ايران گذشته را فراموش نکرده است آقايان آمريکايى
دیپلماسی ایرانی: روزنامه کریستین ساینس مانیتور که مانند بسياى از نشريات غربى در يک سال و چند ماه گذشته سنگ اسرائيل را بيش از هر زمان ديگرى بر سينه کوبيده است، در تازه‌ترین گزارش خود از پرونده هسته‌ای ایران به بررسى شباهت‌های تاریخی! میان اسرائیل و ایران به عنوان دو دشمن دیرینه پرداخته و ادعا مى‌کند که اسرائيل نيز مانند ايران در نيم قرنى که از اعلام موجوديت آن مى‌گذرد مورد بى‌مهرى تاريخى قرار گرفته است!:
تفاوت‌های میان رژیم اسرائیل با ایران بر همگان عیان است: دولتی با حاکمیت یهودی در برابر جمهوری اسلامی ایران، متحد و رفیق شفیق ایالات متحده مقابل ایران با سه دهه سابقه خصومت با واشنگتن، اسرائیل سرزمینی با مساحتی نه چندان در خور توجه در قیاس با ایران با چند هزار کیلومتر پهنه جغرافیایی. هم بیت‌المقدس و هم تهران سابقه چند بار گزیده شدن از سوی مجامع بین‌المللی و البته زیر پا گذاشتن قوانین بین‌الملل را در پرونده خود دارند.
در آخرین مورد از این دست شیطنت‌ها اسرائیل با حمله به ناوگان آزادی در ماه می میلادی حتی دوستان خود در سطح بین‌المللی را هم شوکه کرد. ایران نیز در ماه ژوئن آخرین دور از تحریم‌ها که در قالب قطعنامه چهارم در شورای امنیت به تصویب رسید را به دست فراموشی سپرده و همچنان به غنی سازی اورانیوم خود ادامه می‌دهد.
قربانیانی مداوم
اين روزنامه آمريکايى در بخش‌هايى از يادداشت مغرضانه خود ادعا مى‌کند که اسرائيل نيز مانند ايران قربانى تعبيرهاى دوگانه از قوانين بين‌المللى شده است. اين ادعا در حالى مطرح مى‌شود که اشغالگران اسرائيلى با ذات تبعيض قائل شدن جهانيان براى رهبران اين رژيم در نخستين روزهاى اشفال سرزمين فلسطين توانستند بر سرزمينى مسلط شوند که امروزه اسرائيل مى‌خوانند.
کريستين ساينس مانيتور در اين باره مى‌نويسد: دلیلی برای مخالفت دائمی و همواره ایران در پس پرده نهان است: ایران خود را قربانی قوانین بین‌الملل و افکار عمومی می‌داند. تا زمانی که جامعه جهانی برای از میان برداشتن این باور در ایران دست به کار نشود، اين کشور همچنان در لاک دفاعی که به دور خود تنیده باقی می‌ماند و البته دیوار بی‌اعتمادی هم میان ايران و جهان هر روز بلندتر از دیروز می‌شود. برای بسیاری از کشورها قوانین بین‌المللی در حقیقت محدودیت‌هایی است بر رفتار و منش آنها و البته لیستی از بایدها و نبایدها که باید رعایت شود.
در جهان صنعتی شده و مستقل بسیاری قوانین بین‌المللی را محلی برای چانه زدن می‌دانند. این قوانین همزمان نوعی بایدها را بر آنها تحمیل می‌کند و البته پنجره‌ای برای معامله‌های دیپلماتیک را به روی آنها می‌گشاید. در طول چند دهه گذشته جامعه جهانی همواره مسئولیت‌های ایران را به آن گوشزد کرده اما به ندرت حقوق بديل اين کشور را در اختیارش قرار داده است.
اسرائیل و مظلوم نمايى‌هايش
کریستین ساینس مانیتور در ادامه در جلد همیشگی حمایت از اسرائیل فرو می‌رود و می‌نویسد: از منظر اسرائیل به ماجرا نگاه کنیم. برای سرزمینی که از 62 سال پیش اعلام ماهیت کرده و البته تمام ابزار مدرنیته را در خود جا داده و چند جنگ را هم در قباله هویتی خود دارد، همواره همدردی‌های جامعه جهانی وجود داشته و البته از حمایت جدی خبری نبوده است! (اين روزنامه در حالى بر مظلوم نمايى‌هاى اسرائيل صحه مى‌گذارد که صداى اعتراض نهادهاى حقوق بشر غربى نيز در خصوص جانبدارى‌هاى غرب از اين رژيم بلند شده است).
