نکات و پیشنهادها
چگونگی رفتار با آژانس در دوره پسا-جنگ ۱۲ روزه
دیپلماسی ایرانی: پیشنهاد می شود که سازمان انرژی اتمی ایران طی یک یادداشت رسمی به آژانس بین المللی انرژی اتمی و یا در قالب یک بیانیه مطبوعاتی، موارد زیر را متذکر شود. در مقدمه ی یادداشت، مفروضات و نکات زیر مدنظر قرار گیرد:
۱- باید از موضع و منظر مظلوم با آژانس و جامعه بین‌المللی برخورد کنیم و مظلومیت خود را به جامعه ی جهانی نشان دهیم. ضرورتی ندارد خسارات وارده به تاسیسات هسته‌ای را ناچیز جلوه دهیم. اتفاقا باید اظهار تاسف عمیق کنیم از این که زحمات سالیان دراز دانشمندان هسته‌ای و سرمایه‌گذاری هنگفت ملت و دولت ایران در صنعتی ضروری برای توسعه‌ی کشور، در یک حمله‌ی غیرقانونی آسیب جدی دیده است و لذا مهاجمان مسئولیت جبران خسارات را برعهده دارند. البته در نحوه ی بیان این موضوع، قاعدتا باید فضای داخل کشور و افکارعمومی را مدنظر داشت.
۲- موضوع بازگشت قطعنامه‌های شش‌گانه‌ی شورای امنیت (اسنپ بک) همچنان باقی است. بعید است که اروپایی‌ها علیرغم بمباران تاسیسات هسته‌ای که به زعم آمریکایی ها، برنامه هسته ای ایران را به کلی نابود کرده است، از فعال کردن آن منصرف شوند. اما با توجه به شرایط حاضر، لازم است که تهدید ایران به خروج از ان پی تی در صورت بازگشت قطعنامه ها (یا به قول آمریکایی ها «مکانیسم ماشه») مورد بررسی مجدد قرار گیرد.
۳- گروسی، مدیرکل آژانس، شخصا وارد معرکه شده و زمینه ی روانی – تبلیغاتی حمله به تاسیسات هسته ای ایران را فراهم آورد. از جمله این که ده سال پس از بسته شدن پرونده انحراف نظامی برنامه ی هسته ای ایران، آن را بی دلیل و بدون مستندات، مجددا باز کرد؛ آشکارا تمامی اطلاعات هسته ای ایران را در اختیار آمریکا قرار داد؛ بر پایه ی اطلاعات غلط و ساختگی، علیه ایران پرونده سازی کرد؛ برخلاف مسئولیت آژانس، حتی از محکوم کردن حمله به تاسیسات هسته ای ایران خودداری کرد؛ پس از حمله به تاسیسات هسته ای ایران، در اظهاراتی کاملا متناقض، اعتراف کرد که هیچ سندی دال بر انحراف برنامه ایران وجود ندارد؛ و قس علی‌هذا.
۴- ایران بر پایه ی موازین قانونی و در چارچوب معاهدات هسته ای و خلع سلاح، صنعت هسته ای غیرنظامی را درکشور توسعه داد و با استفاده از انرژی هسته ای به پیشرفت های چشمگیری در زمینه های کشاورزی، صنعتی، پزشکی و دارویی دست یافته و خدمات شایانی به مردم ایران و سایر ملت ها ارائه کرده است. فشارهای غیرقانونی غرب طی قریب سه دهه و نهایتا حمله به تاسیسات هسته ای ایران که تحت نظارت بی سابقه ی آژانس بوده، درس تلخی را برای تمامی کشورهای در حال توسعه که قصد تلاش برای توسعه صنعتی جوامع خود دارند، به همراه داشت. در واقع، ایران با پرداخت هزینه ای سنگین، در تحقق این حق آشکار تمامی کشورهای در حال توسعه، بر اساس مفاد معاهده عدم اشاعه، سهمی بی بدیل ایفا کرد.
بر اساس مفروضات و مقدمه ی فوق، بخشی از مفاد بندهای اجرایی یادداشت می تواند نکات زیر را نیز در بر بگیرد:
۱- ذکر تاریخچه ای از همکاری ایران با آژانس و نظارت های بی سابقه بر برنامه ایران؛
۲- محکوم کردن همکاری مدیرکل آژانس به دلیل زمینه سازی حمله به تاسیسات ایران با توجه به مطالب آمده در بالا؛
۳- تاکید بر ماهیت صلح آمیز برنامه ی هسته ای ایران و عدم تصمیم به ساخت بمب هسته ای بر مبنای فتوای رهبری و دکترین دفاعی ایران، علیرغم داشتن توان ساخت؛
۴- تاکید بر برخورد قاطع ایران در صورت بازگشت قطعنامه ها (لزومی ندارد فعلا در سیاست اعلامی، خروج از ان پی تی ذکر شود)؛
۵- ضمن بیان مظلومیت ایران و گلایه از عدم عمل به تعهدات و حمایت آژانس بر اساس معاهدات موجود، اعلام شود که به دلیل خسارات وارده به تاسیسات هسته ای، مدتها طول می کشد (بدون ذکر مدت زمانی مشخص) تا میزان و نوع خسارات وارده ارزیابی شود و لذا تا آن زمان، بازدید آژانس، برای هر دو طرف بی فایده است؛
۶- نکته کلیدی و اساسی این است که ضرورتی ندارد اعلام کنیم ایران همکاری خود را با آژانس قطع می کند. به نظر می رسد که اعلام قطع همکاری با آژانس و نیز خروج از ان پی تی، ارزش افزوده ای را در شرایط حاضر برای ایران ایجاد نمی کند و حتی ممکن است فضا را به نفع طرف مقابل تغییر دهد. به هر حال، لااقل این مسئله قابل بررسی است.
بدیهی است نویسنده ی این سطور، نتوانسته تمامی نکات اصلی را احصاء کند و این فهرست، قابل اصلاح و تکمیل است.
نظر شما :