بمب هایی که می خواستند جنایات ژاپنی ها را متوقف کند!

صلح سامورایی

۱۵ مرداد ۱۳۹۸ | ۲۱:۰۰ کد : ۱۹۸۵۴۰۴ اخبار اصلی آسیا و آفریقا
حامد شفیعی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: دولت ژاپن چگونه توانسته بعد از اینکه دو استانش با خاک یکسان شدند، به کشور حمله کننده اجازه تاسیس یک بنیاد تحقیقاتی در ژاپن را بدهد؟ شاید بتوان پاسخ آن را این گونه داد که ژاپنی ها  کینه ای از آمریکا به دل نگرفتند؛ آنها فراموش نکردند اما بخشیدند تا توسعه یابند. قدرت برای آنها مفهومی دیگر یافت: در اقتصاد، فناوری و فرهنگ. آنها شرط توسعه یافتگی را در صلح و روابط مسالمت آمیز با کشورها یافتند. آنها همچنان سامورایی مانند اما نه با شمشیر، بلکه با اقتصاد، فناوری، فرهنگ.
صلح سامورایی

نویسنده: حامد شفیعی، روزنامه نگار

دیپلماسی ایرانی: دهه ۱۹۴۰ زمانی است که به گواهی تاریخ یکی از بزرگترین جنایت ها علیه بشریت توسط سربازان ژاپنی در چین و شبه جزیره کره در حال وقوع بود. توسعه طلبی های امپراطوری ژاپن زمینه ساز هرگونه اقدامات نامشروع را برای سربازانش فراهم کرده بود. تجاوز به زنان و قتل آنها، بریدن گوش ها و درآوردن چشم ها فقط بخشی از جنایات سربازان ژاپنی بود که مرتکب می شدند. سلطه گری سیری ناپذیری ژاپن بر چین و شبه جزیره کره سایه انداخته بود. ژاپن دست نیافتنی شده بود. جنگ جهانی دوم به تازگی پایان یافته بود که در شرق دور امپراطوری ای، سودایی همانند آلمان نازی در سر داشت. سامورایی های سرزمین خورشید اراده ای برای پایان جنگ و خونریزی نداشتند. یا می کشتند یا کشته می شدند. صلح برای آنها مفهومی نداشت. گویی در فرهنگ و لغتنامه سامورایی ها، واژه آتش بس و صلح مترادف با بزدلی بود. 

از طرف دیگر استراتژیست های ایالت متحده پیش بینی کرده بودند که با توجه به شرایط فعلی شکست ژاپن بین 5 تا 10 سال زمان می برد و باید 67 شهر ژاپن نیز نابود شود تا بتوان امپراطوری این کشور را مجبور به تسیلم شدن کرد. از طرفی چنین پیروزی ای تبعات و هزینه های زیادی برای آمریکا و متفقین به همراه خواهد داشت. زیرا آمریکا و بریتانیا در جنگ اروپا بسیار فرسوده شده بودند و توان کمکی نداشتند. شوروی هم قابل اعتماد نبود. آنها فقط باید روی خود حساب می کردند. سرانجام آمریکا، کانادا و انگلستان گزینه آخر را روی میز گذاشتند: حمله اتمی. 

بمب پسر کوچک و بمب چاق هر دو در مدت زمانی اندک در ایالت منهتن و در یک شهرک نظامی تازه تاسیس با بودجه دو میلیارد دلاری در سال ۱۹۴۲ ساخته شدند. در زمان ساخت این دو بمب، آمریکا به همراه متفقین همچنان در جنگ خونین با سامورایی ها بودند. 

تصمیم گرفته شده بود و در نهایت در سال ۱۹۴۵ نخست بمب اتمی ـ پسر کوچک ـ توسط بمب افکن های آمریکایی بر هیروشیما انداخته شد و ۹۳ درصد ویرانی کامل به بار آورد. مرد چاق نیز پس از آنکه قرار بود ابتدا بر کیوتو انداخته شود، با تصمیم وزیر دفاع وقت آمریکا ناکازاکی جایگزین و بر سر این شهر انداخته شد. 

