیگری هم هست که بتواند راهی کاخ ریاست جمهوری در بعبدا شود. برای همه روشن است که باسیل متحد "حزب الله" است و این حزب او را همراهی و از او حمایت می کند و می تواند همه چیز را خراب کند. فرنجیه که او اول برای ریاست جمهوری مورد حمایت بود و در آستانه رسیدن به این سمت بود، باعث می شود که باسیل قهر کند و به دلایل مختلف همه چیز را خراب کند. این قصه پیش نمی رود.»

نظر دادم: «حتی جعجع رئیس "حزب نیروهای لبنانی" هم می خواهد رئیس جمهور شود. او خیلی خوب سازمان دهی دارد و منظم است اما زیادی رویاپردازی می کند و خیلی چیزها می خواهد و خیلی چیزها در سرش است که می خواهد انجام دهد، این مساله ای است که او را بر آن می دارد یا باعث می شود که اشتباه کند و به خاطر مستی قدرت فکر کند که می تواند به ریاست جمهوری برسد، وقتی که دید "حزب الله" نمی گذارد رویایش محقق شود، خواست که فرنجیه را از این سمت دور کند با وجود تسامحی که نسبت به نقش او که در "فاجعه اهدن" در 12 ژوئن 1978 داشت، وجود دارد، و با وجود منافع شخصیشان که بطریک مارونی، بشاره الراعی تلاش دارد در تکاپوهای کاردینالی اش حل و فصل کند. او با "جریان ملی آزاد" توافق مودت و دوستی دائم امضا کرد تا این که بعدا روشن شد که "تفاهمی که با او شده" با وجود شناخت بیشتری که از موسس جریان ژنرال عون و شهوت قدرت طلبی او فهمید و توانایی اش برای پرداخت هزینه برای رسیدن به قدرت را دید، توخالی و بی مورد است. بعدا جعجع حریری را که از ریاست جمهوری فرنجیه حمایت می کرد، راضی کرد که با او همکاری کند تا عون به ریاست جمهوری برسد. آنها با همکاری با "حزب الله" و "امل" و دیگران موفق به این کار شدند. اما در آخر هر دو شکست خوردند، برای همین حریری به خارج از لبنان رفت و جعجع و "حزبش" بعد از تفاهم 6 فوریه مار مخایل در سال 2006 یعنی سال "حزب الله"، به طور دائم هدف حملات عون و "جریانش" و طرفدارانش و متحدانش در آن واحد قرار گرفتند.»

ادامه دارد...