وقتی صحبت از تلاش برای تغییر رژیم می‌شود، ونزوئلا گورستان ایده‌هاست. در طول دولت اول ترامپ، ایالات متحده تحریم‌های اقتصادی تنبیهی را بر بخش‌های نفت و معدن این کشور اعمال کرد، با این باور که محروم کردن دولت از منابع حیاتی به فروپاشی آن منجر خواهد شد. اما این اتفاق نیفتاد: مادورو در قدرت ماند، حتی با وجود اینکه این تحریم‌ها به بزرگترین انقباض اقتصادی زمان صلح و مهاجرت گسترده در تاریخ مدرن کمک کرد.
ادامه مطلب
کامران کرمی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: محمد بن سلمان در شرایطی با دستورکار اصلی امضای یک پیمان دفاعی غیرحزبی، خرید جنگنده‌های نسل پنجم و بازآرایی روابط چند دهه‌ای ریاض و واشینگتن در بستر شکاف‌های چندقطبی با منطق اقتصاد سیاسی بین‌المللی راهی کاخ سفید شده که مولفه امنیت نقش کلیدی برای پروژه چشم انداز ۲۰۳۰ این کشور بازی می‌کند. در این چیدمان؛ بن سلمان دو هدف اصلی اقتصادی و امنیتی با تاثیر و تاثر ژئوپلتیک را دنبال می‌کند.
ادامه مطلب
واشینگتن اینستیتیوت در گزارشی با بهره گرفتن از نظرات شش کارشناس برجسته حوزه خاورمیانه سفر محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان به ایالات متحده را بررسی کرده است.
ادامه مطلب
فرید زکریا در یادداشتی می‌نویسد: دونالد ترامپ عاشق بازی‌کردن با «قواعد چین» است. او ظاهراً شیفته قدرت شی جین‌پینگ است؛ قدرتی شخصی، متمرکز و مبتنی بر تصمیم‌گیری‌های اختیاری. در دور دوم ریاست جمهوری، او تهدید به اعمال تعرفه‌های سراسری کرده، شخصاً در زنجیره تأمین نیمه‌هادی‌ها مداخله داشته، سهام دولتی در شرکت اینتل را خواستار شده، برای فروش تراشه‌های انویدیا به چین امتیازهای ویژه تعیین کرده (و پانزده درصد سهم برای دولت آمریکا برداشته) و در ماجرای فروش تیک‌تاک نقش «بانکدار» را بازی کرده است.
ادامه مطلب
سید محمدکاظم سجادپور در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: آنچه در نیویورک اتفاق می‌افتد، در نیویورک نمی‌ماند. از جنبش‌های مدنی دهه‌های پیشین گرفته تا تحرکات فرهنگی، نیویورک پیشران و شکل‌دهنده به تحولات در سایر نقاط آمریکا بوده است.
ادامه مطلب
بهرام امیراحمدیان در یادداشتی می‌نویسد: ماه عسل روسیه-ایالات متحده به پایان رسید ولی عامل اصلی فروپاشی شوروی که اقتصادی بود همچنان مورد بهره‌برداری قرار گرفت. این عامل کشاندن روسیه به مسابقه تسلیحاتی بود.
ادامه مطلب
ژاپن باید در یک محیط ژئوپلیتیکی به طور فزاینده پیچیده که توسط روابطش با قدرت‌های بزرگی مانند ایالات متحده و چین شکل گرفته است، حرکت کند. این مباحث در میزگردی با عنوان «نگاهی به ژاپن: چهارراه سیاسی و اقتصادی» که توسط موسسه امور بین‌الملل سنگاپور (SIIA) و با حضور هیروشی ایشیکاوا، سفیر ژاپن در سنگاپور و دکتر اندرو استیپلز مدیر GeoPol Asi برگزار شد، بررسی شدند.