تلافات به وجود آمده از این دو انفجار موجب شد امپراطوی ژاپن طی تصمیمی «مقدس» شرایط آمریکا را بپذیرد و تسلیم شود. شاید این نخستین تغییر جهانبینی و بینش ژاپنی ها نسبت به صلح و پذیرش آن بود. هرچند ژاپن پس از آن با اقدامات تنبیهی سخت گیرانه ای از سوی آمریکا و جامعه بین الملل مواجه شد به نحوی که تا ۱۰ سال پس از آن حق صبحت درباره فاجعه اتمی را نداشت، اما این تغییر رویکرد به جهان در عرصه بین الملل موجب تغییرات بنیادینی در ساختار سیاسی، اقتصادی و فرهنگی ژاپن شد. 

گرچه برای پایان دادن به جنایات ژاپن حمله اتمی گزینه مناسبی نبود و حتی گفته می شد پس از حمله به هیروشیما دیگر نیاز به حمله مجدد نبود، زیرا کمر ژاپن زیر بار هزینه های جنگ و مسائل اقتصادی -اجتماعی شکسته شده بود؛ با این حال سامورایی ها به این نتیجه رسیدند کشورشان به اندازه کافی درد کشیده و وقت آن رسیده رویکرد خود را تغییر دهند. آنها طی بیانیه ای اعلام کردند با آمریکا صلح کرده و سیاست جدیدی را بنا خواهند کرد. گویا به این نتیجه رسیده بودند اگر با آمریکا بجنگند با تمام دنیا می جنگند و اگر با آن صلح کنند با دنیا در صلح هستند.

آنها پس از بازسازی کشور خود و پس از تغییر در سیاست های خود فعالیت های خود در حوزه صلح را گسترش دادند. برای نمونه آنها در موزه صلح خود ابتدا آمار تعداد گوش هایی که بریدند و چشم هایی که در آوردند را اعلام می کنند و سپس در تمامی موزه ها و بنیادهای مرتبط این جمله را می گفتند و می نوشتند: «ژاپن به تمامی جنایات خود اعتراف می کند و محکومیت اعلام شده را قبول دارد». اعتراف به اشتباه خود شجاعتی می خواست که شاید برآمده از همان فرهنگ سامورایی بود.

آنها بنیادی با نیروهای آمریکایی تاسیس کردند مشروط به اعلام عمومی تحقیقات تا همه کشورها بتوانند به آمار تلفات و پیشرفت تعدد و نوع سرطان های حاصل از فاجعه اتمی اطلاع پیدا کنند؛ در عین حال که این اقدام باعث می شد دنیا عمق فاجعه را از زبان خود آمریکایی ها بشنود.

«بنیادی برای گسترش آگاهی شهروندان از خطرات مواد رادیو اکتیو» نام سازمانی است  که پس از دو سال از حمله اتمی به هیروشمیا و ناکازاکی با استخدام هزار کارمند آمریکایی در هیروشیما تاسیس شد. آمریکایی ها در این بنیاد تاثیرات حملات شیمایی را روی زندگی، سلامت و اکوسیستم ژاپنی ها بررسی می کنند. این سازمان هر بار نتایج تحقیقاتی خود را برای امریکا ارسال می کند و در حال حاضر بزرگترین بنیاد تحقیقات هسته ای در دنیاست. اما پرسش این است که دولت ژاپن چگونه توانسته بعد از اینکه دو استانش با خاک یکسان شدند، به کشور حمله کننده اجازه تاسیس یک بنیاد تحقیقاتی در ژاپن را بدهد؟ شاید بتوان پاسخ آن را این گونه داد که ژاپنی ها  کینه ای از آمریکا به دل نگرفتند؛ آنها فراموش نکردند اما بخشیدند تا توسعه یابند. قدرت برای آنها مفهومی دیگر یافت: در اقتصاد، فناوری و فرهنگ. آنها شرط توسعه یافتگی را در صلح و روابط مسالمت آمیز با کشورها یافتند. آنها همچنان سامورایی مانند اما نه با شمشیر، بلکه با اقتصاد، فناوری، فرهنگ.

