سرمایه‌ای استراتژیک و شایسته پاسخ

نویسنده: عثمان عباسی کنش‌گر رسانه و ارتباطات

دیپلماسی ایرانی: در میانه یکی از سخت‌ترین رویارویی‌های نظامی سال‌های اخیر، مردم ایران با آرامشی مثال‌زدنی، از هویت و امنیت ملی خود صیانت کردند.

نه فقط با سکوت، بلکه با همدلی، بلوغ و پرهیز از افتادن در دام تبلیغات هیجانی. آنچه در این روزها رخ داد، صرفاً واکنشی احساسی نبود؛ بلکه یک رفتار ملی آگاهانه و راهبردی بود که باید آن را سرمایه‌ای بی‌بدیل برای آینده ایران دانست.

در زمانی که برخی گمان می‌کردند جامعه آماده انفجار است، مردم مسیر عقلانی را برگزیدند. بخشی از اپوزیسیون، منتقدان داخلی، زندانیان سیاسی، فعالان رسانه‌ای و حتی جوانان در شبکه‌های اجتماعی، به‌جای تشدید شکاف‌ها، از پیوند ملی دفاع کردند.

اکنون زمان آن است که این سرمایه دیده شود، شنیده شود و پاسخ درخور بگیرد.

قدردانی از مردم فقط با بیان نیست، با اصلاح است. اگر این همبستگی، نتیجه درک و وفاداری مردم است، پایداری آن منوط به احترام، شفافیت و مشارکت دادن مردم در تصمیم‌هاست.

بازنگری در سیاست‌های رسانه‌ای و اجرایی یک ضرورت است. در عصر پساجنگ، بیش از روایت‌های تقابلی، باید اعتمادسازی، آرام‌سازی فضا و شناسایی ظرفیت‌های مشارکت اجتماعی در دستور کار قرار گیرد.

روایت‌گری، ابزار قدرت نرم است؛ نه صرفاً تبلیغات. در شرایط بحران و پس از آن، روایت‌گری حرفه‌ای یعنی بازتاب واقعیت‌ها با حفظ کرامت مردم، پرهیز از سیاه‌نمایی یا بزک‌کاری، و پرورش حس مسئولیت جمعی. روایت‌های دقیق، انسانی و واقع‌بینانه از فداکاری‌ها، همراهی‌ها و ظرفیت‌های ملی، افکار عمومی را از حالت مصرف‌کننده‌ صرف به کنشگر مسئول بدل می‌کند.

فرصت بازسازی نه‌فقط برای زیرساخت‌ها، بلکه برای اعتماد است. جامعه‌ای که در جنگ آرام ماند، در صلح نیز می‌تواند سازنده باشد، اگر به آن اعتماد شود و صدایش شنیده شود.

در نهایت، این مردم بودند که آزمون را با سربلندی پشت سر گذاشتند. اکنون نوبت حکمرانی است که با اصلاح رویکردها، روایت‌گری مسئولانه، و احترام به عقل جمعی، به این سرمایه اجتماعی پاسخ درخور دهد. همبستگی و آرامش مردم، دارایی استراتژیکی است که بی‌پاسخ گذاشتن آن، زیان‌بارتر از هر تهدید بیرونی خواهد بود.