برادری در طوفان

دیپلماسی ایرانی: در زمانه‌ای که معادلات قدرت در منطقه به سرعت در حال تغییر است و غرب آسیا بار دیگر در مرکز تحولات ژئوپلیتیکی جهان قرار گرفته، حوادثی رخ می‌دهد که نه تنها مواضع سیاسی دولت‌ها، بلکه عمق پیوندهای ملت‌ها را روشن می‌سازد. حمله اخیر رژیم صهیونیستی به خاک ایران، اگرچه با پاسخ‌ هوشمندانه و بازدارنده ایران روبه‌رو شد، اما صحنه‌ای شد برای تبلور معنادار همبستگی منطقه‌ای؛ به‌ویژه از سوی کشورهایی که ریشه‌های پیوندشان با ایران، نه‌فقط در سیاست، که در تاریخ، فرهنگ، دین و سرنوشت مشترک امت اسلامی نهفته است. در صدر این کشورها، نام پاکستان می‌درخشد.

از نخستین ساعات پس از این حمله، صدای پاکستان صدایی متفاوت و پرمعنا بود. مسئولان رسمی این کشور، با بیانی روشن، تجاوز نظامی را محکوم کردند. اما آن‌چه این همراهی را برجسته‌تر ساخت، هم‌صدایی نخبگان، استادان، روحانیون، نویسندگان و تحلیل‌گران پاکستانی بود که در رسانه‌ها، دانشگاه‌ها و مجامع علمی و اجتماعی، پیامی روشن صادر کردند: حمله به ایران، تهدیدی علیه ساختار امنیتی کل منطقه است و مقاومت ایران، بخشی از دفاع مشروع و حیاتی ملت‌های مسلمان در برابر سیاست‌های تجاوزگرایانه است.

در مقالات تحلیلی منتشرشده در روزنامه‌های پاکستان، در گفت‌وگوهای تلویزیونی، در توییت‌ها و یادداشت‌های نخبگان این کشور، این فهم عمیق موج می‌زد که ایران نه فقط یک کشور، بلکه وزنه‌ای راهبردی در توازن قدرت منطقه‌ای است. تضعیف ایران، به‌معنای باز شدن دست نیروهای فرامنطقه‌ای برای بی‌ثبات‌سازی سراسر غرب و جنوب آسیاست. این نگاه، نشانه بلوغ راهبردی نخبگان پاکستانی است؛ نگاهی که فراتر از مرزهای ملی، آینده مشترک امت اسلامی و مردم منطقه را در نظر می‌گیرد.

در این میان، آن‌چه ارزشمندتر بود، گرمای صدای انسانی و اخلاقی پاکستان بود. پیام‌های همدلانه‌ای که در فضای مجازی میان جوانان پاکستانی دست‌به‌دست می‌شد، مقالات پرشور دانشجویان و اساتید، و حتی اشارات شاعران و روحانیان پاکستانی، همگی بازتاب این واقعیت بود که پیوند ایران و پاکستان، پیوند دو دولت نیست، پیوند دو ملت است؛ ملت‌هایی که در غم و شادی، در مقاومت و سازندگی، در آرمان و واقعیت، در کنار یکدیگر ایستاده‌اند.

ملت ایران، با آگاهی و قدرشناسی، این پیام‌ها را دریافت کرده است. در روزهایی که بخشی از جهان سکوت پیشه کرد، پاکستان صدای برادری شد؛ صدایی که فراتر از دیپلماسی رسمی، ریشه در اعتماد تاریخی و آرمان مشترک دارد.

ما بر این باوریم که این همبستگی، نه فقط پاسخی به یک بحران، بلکه سرمایه‌ای برای آینده است. آینده‌ای که در آن، ایران و پاکستان به‌عنوان دو قدرت فرهنگی، دینی و انسانی در منطقه، می‌توانند معماران صلح، عدالت و توسعه‌ واقعی باشند؛ الگویی از همکاری آسیایی برای جهانی گرفتار در تنش و افراط.

و چه نیکو که این پیام برادری را با ابیاتی از ملک‌الشعرای بهار، شاعر آزادی‌خواه و فرهیخته ایران، خطاب به ملت عزیز پاکستان به پایان ببریم؛ شعری که چون دعایی روشن، آینده این دو ملت را آرزو می‌کند:

همیشه لطف خدا باد یار پاکستان
به کین مباد فلک با دیار پاکستان