ادامه مطلب
در طول جنگ عراق (که ترامپ آن را محکوم کرد)، علی‌رغم وجود دلایل مشروع برای مقابله با رژیم صدام حسین – نقض حقوق بشر مستند، بی‌ثباتی منطقه‌ای و سرپیچی از قطعنامه‌های سازمان ملل – دولت بوش تصمیم گرفت جنگ را بر اساس ادعاهای سلاح‌های کشتار جمعی بنا کند. وقتی ثابت شد که این توجیهات نادرست هستند، حمایت از اقدامات دولت از بین رفت. ونزوئلا نیز پویایی مشابهی را نشان می‌دهد.
ادامه مطلب
معرفی یک گروه ضربت ناو هواپیمابر، به ویژه با توجه به افزایش تنش‌ها با رئیس جمهور، نیکولاس مادورو و تمایل علنی دولت ترامپ به حمله به اهدافی در داخل ونزوئلا، پرسش‌هایی را در مورد هدف عملیات در کارائیب به همراه دارد. روزنامه میامی هرالد گزارش داده است که حملات در داخل این کشور آمریکای لاتین می‌تواند «در عرض چند روز یا حتی چند ساعت» انجام شود.
ادامه مطلب
ترامپ بارها و بارها نظرات، مواضع و دیدگاه‌های خود را تغییر می‌دهد، نه فقط در طول یک روز، بلکه حتی در درون یک سخنرانی یا مصاحبه. همین موضوع حیرت، سردرگمی و گاهی پریشانی بسیاری از کسانی را باعث می‌شود که مجبورند با او در ارتباط باشند.
ادامه مطلب
سعید هاشمی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: کارزار انتخاباتی آقای ممدانی بر مقرون‌به‌صرفه ساختن زندگی در نیویورک متمرکز بود. او به کمک کاریزمای خود تلاش‌های آقای کومو را برای بازگشت به عرصه سیاست نقش بر آب کرد.
ادامه مطلب
آرش رضایی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: برخی متفکران سیاسی، مانند جان میرشایمر و استیون والت در کتاب معروف‌شان «لابی اسرائیل و سیاست خارجی آمریکا» (۲۰۰۷)، استدلال می‌کنند که لابی‌های حامی اسرائیل، مانند کمیته امور عمومی آمریکا – اسرائیل (AIPAC)، نقش قابل توجهی در شکل‌دهی به تصمیم‌گیری‌های واشینگتن ایفا می‌کنند.
ادامه مطلب
علی مفتح در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی به تحلیل انتخاب زهران ممدانی به عنوان شهردار مسلمان و ضدصهیونیست نیویورک می‌پردازد و می‌نویسد که چگونه نظام لیبرال غرب از طریق مکانیسم های هژمونیک صداهای اعتراضی را نه با سرکوب، بلکه با ادغام در ساختار قدرت خلع سلاح می‌کند. با تبدیل کنشگران رادیکال به مدیران مسئول، سیستم هم تنوع ظاهری خود را نمایش می‌دهد و هم گفتمان انتقادی را در دام عمل گرایی و بوروکراسی محبوس می‌کند. در نهایت، این فرآیند به بازتولید همان سیستمی منجر می شود که منتقدان قصد تغییر آن را داشتند.
ادامه مطلب
سید محمدکاظم سجادپور در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: روایت‌های چینی‌ها هم در مورد آمریکا رنگارنگ است. در چین، روایتی آمادگی تقابل نظامی با آمریکا را جدی می‌بیند و روایت دیگری همکاری با آمریکا را ضروری می‌داند و بین تقابل و همکاری، روایت‌های دیگری نیز وجود دارد.
ادامه مطلب
رئیس جمهور ترامپ عدم تعادل تجاری را یک وضعیت اضطراری ملی اعلام کرده است. او ادعا می‌کند که قانون اختیارات اقتصادی اضطراری بین‌المللی یا IEEPA مصوب سال ۱۹۷۷ – قانونی که کلمه "تعرفه" را ذکر نمی‌کند – به او قدرت کامل و بدون محدودیت برای وضع تعرفه‌ها برای مقابله با آن وضعیت اضطراری می‌دهد. او از این اختیار ادعایی برای مجازات برزیل – که با آن مازاد تجاری داریم – استفاده کرده، زیرا دولت فعلی در حال پیگرد قانونی متحدی است که او نیز در دزدیدن یک انتخابات سعی داشته است.
