صادق ملکی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: چندیست نشانه های رفتار مبتنی بر نرم ها در سیاست خارجی ایران ظاهر شده و به نظر می رسد با علنی شدن این رویکرد اتفاق میمونی برای ایران و ایرانیان علی رغم دیر کردن و هزینه های پرداختی آن به وقوع بپیوندد. باشد که این چنین شود.
ادامه مطلب
اعظم ملایی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: اتفاق مهم سخنرانی روز جمعه سید حسن نصرالله، رهبر حزب الله بود که گمانه زنی های بسیاری پیرامون آن وجود داشت و احتمال می رفت سرآغاز ورود جبهه مقاومت به جنگ غزه باشد و این جنگ دو طرفه را به یک جنگ منطقه ای و چه بسا جهانی تبدیل کند، اما رهبر حزب الله لبنان با درایت و عقلانیت تلاش کرد ضمن باز گذاشتن دست نیروهای مقاومت برای هر گونه اقدام علیه آمریکا و اسرائیل، از آغاز رسمی جنگ پرهیز کند و کشور لبنان و سایر اعضای جبهه مقاومت را به یک نبرد بی پایان وارد نکند.
ادامه مطلب
سید محمد حسینی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: عبارات «عملیات صددرصد فلسطینی حماس در ۷ اکتبر» و « آزادی عمل فرماندهان مقاومت در اتخاذ تدابیر جنگی به صورت جداگانه» (بکار رفته توسط سیدحسن نصرالله)نشان می‌دهد، مادامی که از سوی اسرائیل و امریکا به ایران یا لبنان، حمله نظامی صورت نگیرد، جبهه مقاومتوضعیت آفندی به خود نخواهد گرفت.
ادامه مطلب
محسن پاک آیین در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: واشنگتن امیدوار است که با حمایت نظامی از اسرائیل، این رژیم را نجات دهد اما آمریکا نیز همچون دیگر حامیان رژیم اشغالگر، روی اسب بازنده شرط بندی کرده و به دلایل متعددی هزینه های سنگینی را متحمل خواهد شد.
ادامه مطلب
سید محمدکاظم سجادپور در یادداشتی می نویسد: سفر پوتین به پکن، از روابط نمادین برخوردار است. دور اول مربوط به شخص او و حکم بازداشت دیوان کیفری بین‌المللی علیه اوست. در پی حمله روسیه به اوکراین، علاوه بر ابعاد نظامی و نبرد سنگین غرب و روسیه، کارزاری حقوقی و چندلایه توسط مجموعه‌ای از دولت‌ها و نهادهای غربی علیه روسیه و شخص پوتین راه افتاده و برخی در مسیر حقوقی و قضائی و به صدور بیانیه‌ها و احکام اولیه منجر شده که از جمله آنها پرونده‌هایی به دیوان کیفری بین‌المللی است.
ادامه مطلب
صادق ملکی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: به نطر می رسد آنچه باکو و آنکارا را می تواند در ارتباط با کوریدور زنگزور به تنظیم رفتار در قبال ایران وادار کند بیش از هر چیزی وابسته به بازگشت ایران به نرم های جهانی است. در صورت بازگشت ایران به جامعه جهانی و سیاست های ایجابی در منطقه، تهران می تواند با پشت سر گذاشتن همه سنگلاخ های پیش رو منافع خویش را نه در قفقاز بلکه در تمام عرصه ها با تلاش و با مد نظر قرار دادن ظرفیت های خویش و دیگران تامین کند.
ادامه مطلب
محمد مهدی مظاهری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: نشست مجمع عمومی و قطعنامه تصویب شده در آن فرصتی مهم و حیاتی برای جامعه جهانی و کشورهای حق طلب است تا جدیت و عزم خود را برای انجام اقدامات اساسی جهت تضمین حفاظت از غیرنظامیان و ارسال بلامانع کمک‌های بشردوستانه به نوار غزه نشان دهند.
ادامه مطلب
صادق ملکی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: فارع از شیفتگان و دشمنان و رقبای اردوغان در داخل ایران و خاورمیانه، باید گفت که رئیس جمهوری ترکیه با وجود نقاط ضعفی که دارد، در نگاه کلی و در قامت رهبری ترکیه طی دو دهه گذشته در ابعاد داخلی و خارجی کارنامه موفق داشته و اگر هم‌وزن آتاتورک نباشد، کمتر کسی در تاریخ معاصر ترکیه هم‌وزن او بوده است.
ادامه مطلب
جلال خوش چهره در یادداشتی می نویسد: ارتش اسرائیل که سابقه حضور در غزه را در سال‌های پیش از این دارد، نیک دریافته است که تحقق کامل حمله زمینی به غزه، به مثابه فرو بردن ارتش زمینی اسرائیل در باتلاقی است که بیرون آمدن از آن مرگبار خواهد بود. مقاومت و جنگ نامتقارن؛ آنهم در خرابه‌های غزه می‌تواند ارتش اسرائیل را با تلفات بالا زمین‌گیر کند. یکی از دلایل اصلی تعلل اسرائیل در انجام این منظور نیز به همین مهم مربوط است. در واقع اسرائیلی‌ها نه برای خود و نه برای متحدان غربی‌شان هیچ برآورد روشنی ندارند از آنچه در پی حمله زمینی به غزه رخ خواهد داد.
ادامه مطلب
ماندانا تیشه یار در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: این نخستین بار نیست که ایران در عرصه روابط خارجی اش با چنین پدیده ای روبه‌رو می شود و از بازی قدرت های بزرگ برکنار می ماند. در سده نوزدهم و اوایل سده بیستم نیز در بازی بزرگ میان روسیه و انگلیس، در حالی که تقریبا همه سرزمین های پیرامون ایران به استعمار قدرت های بزرگ در آن دوران درآمده بودند، بنا به توافق میان آن قدرت ها، ایران، با توجه به موقعیت استراتژیک و ویژگی های ژئوپلیتیکی اش که پیوند دهنده مناطق اقتصادی و مجموعه های فرهنگی گوناگون به شمار می رود و موقعیتی فرادست به قدرت های حاضر در این سرزمین نسبت به دیگر رقبا می بخشد، به عنوان منطقه حایل ماند و اگرچه توانست استقلال سیاسی و حاکمیت سرزمینی خود را حفظ کند، اما از حضور اقتصادی دولت های قدرتمند در زمینه های گوناگون و جلب سرمایه گذاری ها و گسترش زیرساخت ها بهره مند نشد. تنها با تغییر ساختار نظام بین الملل و موازنه قوا در دوران پس از جنگ جهانی اول بود که به آهستگی تحولی در جایگاه ایران و روابطش با دیگر کشورها در عرصه بین الملل رخ داد.
ادامه مطلب