محمد کاظم سجادپور در یادداشتی می نویسد: باید توجه داشت که نهادهای بین‌المللی و در رأس آنها سازمان ملل متحد، نهایتاً موجودات و کنشگران حقوقی‌‌اند و آمیزه‌ای از سیاست و حقوق در همه اقدامات آنها به چشم می‌خورد؛ اما این آمیزه در مارپیچی از کنش‌‌های اداری و تحرک‌ها و پویایی‌‌های ظریف و چند لایه، به تولید هنجارها و رفتارهای عملی منجر می‌شوند.
ادامه مطلب
کوروش احمدی در یادداشتی می نویسد: ضمن اینکه کشورها هیچ‌گاه نسبت به آنچه به‌ویژه در پشت مرزها و منطقه زیست‌شان می‌گذرد، بی‌تفاوت نبوده و نباید باشند، اما پرداختن به این امر در هر دوره‌ای اقتضائات خاص خود را دارد و ابزارها و شیوه‌های خاص خود را می‌طلبد. در شرایطی که برعکس دوره استعمار یا دوره جنگ سرد، مردم و جوامع مدنی و خروجی آن یعنی افکار عمومی به عاملی اثرگذار یا به قولی به ابرقدرت زمانه تبدیل شده‌اند، پرداختن به مقوله عمق راهبردی به ترتیبی که در دوره استعمار معمول بود، می‌تواند بسیار حساسیت‌زا و تهدیدزا باشد.
ادامه مطلب
جلال خوش چهره در یادداشتی می نویسد: تردید نیست که اکنون اروپا و امریکا در موضعی اجماعی و با سرمایه‌گذاری در ناآرامی‌های داخلی ایران، بنای خود را بر کسب حداکثری امتیازها از تهران قرار داده‌اند. آنان رفته رفته بر حجم فشارهایشان می‌افزایند تا در این صورت نه یک بازی «برد – برد» بلکه قبول کمترین امتیاز را در یک توافق متفاوت از متن نخستین برجام به تهران تحمیل کنند. این وضع هرگز مطلوب هیچ ایرانی دلباخته به منافع و امنیت ملی کشور نیست. با این‌حال دولت سیزدهم در برابر این پرسش همچنان قرار دارد که وضع جاری چگونه رقم خورد؟ و چرا همه چیز دست به دست هم داد تا شاهد اجماعی شویم که خواست‌های یک‌سویه‌ای را می‌خواهد بر کشور تحمیل کند؟
ادامه مطلب
محمد مهدی مظاهری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: بر این اساس به نظر می‌رسد رویکرد ایالات متحده آمریکا به منطقه غرب آسیا تابعی از اهداف، منافع و اولویت‌های این کشور در عرصه جهانی است. در مقطع کنونی ضمن اینکه برخی اهداف بلند مدت این کشور در غرب آسیا همچون حفظ امنیت اسرائیل و مهار ایران، تدوام دارد؛ استراتژیست‌های آمریکایی، اولویت‌ها، تهدیدات و منافع جدیدی نیز برای این کشور تعریف کرده اند که ماحصل این امر کاهش اهمیت منطقه غرب آسیا برای آمریکا و تلاش این کشور برای کاستن از تعهدات، حضور و هزینه‌های خود در این منطقه استراتژیک و پیشبرد اهداف پایدارش از طریق متحدان و شرکای راهبردی منطقه‌ای است.
ادامه مطلب
علی بمان اقبالی زارچ در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: این اولین نشست عالی رتبه ناتو پس از اجلاس سران مادرید، از پایان ژوئن ۲۰۲۲ و مرحله اساسی در عملیاتی کردن مفهوم استراتژیک جدید اتحاد بود و برای اولین مرتبه بحث و تبادل نظر برای تجزیه و تحلیل چگونگی اجرای تصمیمات اتخاذ شده در مادرید و آماده سازی نشست آتی ناتو در ویلنیوس در سال ۲۰۲۳ صورت پذیرفت.
ادامه مطلب
جلال خوش چهره در نوشتاری تاکید دارد که قضاوت در باره یک رویکرد و سیاست، معمولا با نتایج آن ارزش‌گذاری می‌شود. لازم است تهران برای برون رفت از وضع کنونی که رفته رفته ماهیتی خصمانه تر را به خود گرفته، از واکنش‌های انفعالی فاصله بگیرد. واقعیت‌های جاری از ایده‌های انتزاعی پیشی گرفته است. تغییر تاکتیک یا استراتژی، تفاوت نمی‌کند. واقعیت این است که روابط ایران و اروپا به «تعلیق دیپلماسی» نزدیک شده است.
ادامه مطلب
سعید هاشمی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: بوسنی یکی از کاندیدای بالقوه پیوستن به اتحادیه اروپا و عضویت در ناتو است که مراحل عضویتش به دلیل اختلافات داخلی و محاصره سیاسی کشورهای عضو ناتو، متوقف شده است.
ادامه مطلب
کوروش احمدی در یادداشتی می نویسد: حمله روسیه به اوکراین به‌عنوان مهم‌ترین تحول ژئوپلیتیک بعد از خاتمه جنگ سرد به بحث‌هایی درباره احتمال شکل‌گیری یک نظم جدید بین‌المللی دامن زد و این تصور را ایجاد کرد که ممکن است جامعه بین‌المللی در آستانه یک تحول ساختاری دیگر باشد. مقامات روسیه، از‌جمله پوتین همیشه در ۹ ماه گذشته از هدف‌شان برای ایجاد یک نظم جهانی «عادلانه و قانونی» سخن گفته‌اند.
ادامه مطلب
وحید کریمی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: ولادیمیر پوتین تا یک قدمی رهبری بلامنازع جهان تک قطبی پیش رفت. استراتژی بیست ساله پوتین در گام های نزدیک به موفقیت بود. اما چرا پوتین گفت؛ اول لندن را می زنم و اخیرا هم گفت، انگلیس خط انتقال گاز به اروپا را منهدم کرد. پوتین وقتی متوجه شد که؛ ضربه را خورده بود. پوتین نه تنها متوقف بلکه در آستانه سقوط قرار گرفته است. پوتین رهبری موفق بود و شناخته نشد و به دلیل کج فهمی سیاست بین الملل، اغفال و در آستانه شکست قرار دارد.
ادامه مطلب