خطای اعراب، بحرین را به دامن ایران می‌اندازد
دیپلماسی ایرانی: پس از تحولات بحرین و شاخ و شانه‌کشی شورای همکاری خلیج فارس و در راس آنها آل سعود در عربستان و آل خلیفه در بحرین برای ایران، تهران کشورهای غربی به ویژه و امریکا و اسرائیل را متهم کرد که در صدد ایجاد اختلاف میان ایران با کشورهای عربی است. البته کشورهای عربی به این اظهارات ایران چندان اعتنایی نکردند و همچنان شمشیر را از رو بسته نگه داشته‌اند، اگر چه ایران چندان تمایلی برای رویارویی با اعراب ندارد. اعراب به ویژه کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس از محبوبیت و نفوذ روز افزون ایران در جامعه عربی ناخرسندند و از این که ایران روزی حرف اول را در سیاست خارجی آنها بزند به شدت واهمه دارند.
پایگاه خبری تحلیلی ایلاف، وابسته به جریان‌های لیبرال و مخالف نظام عربستان در یادداشتی به این موضوع پرداخته و می‌نویسد: ایران در حالی ایالات متحده و اسرائیل را متهم می‌کند که تلاش دارد میان تهران با جامعه عربی تفرقه بیندازد که آنچه در جامعه عربی به ویژه در تحولات عراق، بحرین، لبنان و کویت می‌بینیم چیز دیگری را به ما گوشزد می‌کند. ایران با شعار "مرگ بر امریکا" و "امریکا شیطان بزرگ است" و "امریکا رهبر استکبار جهانی است"، تلاش دارد در جامعه عربی نفوذ کرده و روز به روز منطقه تازه‌ای را به جمع مناطق تحت نفوذ خود بیفزاید.
در ادامه این یادداشت به روابط تاریخی ایران با جامعه عربی پرداخته شده و آمده است: ایران در زمان شاه به واسطه ارتباط نزدیکی که با غرب به ویژه ایالات متحده داشت توانسته بود که بر منطقه عربی حکم‌رانی کند و جامعه عربی به واسطه ترسی که از امریکا داشت و حمایتی که از ایران زمان شاه می‌شد، مجبور بود به رغم اختلاف‌های سنگینی که با ایران داشت، به خواسته‌ها یا بهتر بگوییم اوامر تهران تمکین کند. اما با انقلاب اسلامی ایران در سال 1979 و پوشیدن جامه تنفر از امریکا، ایران فصل تازه‌ای از روابط بین‌المللی خود را آغاز کرد. فصلی که در آن از حمایت امریکا خبری نبود ولی همچنان خواسته‌های برتری‌جویی ایران مشهود بود. امریکا تا کنون از این که خود را دشمن انقلاب اسلامی معرفی کند ابایی نداشته و ایران نیز بی‌محابا و در جبهه‌های مختلف با امریکا جنگیده است. این بار این حکام عرب بودند که در کنار امریکا علیه ایران ایستادند و دور تازه‌ای از دشمنی با ایران را علنی کردند. این بار اعراب به گمان این که امریکا را پشت سر خود دارند حتی ترسی به دل راه نمی‌دادند و دشمنی خود را با ایران مخفی نگه نمی‌داشتند. اما موضع‌گیری اعراب در برابر ایران نه تنها چیزی را عوض نکرد بلکه این بار هم این اعراب بودند که از نفوذ ایران ترسیدند و حتی در بسیاری از جبهه‌ها شکست خوردند. نفوذی که ایران به تنهایی و بدون حمایت خارجی خود رهبری می‌کند و روز به روز بر نفوذش در درون جامعه عربی می‌افزاید.
در ادامه این یادداشت می‌خوانیم: نقطه عطف ایران در نفوذ منطقه‌ای‌اش، حمله امریکا به افغانستان و عراق بود. جنگی که به همکاری غیر مستقیم ایران و امریکا بر سر این دو پرونده انجامید و اتفاقا منفعت آن بیش از همه برای ایران بود. ایران توانست با نفوذ خود در عراق این دشمن دیرینه خود که 8 سال با آن جنگید، حکومتی را بر سر کار آورد که حامی منافعش باشد و چنان موقعیتی به وجود آورد که بازنده آن قبل از همه جامعه عربی هستند. در حال حاضر اعراب هیچ نقشی در عراق ندارند و این مسئله افسوس بسیاری برای آنها ایجاد کرده است. البته این نفوذ ماحصل یک همکاری دو جانبه است. امریکایی‌ها از ایرانی‌ها قدردانند که برای سرنگونی طالبان در افغانستان و صدام حسین در عراق همکاری کرد و سقوط آنها را به سرعت رقم زد. ایرانی‌ها نیز ما به ازای آن را گرفتند. حالا نفوذ ایران در عراق به اندازه‌ای است که خواب را از امریکایی‌ها ربوده به گونه‌ای که حکومتی که اکنون در این کشور بر سر کار است بیش از همه به منافع ایران خدمت می‌کند.
نویسنده این یادداشت در نهایت به بحرین می‌رسد و می‌نویسد: اکنون به بحرین رسیده‌ایم. بحرین با نفوذ ایران یا ترس از ایران به این وضعیت افتاده است. وضعیتی که رسما به دخالت عربستان و نیروهای نظامی هم‌پیمانش در شورای همکاری خلیج فارس منجر شده است. هم‌زمان در حالی که دنیا مشغول تحولات خاورمیانه شده، ایران قویا و با سرعتی مضاعف پرونده هسته‌ای خود را تعقیب می‌کند و به کمک آن نیز به قدرت منطقه‌ای تبدیل شده است. ایران هسته‌ای می‌خواهد بحرین را هم به جمع کشورهای حامی خود بیفزاید. این درست است که شورای همکاری و عربستان با مشت آهنین مقابل مردم ایستادند اما پرسش این است که این ایتسادگی تا کجا می‌تواند ادامه داشته باشد؟ نباید فراموش کرد که بحرین همانند عراق کشوری با اکثریت شیعی است و این موضوع طبیعتا جامعه بحرین را به سمت ایران متمایل می‌کند. علاوه بر آن این عربستان و دیگر کشورهای شورای همکاری خلیج فارس بودند که نیروی نظامی در بحرین پیاده کردند نه ایران. عربستان و دیگر متحدان عربش نمی‌توانند تا ابد در بحرین بمانند. این بدان معنا است که با خروج آنها از بحرین و خلائی که از نبود آنها به وجود خواهد آمد را کشوری پر خواهد کرد که هم در جامعه آن کشور صاحب جایگاه است و هم این که حضور نظامی در آن ندارد. کشوری که با مردم بحرین هم‌مذهب است و بر خلاف دیگر کشورهای عربی از خواسته‌های آنها حمایت قاطعی کرده است. شاید اعراب نخواهند که بحرین به سرنوشت عراق دچار شود و برای این که به این مرحله نرسد این چنین اقدام کرده‌اند ولی حقیقت این است که تلاش‌هایشان نتیجه عکس داشته و در آینده بحرین را به دامن ایران خواهد انداخت.
نظر شما :