کلید واژه ها: ژاپن بمب اتم هیروشیما و ناگازاکی


( ۱۷ )

نظر شما :

نسل سوخته ۱۶ مرداد ۱۳۹۸ | ۰۰:۰۳
متن تاثیر گذاری بود چهل ساله فقط داریم به عقب بر میگردیم عهد قجر،عهد انسانهای اولیه .فقط بلدیم بگیم آمریکا بابا خودمون از آمریکای به اصطلاح شما ننگین ، بدتریم
یحیی ۱۶ مرداد ۱۳۹۸ | ۰۰:۴۱
مقایسه ژاپن با ما اشتباه بزرگی است. چرا که ژاپن زیربنای صنعتی عظیمی داشت جنگنده های روز رنیا را می ساخت ، کشتی های عظیم ، زیردریایی های بزرگ و تمامی تولیدات صنعتی همتراز با اروپا و امریکا را داشت. اما مهمتر از همه ژاپنی ها خود را ملزم و متعهد به فقط ژاپن می دانستند و برای خود اهدافی تخیلی مثل اصلاح کل جهان تعریف نکرده بودند!
سراج ۱۶ مرداد ۱۳۹۸ | ۰۲:۰۸
اینکه ژاپنیها بعد از نابودى دو استانشان چگونه با متجاوز کنار آمدند را میتوان به سادگى از خودشان پرسید. لازم به شاید و احتمالا و حدس و گمان نیست. آیا از محققان ما تاکنون کسى این کار را کرده
احمد ۱۶ مرداد ۱۳۹۸ | ۰۳:۲۷
منظور؟!!
ﻓﺪﻭﻱ ۱۶ مرداد ۱۳۹۸ | ۰۶:۳۴
ﻧﻆﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ در ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻦ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻭﺭﻣﻴﺎﻧﻪ ﭼﻴﺴﺖ? ﻫﻤﻴﻦ اﻳﺮاﻥ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ 57 ﺫﻭﺏ ﺩﺭ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﻮﺩ ﺣﺪﻭﺩ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ. ﻳﺎ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎﻥ و ﻣﺼﺮ و ... ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻱ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﭼﻂﻮﺭ? ﻛﺪاﻡ ﻳﻚ از اﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺟﻨﮓ ﻃﻠﺐ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻳﺎ اﺯ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑﺪﺷﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ? ﻇﺎﻫﺮا ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻓﺮاﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ اﺻﻠﻴﺘﺮﻳﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻫﺮ ﻣﻠﺖ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻠﺖ اﺳﺖ . ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻫﻴﭽﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻋﻨﻮاﻥ ﻳﻚ ﻛﺸﻮﺭ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮﺭ ﺭاﺿﻲ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ی ﻫﻴﭻ ﻛﺸﻮﺭﻱ ﻧﻴﺴﺖ. اﮔﺮ ﺭﺷﺪ ﭼﻴﻦ و ﻭﺟﻮﺩ ﺭﻭﺳﻴﻪ و ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ی ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮﺩ, ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﻫﻴﭽﮕﺎﻩ ﮊاﭘﻦ ﻛﺮﻩ ﺳﻨﮕﺎﭘﻮﺭ و ... ﺭﺷﺪ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
حسین ۱۶ مرداد ۱۳۹۸ | ۲۲:۱۱
یادگرفتن و آموختن از ژاپن، فکر و فرهنگ می خواهد
ابراهیم قدیمی ۱۷ مرداد ۱۳۹۸ | ۰۱:۲۴
