فاطمه شریفی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: اگر ترامپ بخواهد به تئاتر سیاسی که راه انداخته جامه عمل بپوشاند، باید چند سال نوری منتظر باشد. باید گفت با توجه به آنچه توضیح آن رفت، ترامپ به دنبال فرافکنی ها و جنگ با مردمش در فضای حقیقی و مجازی است تا به ناکارآمدی ها و بی مبالاتی های خود و دولتش سرپوش گذارد.
ادامه مطلب
جلال خوشچهره در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: اوضاع به کام «دونالدترامپ» نیست. ماه نوامبر به‌سرعت نزدیک می‌شود و ترامپ برای رقابت انتخاباتی هر روز با شرایط سخت‌تری دست و پنجه نرم می‌کند. اعتراضات مدنی رنگین پوستان در پی قتل «جورج فلوید» تنها بخشی از کوه مشکلاتی است که عبور ترامپ را از معرکه انتخابات پیش‌رو سخت‌تر از چالش مقابله با پیامدهای کرونا بر پیکر اجتماعی، اقتصادی و سیاسی جامعه آمریکا کرده است.
ادامه مطلب
او توانست به نمایندگان مجلس و سنا مسلط شود، برای این که ببین جمهوریخواهان مجلس سنا اکثرشان شاید به استثنای فقط یک نفرشان، سفید پوست هستند. آنها از شهروندان "سبزه" یا سیاه و کسانی که از امریکای جنوبی و خاورمیانه و دیگر مناطق آمده اند، می ترسند. دلیلش این است که این احتمال وجود دارد که بعد از بیست سال اکثریت جمعیت امریکا را تشکیل دهند.
ادامه مطلب
استفان والت در یادداشتی در فارن پالسی می نویسد: کووید ۱۹ بازاندیشی درباره تعهدات فرامرزی آمریکا را سرعت خواهد بخشید. در کتاب «جهنم نیت‌های خوب» گفته بودم که ایالات متحده سرانجام هژمونی لیبرال – تلاش دوحزبی برای استفاده از قدرت آمریکا در راستای ایجاد یک نظم جهانی لیبرال- را رها خواهد کرد و به راهبرد پیشین خود یعنی «موازنه فراساحلی» بازخواهد گشت. من توصیه کردم که ایالات متحده به تدریح تعهدات امنیتی مستقیمش در اروپا و خاورمیانه را کاهش خواهد داد و بر متوازن کردن چین در آسیا و سایر مناطق تمرکز خواهد کرد. به باور من ایجاد این دگرش ۲۰ سال یا بیشتر طول می‌کشد و من این کتاب را برای سرعت بخشیدن به این راهبرد نوشتم. اکنون می‌پندارم که کووید-۱۹ ما را سریع‌تر از آنچه من انتظار داشتم به آنجا خواهد رساند.
ادامه مطلب
نرخ بیکاری در آمریکا از ۳.۵ درصد در فوریه به ۱۴.۷ درصد در آوریل رسیده و صندوق بین‌المللی پول تخمین زده است که اقتصاد این کشور احتمالا در سال ۲۰۲۰ با انقباض ۵.۹ درصدی- بدترین انقباض از زمان رکود بزرگ- مواجه خواهد شد.
ادامه مطلب
علی اسمعیلی اردکانی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: ر موضوع خروج احتمالی از معاهده «آسمان‌های باز» هم مساله برخلاف آنچه بهانه خروج ذکر شده یعنی مستثنی کردن منطقه آبخازیا و اوستیای جنوبی از پروازهای شناسایی نیست. مساله اصلی تجهیز هواپیماهای شناسایی روسیه به تکنولوژی سنسور الکتریکی دیجیتال و دوربین‌های مجهز به مادون قرمز برای ارتقای کیفیت تصویرپردازی در پروازهای شناسایی است. در این راستا دولت ترامپ علی رغم نظر منفی جامعه اطلاعاتی، ارتش و متحدین ایالات متحده درباره خروج از معاهده و استدلال‌های فراوان اینها درباره فواید ادامه حضور در معاهده، موضوع خروج را پیگیری می‌کند. راهبردی که نوعی «انکار» پیشرفت و رشد رقباست تا به واسطه آن در فرایند اجتماعی شناسایی قدرت آنها در نظام بین‌الملل خللی ایجاد کند.
ادامه مطلب
شهره پولاب در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: معاهده آسمان های باز که در سال ۱۹۹۲ به امضاء رسیده و در سال ۲۰۰۲ لازم الاجرا شد، یکی از بزرگترین تلاش‌های بین‌المللی برای هرچه شفاف‌تر کردن فعالیت‌های نظامی است و به ۳۵ کشور امضا کننده از جمله آمریکا و روسیه اجازه می دهد تا پروازهای نظارتی غیرمسلح و شناسایی را بر فراز قلمرو یکدیگر انجام داده و اطلاعات مربوط به نیروها و فعالیت های نظامی را جمع آوری کنند.
