همسایه شمالی؛ دوست یا دشمن؟! مسئله این است

نویسنده: رامین فرهودی زرنق، مدیر اندیشکده ترند

دیپلماسی ایرانی: آغاز جنگ 12 روزه بین جمهوری اسلامی ایران و رژیم صهیونیستی در 23 خرداد ماه 1404 نقطه عطف توجهات سیاسی و رسانه ای جهان بود. دیپلمات های ایرانی چندین هفته بود که در مذاکره غیرمستقیم با دولت ایالات متحده آمریکا بودند و دولت عمان می کوشید تا نقشی سازنده در این بین ایفا کند، اما همان گونه که رهبر معظم انقلاب نیز پیشتر تاکیده فرموده بودند: «این مذاکرات یک فریب بود».

رژیم صهیونیستی با عادی سازی شرایط توسط شریک آمریکایی اش فرصت را برای اجرای پروژه خصمانه خود علیه برنامه هسته ای جمهوری اسلامی ایران و آغاز کودتا علیه حاکمیت ملی این کشور مغتنم شمرد و در اقدامی ناپخته و از سر استیصال نیروی هوایی خود را به مرزهای بین المللی این سرزمین گسیل داشت تا به خیال خود ضمن نابودی مراکز هسته ای، نیروهای مخالف داخلی را فعال و عمر جمهوری اسلامی ایران را پایان دهد.

نخستین هدف این حملات، تهران پایتخت ایران و دومین هدف، شهر تبریز یکی از استراتژیک ترین شهرهای کشور در شمال غرب جغرافیای این سرزمین بود. حملات علیه یگان های موشکی، سامانه های راداری و زیرساخت های نیروی هوایی در پایگاه دوم شکاری بی سابقه بود. تلفات نظامی و غیرنظامی برای تبریز بالا بود اما در ادامه خبر ساقط شدن چندین جنگنده اف 35 دشمن صهیونیستی توسط پدافند این شهر، آلام مردم شهید پرور تبریز و ایران اسلامی را تسکین داد و امید به کالبد تک‌تک شهروندان این استان آذری نشین دمیده شد.

تبریز پیش از این نیز در دوران دفاع مقدس محل جولان جنگنده های رژیم بعث عراق شد ولی پایگاه شکاری شهید فکوری خودش را سریع عملیاتی کرده و پای کار جنگ آمده بود. اما این بار غم سنگینی بر چهره این پایگاه نشست؛ آسیب های وارده به پایگاه شهید فکوری خیلی سنگین بود. سوال این بود: چرا اسرائیل تبریز را این‌گونه مورد تاخت و تاز خود قرار داد؟!

تبریز را باید نخستین سد دفاعی در برابر متجاوزان به کشور از منطقه شمال غرب کشور دانست. نقش نیروی هوا و فضای سپاه، نیروی هوایی و هوانیروز ارتش، یگان های زمینی ارتش و سپاه در ممانعت از پیشروی دشمن انکار ناپذیر است. اما دشمن تنها با تمرکز بر توان هوایی خود تلاش کرد تا موتور ماشین دفاعی در این منطقه را از کار بیندازد. در این بین اما اخبار و شواهد ناراحت کننده ای از مشارکت جمهوری آذربایجان در تامین مسیر و زیر ساخت برای اسرائیلی ها در جنگ با ایران به دست آمد. رصد مسیر پهپادهای اسرائیلی و کشف بقایای پروازی اف 35 های آن در سواحل شمال کشور همگی حکایت از این دارد که دولت شمالی ارس همکاری تنگاتنگی با دشمن دیرینه ایرانیان در تجاوز به خاک این کشور داشته است.

از سوی دیگر همه کشورهای دوست، پیام های خود در محکومیت این تجاوز را به وزارت امور خارجه ارسال کردند اما صدایی از جمهوری آذربایجان چه به رد چه به امتناع بلند نشد. رویه ای که برخلاف سیاست های حسن همجواری دو کشور همسایه بود و هست. گویی باکو فراموش کرده بود که جمهوری اسلامی ایران بارها در محافل بین المللی با دادن رای به تمامیت ارضی آن و حمایت های مادی و معنوی از دولت جمهوری آذربایجان نقشی دوستانه در همسایگی خود ایفا کرده است اما سیاست های خصمانه طرف آذری گویی پایانی ندارد و رویاهای نامیمون آنان درباره آینده آذربایجان بزرگ و تجزیه طلبی در ایران کمرنگ نمی شود.

جالب تر از همه این است که رسانه های وابسته به دولت باکو پس از دریافت اعتراضات مقامات ایرانی درباره همکاری با رژیم صهیونیستی به طرفداری از این رژیم کودک کش و بی قید پرداختند و با تاختن به دستاوردهای نظامی جمهوری اسلامی، توهین به مقام معظم رهبری و تحقیر هویت ایرانی به عنوان سربازان اسرائیلی، محور رسانه ای رژیم در آذربایجان را علیه ایران شکل داده‌اند و شدیدترین لجن پراکنی ها را در پیش گرفته اند.

این در حالیست که دولت جمهوری آذربایجان با سکوت در برابر این اقدامات که منافی سیاست های دوستانه بین دولتی است آتش‌بیار معرکه شده و از تریبون شبکه‌های قومگرای خود نسبت به اقدام نظامی علیه مرزهای ایران و ورود به تبریز سخن پراکنی می کند. با این حالت دعوتنامه ای هم به نهاد ریاست جمهوری برای دعوت از رئیس جمهور پزشکیان برای شرکت در اجلاس آتی باکو ارسال می کند. نمایشی که نشان از اعلام موضع اقتدار در برابر جمهوری اسلامی دارد؛ «هم تحقیرت می کنم و هم ملزم به حضور در جلسه دعوتی من هستی».

بسیار کوته بینانه خواهد بود اگر از این پس در ادامه همکاری های بین المللی خود با جمهوری آذربایجان نگاه برادرانه خود نسبت به آن را مثل گذشته در پیش بگیریم و چشم بر خطاهای آن ببندیم. این همسایه شمالی با داشتن چشم طمع به جغرافیای مناطق آذری نشین جمهوری اسلامی ایران، تلاش برای باز کردن راهگذر از جنوب ارمنستان و توسعه همکاری های سیاسی با رژیم اشغالگر قدس در واقع به عمله ناتو و صهیونیسم تبدیل شده است که هیچ چاره ای جز برخورد جدی و قاطع برای ایران باقی نمی گذارد. 

مماشات مسئولان ایرانی در قبال جمهوری آذربایجان نه تنها به نفع کشورمان نخواهد بود بلکه باید در آینده نه چندان دور در کف خیابان های تبریز و سایر شهرهای بزرگ نظیر اردبیل و ارومیه و خوی تحرکات ضد میهنی توسط ایادی خود فروخته و مزدور آنها را شاهد باشیم. نوکران باکو با نصب پرچم این کشور در خانه، ماشین و ... خود، خواسته یا ناخواسته به سمپادهای این رژیم دیکتاتوری تبدیل شده اند و به تبلیغ سیاست های ضد ملی آن در داخل کشورمان مشغولند. 

همکاری و همراهی باکو و تل آویو در این جنگ 12 روزه بر کسی پوشیده نماند و امید است برای مسئولان کشور هم پوشیده نماند و آنان را به تجدید نظر جدی در قبال این کشور شمالی ارس وادار کند. دشمن زبون خود را شریک دزد و رفیق قافله نشان می دهد تا بتواند از آب هم برای خود در این خاکستر جنگ، کره بگیرد اما زهی خیال باطل.