بمب های اتمی منفجر شده در ژاپن بیشتر جنبه ازمایشی وسیاسی داشت. تا نظامی.میدانیم . رهبران کشورهای متفقین در زمان حمله هستهای به ژاپن در کنفرانس پوتسدام حضور داشتند. بمب های منفجره یکی از نوع اورانیومی بود ودیگری پلوتونیومی. هر دونوع ازمایش شد المان تسلیم شده بود وژاپن نیز درحال تسلیم ونیروی نظامی امریکا نیز جهت ورود وحضور در ژاپن تقریبا در حال تسلیم در نزدیکی ژاپن در کشتی ها اماده بود. ونیروهای اتحاد شوروی ازغرب به شرق با سرعت انتقال داده شده واماده عملیات بودند. راهی غیر تسلیم برای ژاپن وجود نداشت.امریکا یا اتحاد شوروی . هرکدام سریعتر عمل میکردند.در جائی خواندم که در پاسخی به نحوه دمونستراسیون قدرت هستهای کارکنان یک ازمایشگاه تحقیقات هستهای که کدام گزینه بهتر است. دمونستراسیون در محل ازمایش ویا منطقهای غیر مسکونی در کشور هدف ویا مسکونی پاسخ بیشتر این بوده است ازمایش برروی یک منطقه مسکونی.با فتح برلین توسط نیروهای اتحاد شوروی المانهاومتحدان اروپائی انها واروپا از یک جنگ وانفجار هستهای نجات یافتند. اتحاد شوروی با فداکاری خود اروپا را از جنگ وانفجار هستهای نجات داد. امریکا در ژاپن با انفجار هستهای سریعتر وبدون ضایعات عمل کرد وقدرت خود را به دیگران در کنفرانس نشان داد..نیروهای کارگری ژاپنی وتاحدودی میتوانیم بگوئیم شرق اسیا هم متفکرند وهم مدیریت صنعتی پذیر تر. فرهنگ انها با صنعت وکار منظم عصر جدید چارلی چاپلینی هم سو تر است.بسیار متفاوت تر با نیروهای هند واسیای میانه وعربی واسلامی در غرب اسیا هستند.در غرب اسیا ترک ها سخت کوش ترند. توجه داشته باشید که ژاپن از نظر مواد اولیه صنعتی وحتی غذائی بسیار بسیار امکانات ضعیفی دارد. سرمایه ادامه حیات انها کار وزندگی اقتصادی است.برای پیشرفت هم تولیدات مناسبی با توجه به نیاز وامکانات انتخاب کردند. صنایع الکترونیک.برای تولید نیاز به بازار مصرف است.حضور در بازار جهانی مصرف نیاز به رفع تنش ها با مصرف کنندگان عمده داشتند.امریکا مصرف کننده ترین کشور جهان است.برای پیشرفت در صنعت مواد اولیه وبازار مصرف لازم است. نیروی کار مناسب وتربیت شده وبازار مصرف از نیازهای عمده است.
محمد ۱۷ مرداد ۱۳۹۸ | ۱۲:۵۲
ژاپنی ها به جنایات خودشون اعتراف نکردن اعتراف نامه ای که آمریکایی ها نوشته بودن رو ناگزیر امضا کردن. مگر ژاپنی ها از آمریکایی ها و انگلیسی ها و فرانسوی ها بیشتر جنایت کردن؟ متن این مقاله باز نویسی تاریخی هست که طرف های پیروز نوشتن . اگر در جنگ دوم جهانی دول متحد پیروز شده بودن مطمئنا تاریخ برعکس همین چیزی که متفقین تقریر کردن تحریر می شد.
Heydar ۱۱ بهمن ۱۳۹۸ | ۰۵:۰۶
وقتی مجبورن ارزش پولشون رو بخاطر آمریکا در محدوده خاصی نگه دارن تا بیش از این رشد نکنن وقتی طبق سیاست های آمریکا ، ملتشون بسیار پیر شده مثل آلمان وقتی نفرت به چینی ها در آن ها موج میزند درحالیکه آمریکایی ها آن ها را به خاک و خون کشیدند وقتی اوکیناوا کاملا تحت اشغال آمریکایی هاست و اخبار تجاوزشان به زنان ژاپنی هر از گاهی درز پیدا می کند وقتی مردمشون نسبت به کشته شدن مردم دنیا در سایه این همه جنگ بی تفاوت هستن آدم نتیجه میگیره که : مرگ با شرافت از زندگی با ذلت بهتره