ادامه مطلب
در مجموع، این گشایش‌ها نمایانگر نوعی تنش‌زدایی بدوی است که حتی اگر دیرپا هم نباشد و یا به دشمنی‌های بین ایران و آمریکا پایان ندهد در حال حاضر از حرارت روابط این دو کاسته و خطر یک ستیز آشکار را کاهش داده است.
ادامه مطلب
کمک های مالی یا چرب زبانی های عربستان نمی تواند چهره واقعی این پادشاهی را پنهان کند. عربستان به هر سمتی می چرخد که بتواند از آنجا کمک بگیرد. دموکرات ها نباید فریب بخورند و جمهوری خواهان نیز باید از اینکه فریب خورده اند، شرمنده باشند.
ادامه مطلب
علی بیگدلی در گفت و گو با دیپلماسی ایرانی بر این باور است که اگرچه مناسبات تجاری بین ایران با ونزوئلا و یا هر کشور دیگری در راستای قوانین و حقوق بین‌الملل صورت گرفته است. از این رو ایالات متحده نمی‌تواند خللی در آن ایجاد کند و به همین واسطه بود که آمریکا نتوانست دخالت مستقیمی در ورود نفتکش های ایرانی به سواحل ونزوئلا داشته باشد. پس می‌توان تا حدودی حضور این ۵ نفتکش را یک نمایش قدرت از جانب ایران در نظر گرفت، اما قطعاً این نمایش قدرت در همین جا تمام خواهد شد. چون در صورت تکرار این اقدامات از سوی ایران و احساس خطر آمریکا به واسطه نفوذ تهران در آمریکای لاتین، کاخ سفید رفتاری متفاوت از سکوت و انفعال کنونی خود نشان خواهد داد.
ادامه مطلب
علی اسمعیلی اردکانی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: با در نظر گرفتن سطح تحلیل کلان و بر خلاف نگاه‌های خوشبینانه که معتقدند با رفتن ترامپ از کاخ سفید، آمریکا دوباره به این معاهدات و توافقات بازخواهد گشت و همکاری امنیتی در سطح جهانی به شکل قابل قبولی پیگیری خواهد شد، معتقدم پیگیری این راهبرد تا همین‌جا نیز نه به دو دلیل مشخص یعنی «مساله اعتماد» و «رویه شدن اقدامات» نه تنها بر وضعیت کوتاه مدت طرفین حاضر در توافقات، بلکه بر وضعیت مناسبات امنیت بین‌المللی و افزایش آنتروپی در نظام بین‌الملل، تاثیرات زیادی برجای خواهد گذاشت.
ادامه مطلب
پاتریک ساهاکیان در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: به نظر جرویس، هنگامی با یک نظام سر و کار داریم که؛ (الف) مجموعه ای از واحدها یا عناصر چنان با هم در ارتباط متقابل باشند که تغییر در برخی عناصر یا روابط آنها موجب تغییر در دیگر بخش های نظام شود، (ب) کل نظام ویژگی ها و رفتارهایی را از خود نشان دهد که متفاوت با ویژگی ها و رفتارهای اجزایش باشد.
ادامه مطلب
سید داوود صالحی در گفت وگو با دیپلماسی ایرانی پیرامون واکنش احتمالی اروپایی ها در خصوص تقابل با تصمیم اسرائیل برای الحاق بخشی از کرانه باختری رود اردن به سرزمین های اشغالی بر این باور است که اروپا از هم اکنون با هشدارهای دیپلماتیک و سیاسی خود در خصوص هر گونه اقدام اسرائیل برای اجرای این الحاق سعی دارد تل آویو را از انجام برخی اقدامات رادیکال که قطعا به گسترش خشونت ها و ناامنی ها می انجامد، مصرف کند تا بتواند از طریق دیپلماتیک و سیاسی و در یک پروسه تدریجی شرایط مدیریت شود. البته این مسئله به معنای مخالفت جدی و صریح اروپا با سیاست‌های تجاوزکارانه رژیم غاصب صهیونیستی نیست. چون قطعاً امنیت این رژیم به همان اندازه که برای آمریکایی ها مهم است به شکل جدی‌تری برای اروپا نیز از اهمیت فراوانی برخوردار است، اما اینجا تفاوت در عملکرد دو طرف اروپایی و آمریکایی است.
ادامه مطلب
این دگرش با رئیس اسبق ستاد مشترک، ژنرال جوزف دانفورد، کلید خورد. او این طرح را مانند یک چارچوب تهدید "چهار به علاوه یک" به تصویر کشید، چرا که تهدید آخر خطرناک تر از باقی تهدیدهاست. آن طرح امروز به تهدید "دو به علاوه یک" تقلیل یافته و بر مقابله با روسیه و چین متمرکز است که بیشترین نگرانی را بر می انگیزند. این یک پارادایم هوشمندانه است، چرا که هم آنقدر کوتاه است که بر توجه و تخصیص منابع نظامی، تمرکز کند و هم به اندازه کافی برای درک آینده و فهم اولویت های امنیت ملی گسترده است.
ادامه مطلب