ادامه مطلب
باور اشتباه اسرائیل مبنی بر اینکه برتری استراتژیک دائمی بر دشمنان خود ایجاد کرده است، تقریباً مطمئناً به انجام اقدامات تحریک‌آمیز فزاینده‌ای منجر خواهد شد که مستقیماً اهداف کاخ سفید را به چالش می‌کشد.
ادامه مطلب
غلامرضا مصدق در یادداشتی می‌نویسد: همان‌طور که گاهی ستیز اقدامی در جهت منافع ملی است، همان‌طور هم سازش به موقع در جهت منافع ملی خواهد بود. نه ستیز باید تابو باشد و نه سازشِ منطبق با منافع ملی.
ادامه مطلب
سعیدرضا طاهرخانی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: یکی از بارزترین ویژگی‌های ترامپ، تمرکز شدید بر خود و جایگاه شخصی است. تحلیلگران شخصیت او را در چارچوب نظریه خودشیفتگی (Narcissistic Personality) بررسی کرده‌اند. این ویژگی باعث می‌شود او به شدت به تمجید و توجه رسانه‌ها حساس باشد و در بسیاری از سخنرانی‌ها و شبکه‌های اجتماعی، جایگاه شخصی و موفقیت‌های خود را برجسته کند.
ادامه مطلب
آن‌طور که توسط چندین رسانه خبری مهم گزارش شده است، ماه‌ها پس از مراسم تحلیف ترامپ در ژانویه، بحث‌های داخلی، طرفداران قدیمی تغییر رژیم – به رهبری وزیر امور خارجه مارکو روبیو – را در مقابل مقاماتی که طرفدار توافق مذاکره‌ای با کاراکاس بودند، از جمله ریچارد گرنل، فرستاده ویژه رئیس جمهوری، قرار داد. در نیمه اول سال ۲۰۲۵، مذاکره‌کنندگان دست بالا را داشتند: گرنل با مادورو ملاقات کرد و توافق‌هایی را برای باز کردن بخش‌های گسترده نفت و معدن ونزوئلا به روی شرکت‌های آمریکایی در ازای اصلاحات اقتصادی و آزادی زندانیان سیاسی منعقد کرد. اما تا اواسط ژوئیه، روبیو با تغییر چارچوب، ابتکار عمل را پس گرفت.
ادامه مطلب
برای تضمین استقلال در یک سیستم جهانی که در آن قوانین رو به زوال هستند و قدرت‌های مسلط به صورت معامله‌ای عمل می‌کنند، شرکا باید فراتر از «ریسک‌زدایی» لفظی به تاب‌آوری عملی روی آورند.
ادامه مطلب
سید محمدکاظم سجادپور در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: آمریکای ترامپ، ناراضی از موقعیت جهانی آمریکاست و می‌خواهد هژمونی جهانی را برقرار کند، اما این تجدیدنظرطلبی با همه آسیب‌ها و تخریب‌ها به هژمونی جهانی آمریکا منجر نخواهد شد.
ادامه مطلب
سید رضا قزوینی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: اواخر شهریور ماه امسال بود که رویترز اعلام کرد ایالات متحده آمریکا با قرارداد گازی میان عراق و ترکمنستان به دلیل آنکه براساس آن قرار بود بخشی از این گاز به عنوان حق ترانزیت در اختیار ایران قرار بگیرد مخالفت کرده است.
ادامه مطلب
مرتضی بنانژاد در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: تحول سیاست‌های تجاری آمریکا از دهه ۲۰۱۰ تاکنون، از جمله در دو دولت متوالی بایدن و ترامپ دوم، نشان می‌دهد که «لیبرالیسم اقتصادی» دیگر نه دکترین، بلکه ابزاری در خدمت راهبرد قدرت ملی است.