اسرائیل در سال 1948 اعلام می ماهیت می‌کند و البته هنوز به عنوان سرزمینی مشروع در خاورمیانه به او نگاه نمی‌شود. اسرائیل هیچ‌گونه رابطه تعریف شده دیپلماتیکی با همسایگان خود ندارد و البته تنها دو توافقنامه صلح با مصر و اردن امضا کرده و با همین دو کشور روابطی نسبتا گرم دارد. ترکیه تا چند وقت پیش از دوستان و متحدان استراتژیک اسرائیل بود اما با حمله به ناوگان آزادی، آنکارا هم از لیست دوستان این رژیم حذف شد. تنش در رابطه تل آویو–واشنگتن از زمان حضور باراک اوباما در کاخ سفید، افزایش حملات موشکی از سوی گردان‌های فلسطینی به سمت اسرائیل و شکست‌‌های پیاپی در صلح با فلسطینیان همگی اسرائیل را در لاک دفاعی فرو برده و البته تندروهای راست را بر مسند قدرت نشانده است.
ایران و سه دهه گذشته
برای تحقیق در خصوص ایران نیازی به بازبینی تاریخی این کشور در 250 سال گذشته نیست. نیازی نیست تاریخ دو قرن اخیر را مطالعه کنیم تا دریابیم که این حس قربانی شدن از کجا در ایرانی‌ها ریشه دوانده است. از سال 1940 تاکنون ایران سه بار مورد حمله قرار گرفته است. اشغال این کشور توسط روس‌ها و انگلیسی‌ها در جریان جنگ جهانی دوم و جنگ هشت ساله میان ایران و عراق در زمان حضور صدام حسین در دهه هشتاد . در آخرین دور این جنگ‌ها بود که ایرانی‌ها به چشم دیدند که چگونه دشمن برای از میان بردن سربازان ایرانی دست به تسلیحات شیمیایی برد. هیچ قانون بین‌المللی هم به کمک ایرانی‌ها نیامد. یک میلیون نفر در این جنگ کشته شده و البته باز هم صدای اعتراضی از سوی جهانیان به گوش نرسید.
از زمان تشکیل جمهوری اسلامی ایران در سال 1979 میلادی تاکنون ایران بارها تحریم‌های اقتصادی کمرشکن را تجربه کرده است. در چند سال اخیر با توجه به حضور نظامی ایالات متحده در یمین و یسار ایران، در عراق و افغانستان ایرانی‌ها همواره سایه استعمار را بالای سر خود دیده‌اند. مخالفت‌های غرب و ایالات متحده با برنامه هسته‌ای ایران، تضاد ایران با آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای، شمشیر دو لبه ایالات متحده بر فراز پرونده هسته‌ای این کشور و البته نقش ایران در معادلات منطقه‌ای و تحریم‌های بی حد و حصر سازمان ملل و غرب تنها و تنها بر موج بی‌اعتمادی ایرانی‌ها افزوده است. این تاریخچه در حقیقت جایی برای خوش‌بینی برای ایرانی‌ها باقی نگذاشته و البته توجیهی منطقى برای بسیاری از رفتارهای ایرانیان هم است.
وقتی پای تجربه به میان می‌آید
ایران از دوربین تجربیات تلخ تاریخی که در این سال ها جامعه جهانی بر آن تحمل کرده به جهان امروز هم نگاه می‌کند. به باور ايران جامعه جهانی هرگز در مسیر حمایت از حقوق و تامین امنیت ملی این کشورها قرار نگرفته و نخواهد گرفت. آنچه امروز از ایران در صحنه جهانی می‌بینيم بازتابی از رفتارهای دیروز خودمان است. نئومحافظه‌کارانی که از اسرائیل حمایت می‌کنند و استدلال می‌کنند که افزایش فشارهای جامعه جهانی بر اسرائیل می‌تواند رهبران سیاسی اسرائیل را به بالا بردن هزینه مذاکرات صلح وادار کند، حق کلام را ادا می‌کنند. البته این طیف مرتیک اشتباهی بزرگ می‌شوند و آن این است که همین قاعده را به ایران و دغدغه‌های امنیتی‌اش تعمیم نمی‌دهند.
تا زمانی که جامعه جهانی نتواند سهم ایران را از امنیت بین‌المللی پرداخت کند، این کشور در مسیر تبعیت از قوانین بین‌المللی قرار نخواهند گرفت.
نظر شما :