بايد از روزى که مردم به حکومت بى اعتماد شوند، ترسید

دیپلماسی ایرانی: اعتماد ملت به مسئولان و کلا حکومت کاهش یافته است. دلیل آن هم کاملا مشخص است. بحران شدید در ارائه خدمات عمومی و بحران تشکیل حکومت به اندازه‌ای وخیم و کش‌دار شده که امان مردم را بریده است.

آقایان به جای آن که مشکلات مردم را حل و فصل کنند برای مردم اصول زندگی تعریف می‌کنند و برایشان تصمیم می‌گیرند. مثلا آقای وزیر برق می‌گوید: بهتر است خانواده‌ها در یک اتاق دور هم جمع شوند و از یک تهویه استفاده کنند تا کمی از کمبود برق جبران شود.

آقایان بهتر است به جای چنین توصیه‌هایی به دزدی‌ها و فسادهای اداری کلانی که کشور را به چنین ورطه‌ای کشانده است، بپردازند تا مشخص شود میلیاردها دلاری که صرف شده کجا رفته است. بهتر است اول دامان خود را از این گونه فسادها پاک کنید بعدا به فکر اصلاح الگوی مصرف مردم و فرهنگ مصرف آنها بیفتید.

بی عدالتی به شدت مردم را رنج می‌دهد. در حالی که عده‌ای حسرت یک وجب زمین را دارند تا در آن کشاورزی کنند یا بساط دامپروری راه بیندازند، افراد وابسته به دولت در بهترین نقاط کشور هکتار هکتار زمین می‌گیرند و به زمین‌خواری مشغولند بدون آن که به کسی پاسخگو باشند.

خجالت‌آور است که پس از گذشت چهار ماه از انجام انتخابات پارلمانی همچنان نتوانسته‌ایم حکومت را تشکیل دهیم. بحران تشکیل حکومت نه تنها برای ملت عراق بلکه برای کل دنیا غیر قابل قبول است. بحرانی که می‌تواند به کل جامعه عراق ضربه بزند.

مردم عراق ثابت کرده‌اند به رغم تمام این مشکلات مردم صبوری هستند. به خوبی می‌بینند که تا چه اندازه در حقشان کوتاهی می‌شود و تا چه اندازه از حقوقشان سوء استفاده می‌کنند اما باز هم خویشتنداری می‌کنند و بزرگوارانه فقط توصیه به تشکیل دولت می‌کنند.

اما آقایان قدر این ثروت را نمی‌دانند. آن چنان از نقد مردمی گریزانند که در تظاهرات مردمی دستور به شلیک می‌دهند. آیا این که مردم بگویند از گرما هلاک شدیم و برق نداریم باید با گلوله پاسخشان داد؟ در عراق آزاد همه حق انتقاد دارند و همه باید نقد شوند. ما نمی‌گوییم کسی کاری نکرده یا همه چیز از روز نخست در مرز صفر باقی مانده است اما می‌گوییم معیار سنجش را ملت تعیین می‌کند. اگر مردم به کسی اعتماد نداشته باشد هر پروژه‌ای بی‌اعتبار خواهد بود. مردم فعلا صبر کرده‌اند.

هنوز به آینده امیدوارند و نیروهای مخلص را از غیر مخلص به خوبی تشخیص می‌دهند. اما باید مراقب بود که این اعتماد از مردم صلب نشود. صبر مردم اندازه‌ای دارد. اگر صبرشان لبریز شود و طاقتشان پایان یابد دیگر نمی‌توان امیدی به آینده داشت. این روزها خبر بازگشت حزب بعث کابوسی برای مردم شده است. همین مورد کافی است تا مردم اعتماد خود را به حکومت از دست بدهند. آن گاه اتفاقاتی می‌افتد که قابل پیش‌بینی نیست. باید این را درک کرد. شاید تا امروز مردم به رغم همه کاستی‌ها تحمل کرده‌اند اما معلوم نیست این صبر و استقامت در روزهای آینده هم پا بر جا باشد.