ادامه مطلب
محمد محمودی کیا در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: یکی از پیشران‌های اصلی در وقوع پرشتاب تحولات در منطقه راهبردی خاورمیانه، تشدید فرایندها برای ساخت نظمی نوین در عرصه نظام بین‌المللی است. جنگ اقتصادی میان چین و آمریکا که در دولت دونالد ترامپ شکلی عینی‌تر و پر تنش‌تر به خود گرفته، از تغییرات بنیادین در پیشران‌های نظم‌ساز در عرصه بین‌المللی نشان دارد به طوری که شی جین‌پینگ، رئیس‌جمهوری چین نیز از ضرورت باز تعریف مولفه‌های هنجاری و نیز بازطراحی ساختاری نظم بین المللی بر اساس خوانش چینی سخن به میان آورده است.
ادامه مطلب
عبدالناصر نورزاد در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: واقعیت این است که سفر خلیلزاد به کابل صرفاً یک مأموریت دیپلماتیک نبود؛ بلکه بازگشت آرام و حساب‌شده واشینگتن به قلب بازی قدرت افغانستان است، با لبخندی دیپلماتیک اما نقشه‌ای ژرف و چندلایه.
ادامه مطلب
بهاءالدین بازرگانی گیلانی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: در حالی که اکثر جوامع، مخصوصا در دنیاهای غربی، کنش‌های آزادی‌خواهانه و اعتراض‌های بی‌سابقه علیه جنایات رژیم صهیونیستی را شاهد بود، بخشی از ایرانیان داخل و خارج، به‌صورت آشکار، برداشت و احساس متفاوت از تمام دنیا در این عرصه از خود نشان دادند. بسیاری از اقشار جوان، تحصیلکرده و نخبگانی، با بی‌میلی تمام، از قافله یکپارچۀ بین‌المللی عقب ماند و گسست و بی‌عملی تاریخی را دچار شد.
ادامه مطلب
اگرچه پیشبرد روابط ژاپن در جنوب شرقی آسیا بسیار مهم است، اما مهم‌ترین موضوع، دیدار او با ترامپ و چشم‌انداز ایجاد رابطه با رئیس جمهوری امریکا خواهد بود.
ادامه مطلب
سید محمدکاظم سجادپور در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: در حدود نه ماهی که از ریاست‌جمهوری ترامپ در دور دوم می‌گذرد، او، به معنای واقعی کلمه، سیاست در آمریکا را فردی و شخصی کرده است. اغراق نیست اگر گفته شود که هیچ‌گاه در تاریخ معاصر آمریکا، بدین حد، تجمیع قدرت در فرد رئیس‌جمهور صورت نگرفته است.
ادامه مطلب
علی اکبر رضایی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: نشست شرم‌الشیخ بیش از آنکه تلاشی برای پایان جنگ باشد، تصویری بود از بی‌اعتباری نظام دیپلماتیک غربی و ناتوانی ائتلاف‌های عربی در تصمیم‌سازی مستقل.
ادامه مطلب
سیروس حاجی زاده در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: برخلاف دوره‌های پیشین که سیاست خارجی آمریکا حول محور برنامه‌ریزی بلندمدت، تحلیل‌های جامع امنیتی و دیپلماسی ساختاریافته می‌چرخید، این دوره بیشتر متکی بر واکنش‌های آنی، تصمیم‌گیری‌های سریع و اولویت‌های شخصی رئیس‌جمهوری است که اغلب فاقد هماهنگی با بدنه کارشناسی و نهادهای رسمی سیاست خارجی است. این رویکرد باعث شده که سیاست آمریکا در غرب آسیا به جای دنبال کردن اهداف کلان و پایدار، بیشتر بر حسب شرایط و موقعیت‌های گذرا شکل گیرد و انسجام و ثبات همیشگی را از دست بدهد.
ادامه مطلب