جلال خوشچهره در یادداشتی می نویسد: دو سال پس از خروج امریکا از برجام، هنوز بحران روابط تهران ـ واشنگتن به همان وضع باقی مانده که بود. دولتمردان ایران و امریکا همچنان یکدیگر را به تصمیم‌های سخت تهدید می‌کنند و دست بر ماشه دارند. این وضع در چهار دهه گذشته به رغم فراز و نشیب‌هایش ادامه داشته و تردید نباید کرد که بعد از این هم چنین خواهد بود.
ادامه مطلب
اکبر قاسمی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: پکن با هوشمندی برگه حذف دلار در معاملات بورس را که حجم ثانویه آن، از تعاملات چین و امریکا اثرگذار بوده رو کرده است تا زمینه مانور و بازی فعال ترامپ و واشنگتن را در آستانه حساس ترین موقعیت خود، یعنی ۵ ماه مانده به انتحابات نوامبر امریکا را به دست بگیرد و ترامپ را همچون اردک لنگ، از هرگونه تحرک فرصت طلبانه و غیر کارامد بازدارد.
ادامه مطلب
محمد مهدی مظاهری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: در شرایط کنونی که عراق از یکسو با مسأله داخلی انتخاب نخست وزیر و معرفی کابینه و از سوی دیگر با بحران فراگیر و جهانی کرونا مواجه است، خیزش مجدد داعش از چه آبشخورهایی تغذیه می شود و دارای چه اهداف و رویکردهایی است؟ در پاسخ به این سؤال می توان چند سناریوی مختلف را مد نظر قرار داد.
ادامه مطلب
سید جلال دهقانی فیروزآبادی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: الگوی تعاملات به معنای الگوی های دوستی، دشمنی، رقابت و همکاری بین بازیگران بین المللی دگردیس و دگرگون خواهد شد. پس، چه بخواهیم و چه نخواهیم، نظام بین الملل پسا کرونا از نظام بین الملل موجود و نظم مستقر در آن متفاوت خواهد بود. ما باید خود را برای جهان پساکرونا آماده کنیم که ماهیت نظم سیاسی و شیوه حکمرانی در آن متفاوت است. به نظر نگارنده، بحران کرونا با دگرگون ساختن نظام سیاسی مشروع و شیوه حکمرانی مطلوب، فراتر از لیبرال دموکراسی، بر پایه حاکمیت واقعی مردم، بیش از هر عامل دیگری، نظام بین الملل موجود و نظم جهانی مستقر را دگرگون خواهد کرد.
ادامه مطلب
غلامعلی خوشرو در یادداشتی می نویسد: انسان اکنون در مواجهه با پرسش‌های بنیادین به ارزیابی و بازیابی خود می‌پردازد به نحوی که جهان پس از کرونا با دنیای پیش از آن متفاوت خواهد بود. کرونا با تقدیرگرایی، ساده‌اندیشی، عوام‌گرایی و رشد ناسیونالیسم و دیوارکشی بین کشورها قابل حل نیست بلکه به تعاملات سازنده و پایدار فرهنگی و تمدنی بین کشورها و نهادهای علمی و مردمی نیاز دارد. در این راستا باید با رویکردی دانش‌بنیان و آینده‌گرا در پی ایجاد الگوی مناسب نظم و زندگی در دنیای پسا کرونا بود.
ادامه مطلب
عادل خانی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: با شیوع کرونا در چین، ایران به عنوان اولین کشور خارجی کمک های بهداشتی خود را از طریق هلال احمر جمهوری اسلامی ایران به آن کشور ارسال کرد. اما از آنجایی که همکاری تنگاتنگ دو کشور در زمینه های گوناگون خوشایند برخی کشورها به ویژه کشورهای غربی نیست، از این رو، آنها حادثه کرونا را فرصت مناسبی برای تخریب روابط ایران و چین و تبلیغ علیه نظام سیاسی آن دو دیدند و اقدامات ناخوشایندی را در فضای رسانه ای به ویژه فضای مجازی انجام دادند.
ادامه مطلب
سید محمد صادق خرازی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: به این ترتیب در روزگاری که مناسبات جهانی می رود تا شدیدترین تلاطمات را به روی خود ببیند و تعریف مشارکت و همکاری دگرگونی بی سابقه ای را تجربه کند، جایگاه ما کجاست؟ آیا به فکر دنیای پساکرونا هستیم؟ آیا درک کرده ایم دنیای فردا به هیچ وجه دیگر شباهتی به دنیای سه ماه پیش ما ندارد؟ برای دنیای جدید چقدر آماده ایم و برای ورود به مناسبات جدید آن که می رود موازنه های قدرت در تمامی مناطق را جابه جا کند، چقدر آماده ایم؟
ادامه مطلب
جلال خوشچهره در یادداشتی می نویسد: زورآزمایی تهران و واشنگتن ممکن است همچنان کشدار باقی بماند اما خطر هنگامی است که در بزنگاهی غیرمنتظره، تنش جاری برحسب یک اتفاق از کنترل خارج شود. در این صورت پیش‌بینی پیامد ارتقاء تنش به منازعه برای هر دو طرف بسیار سخت خواهد بود.
ادامه مطلب
نعمت اله مظفرپور، پژوهشگر حوزه اندیشه سیاسی و دیپلماسی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد بنا به شرایط امنیتی- اقتصادی خاورمیانه، رویکرد تاریخی مخرب غربیها و اقدامات هوشمندانه چین، حداقل درکوتاه مدت؛ روایت و مشارکت چین در خاورمیانه، نشو و نما خواهد یافت.
ادامه مطلب
بهاء الدین بازرگانی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: واقعا در دوران جنگ های بی پایان دهه پنجاه و شصت در شرق دور و در هندوچین که همه جا صحنه جنگ و کشمکش و رویارویی میان بلوک های متخاصم بود، به جز ژاپن تسلیم شده، کدام کشور به فکر توسعه و اقتصاد بود و اصلا میتوانست باشد؟ وقتی که منطقه ما قریب شش دهه پس از جنگ دوم، گرفتار این همه جنگ و دعوا و مرافعه است آیا واقعا توسعه پایدار مجال بروز پیدا می کند؟ ایران در کنار افغانستان و عراق و یمن؛ مصر در جوار اسرائیل و ناکجاآباد لیبی؛ سوریه در جوار ترکیه و اسرائیل، پاکستان با مسئله کشمیر و هند و دیگران و دیگران. امارات و قطر با آنهمه شکنندگی های نفوسی و تنگناهای زیستمحیطی و آبی و میزبانیهای مخاطرهآمیز نظامی و تسلیحاتی بیگانه، واقعا از مولفههای واقعی توسعه برخوردارند؟ حالا که دوباره دارند طالبان را می آورند و شاید دوباره القاعده و داعش را هم. واقعا باید پرسید که آینده به کدامین سو جریان دارد؟ ما در کجای تاریخ قرارگرفته ایم؟ راه کدام است و تکلیف چیست؟
ادامه مطلب