علی اکبر رضایی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: نشست شرم‌الشیخ بیش از آنکه تلاشی برای پایان جنگ باشد، تصویری بود از بی‌اعتباری نظام دیپلماتیک غربی و ناتوانی ائتلاف‌های عربی در تصمیم‌سازی مستقل.
ادامه مطلب
فاطمه خادم شیرازی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: پاکستان در چند دهه گذشته بهای سنگینی برای حفظ و توسعه زرادخانه هسته‌ای خود پرداخته است. در دوره‌های فقر و انزوا، کمک‌های مالی عربستان حیات سیاسی اسلام‌آباد را تضمین می‌کرد و از دل همین وابستگی، توافقی نانوشته شکل گرفت: هرگاه ریاض در معرض تهدید قرار گیرد، اسلام‌آباد نوعی حمایت بازدارنده ارائه می‌دهد.
ادامه مطلب
سیروس حاجی زاده در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: برخلاف دوره‌های پیشین که سیاست خارجی آمریکا حول محور برنامه‌ریزی بلندمدت، تحلیل‌های جامع امنیتی و دیپلماسی ساختاریافته می‌چرخید، این دوره بیشتر متکی بر واکنش‌های آنی، تصمیم‌گیری‌های سریع و اولویت‌های شخصی رئیس‌جمهوری است که اغلب فاقد هماهنگی با بدنه کارشناسی و نهادهای رسمی سیاست خارجی است. این رویکرد باعث شده که سیاست آمریکا در غرب آسیا به جای دنبال کردن اهداف کلان و پایدار، بیشتر بر حسب شرایط و موقعیت‌های گذرا شکل گیرد و انسجام و ثبات همیشگی را از دست بدهد.
ادامه مطلب
عابد اکبری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: حضور جنگنده‌هایی که در مأموریت‌های بازدارندگی هسته‌ای فرانسه تعریف می‌شوند – حتی اگر فاقد کلاهک هسته‌ای باشند – به‌خودی‌خود پیامی قوی برای مسکو دارد. اما در سیاست بین‌الملل، هر کنش بازدارنده‌ای می‌تواند از سوی طرف مقابل به‌عنوان تهدید تفسیر شود. روسیه احتمالاً این اقدام را دلیلی بر درستی روایت خود مبنی بر «محاصره از سوی ناتو» خواهد دانست و در واکنش، دست به تقویت حضور نظامی خود در کالینینگراد و بلاروس می‌زند. این منطق عمل و عکس‌العمل، اساس آن چیزی است که واقع‌گرایان آن را «مارپیچ امنیتی» می‌نامند: تلاش برای افزایش امنیت، ناخواسته به ناامنی بیشتر منجر می‌شود.
ادامه مطلب
دمیر نظروف در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: نخست وزیر فعلی مستعمره صهیونیستی، نتانیاهوی تروریست، واسطه اصلی بین ترامپ و پوتین شد که ادغام موقت کریمه و دونباس را برای فدراسیون روسیه تسهیل کرد.
ادامه مطلب