علی مفتح در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی مینویسد: پایان گفتوگو، لزوما به معنای شروع جنگ یا سقوط به خشونت - چنان که اغلب در دوگانه سازیهای سادهانگارانه تصویر میشود - نیست، بلکه میتواند به معنای انتقال از قلمرو گفتمان به قلمرو کنش اخلاقیِ متعهد باشد.
ادامه مطلب
مجتبی لشکربلوکی در یادداشتی می نویسد: چرخه یادگیری و تحلیل تجارب (عقلانیت ابزاری)، گفت وگو (عقلانیت تفاهمی) و انتخاب (عقلانیت جمعی) همواره باید ادامه داشته باشد. به جای آنکه درگیر توهین و تهمت شویم، چرخه تحلیل و تفاهم را شروع کنیم.
ادامه مطلب
مخالفان مذاکره بهطور کلی اغلب پرسروصداترین افراد حاضر در اتاق گفت وگو هستند. پیشرفت کشورها در چنین فضایی به درجه بسیار بالایی از آرامش، انضباط و شکیبایی نیازمند است. در واقع دشوارترین بخش مذاکره، شروع آن در وهله نخست است.
ادامه مطلب
محمد فاضلی در یادداشتی می نویسد: باید طرح مسئله مشخصی به قصد هدفی وجود داشته باشد. وقتی میگوییم ایران و ۱ + ۵ با هم گفتوگو کردند، مشخص است چه کسی با چه کسی گفتوگو میکند؛ قواعدی بر آن حاکم است و هدف هم مشخص است و آن، رسیدن به توافقی است که دستاورد طرفین در آن تعریف شده باشد.
ادامه مطلب
مجتبی لشکربلوکی در یادداشتی مینویسد: فرض کنید در مورد یک مساله ملی مثلا تبدیل ایران به هاب ارتباطی منطقه، من یک درک از مساله دارم و تو درک دیگری. با هم از طریق گفت وگو به درک مشترک می رسیم اگر نرسیدیم از طریق رای گیری و انتخابات به تصمیم مشترک می رسیم. بنابراین یا با گفت وگو به درک مشترک و یک تصمیم مرضی الطرفین می رسیم یا اینکه نمی توانیم یکدیگر را با گفت وگو قانع کنیم و اینجاست که باید رای گیری کنیم و هر چه جمع گفت را بپذیریم. جامعه ای که اعضای آن احساس کنند همه در آن نقش دارند و احساس کنند که می توانند با یکدیگر یا به درک مشترک برسند یا به تصمیم مشترک دیگر، به فکر انقلاب و تخریب و خیانت به دیگران و دسیسه نمی افتند.
ادامه مطلب